Έφτασα σπίτι μου. Η λέξη "σπίτι" μου φαίνεται λίγη γι' αυτό που νιώθω πια για τούτο τον τόπο. Είναι κομμάτι από την ψυχή μου, αν όχι η ψυχή μου ολάκερη. Κι όχι μονάχα οι άνθρωποι. Ως και το νοτισμένο χώμα που μυρίζει βροχή.
Έχω μέρες που έφτασα, αλλά δεν είχα όρεξη να ασχοληθώ για να γράψω. Ανάσαινα βαριά και βαθιά, ώστε όλα τα μόρια του αέρα να με γεμίζανε. Ήθελα να γράψω ένα άρθρο για κάπου αλλού, αλλά άφησα αυτή την υποχρέωση για όταν είμαι έτοιμη να σκεφτώ τι άφησα πίσω. Και δεν είμαι... Δεν θέλω να σκεφτώ, δεν θέλω να θυμάμαι. Θέλω να φχαριστηθώ όσα ένιωσα όταν το φθαρμένο μου Vans πάτησε ξανά στην πόλη της Άρτας.
Σκέφτομαι πως θα 'θελα να είχα ένα σπίτι στο Πάπιγκο ή στο Τσεπέλοβο και να αγναντεύω τα βουνά. Θα 'θελα να μ' αφήνανε να περιπλανιέμαι στα Τζουμέρκα, να με παρατήσει κάποιος στο Μέτσοβο ή στην Κόνιτσα. Θέλω να κάνει κρύο και να μην με νοιάζει. Να κρυσταλλώνουν τα χνώτα μου και να χορταίνει το μάτι μου άσπρο τοπίο. Θα 'θελα να ξαναπάω στο Ζάλογγο και να κοιτάω ως εκεί που φτάνει το μάτι.
Θα 'θελα να μείνω αγκαλιά με την καρυδιά της αυλής και υπόσχομαι να βλογάω κάθε σταγόνα βροχής που θα την ποτίζει...
Μόνο όταν απομακρυνθείς από κάτι καταλαβαίνεις πόσο άξιζε για σένα. Έφτασα σπίτι μου. Καρδιά μου...
ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ ~Χρυσόψαρο~
Υ.Γ.: Τις επόμενες μέρες θα ασχοληθώ με άλλους bloggers που έχω παραμελήσει...
Τιμημένο ηπειρωτικό έδαφος! Έρχομαι στα πάτρια εδάφη... Από δήμος Φιλιππιάδας γίνατε δήμος Ζηρού; Δεν περίμενα ποτέ να το πω αυτό, αλλά: ΜΟΥ ΛΕΙΨΑΤΕ! Μου έλειψε η μυρωδιά του τόπου, το κρύο της περιοχής, ακόμα και η βροχή που μουχλιάζει τα πάντα. Μου έλειψε το φαί της μάνας μου, το κρεβατάκι μου, το χωριό μου. Μου έλειψαν τα ραντεβού με τα παιδιά στις 21:00 έξω από τον Άγιο Δημήτριο στη Σκουφά. Μου έλειψε το αυτοκίνητο. Μου 'λειψε η φασαρία στο σπίτι. Αυτή η μόνιμη ακατάπαυστη βαβούρα που δηλώνει ότι το σπίτι είναι κατοικίσιμο -που δηλώνει ότι ποτέ μου δεν είμαι μόνη.
THE ZERO ZONE! Μου 'λειψαν οι δικοί μου άνθρωποι, η ευκαιρία να λειτουργώ όπως δηλώνει ο άναρχα (ας είναι!) δομημένος εαυτός μου. Μου λείπει ο πατέρας μου. Είναι υπέροχος άνθρωπος ο πατέρας μου -ας το πω άλλη μια φορά.
Είναι απωτελειωτικό να γλιστράει το χέρι που σε κρατάει. Τρέμω τη σιωπή ενός άδειου δωματίου.
Δεν έχει ουσία να έρχεσαι όταν σε θέλω. Να έρχεσαι όταν δεν το περιμένω.
Πρώτη φορά δεν πήρα μαζί μου αναλγητικά και πρώτη φορά υποφέρω τόσο από το κεφάλι μου.
Καλύτερα να σε μισούν παρά να σε λυπούνται ~Πίνδαρος~
Αν έχεις έναν πόνο, κράτα τον για σένα. Κανένας δεν έχει δικαίωμα, ούτε μπορεί να επέμβει πάνω σ'αυτόν. Διαχειρίσου το. Ο Θεός σου δίνει όσα μπορείς να αντέξεις.
Ναι, πιστεύω στον Θεό. Πιστεύω ότι τον έχουμε ανάγκη. Κι εγώ πιο πολύ απ' όλους.
Είμαι άνθρωπος που δεν θέλει να αρνηθεί τίποτα σε κανέναν, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα στερηθώ εγώ.
Να μην αγαπάς με λόγο. Να αγαπάς με ουσία, ψυχή μου.
Καρδιά μου, θέλω πίσω την πανοπλία μου.
Υ.Γ.: Με τρομοκράτησε η αλήθεια στο λόγο ενός ανώνυμου σχολίου στο post: "Κατηγορίες ηλιθίων"...
Γράφω τις πιο άκυρες στιγμές! Όταν έχουμε γενικές συνελεύσεις στο Πολυτεχνείο, όταν κάνουμε προγραμματισμό (σε αυτό δεν φταίω εγώ: ο Μαθιουδάκης είναι ΤΟΟΟΟΣΟΟΟΟ βαρετός). Βγάζω ένα χαρτί, κάνω άσχημα γράμματα. Αλλά ίσως με εμπνέει ο κόσμος, ίσως αυτές τις στιγμές βρίσκω κάτι ουσιώδες για να πω. Βέβαια, οι πιο άδικες στιγμές είναι όταν έχω έμπνευση και είμαι σ' ένα χώρο που δεν μπορώ να γράψω. Σ' ένα club, σε μια καφετέρια, σε ένα φιλικό σπίτι...
Στο θέμα μου: (τώρα τελευταία σκέφτομαι τόσο καλούς προλόγους, αλλά κολλάω τόσο στο θέμα όσο και στη μετάβαση σε αυτό.τέσπα..)
Ήταν στη φτιαξιά μου να πάω ένστολη. Στρατός ξηράς, αεροπορία, ναυτικό. Ήξερα πότε πρέπει να παρουσιαστώ, το καθημερινό πρόγραμμα της σχολής, την εκπαίδευση -ακαδημαϊκή, στρατιωτική, αθλητική, την ειδίκευση που θα διαλέξω, τις βαθμίδες, πότε θα ορκιστώ, τι θα κάνω μόλις τοποθετηθώ. Δεν ήμουν προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο. Δεν είχα ιδέα τι γίνεται όταν πας σε ένα πανεπιστήμιο. Δεν ήξερα καν που πάνε για την εγγραφή. Ειδικά μια πολυτεχνειούπολη είναι ΧΑΟΣ. Πιστεύω βαθύτατα ότι θα έπρεπε σε κάθε πρωτοετή φοιτητή να δίνουν ένα GPS για τους χώρους του Πολυτεχνείου. Η αρχιτεκτονική των κτιρίων είναι τουλάχιστον αλλοπρόσαλη. Ειδικά το κτήριο ΗΜΜΥ είναι απόδειξη της σατανικής προσπάθειας των αρχιτεκτόνων να σε κάνουν να μην βρεις την αίθουσα και να χάσεις το εργαστήριο.
Ένα από τα πράγματα που παρατήρησα είναι οι παράξενες σχέσεις της φοιτητικής κοινότητας. Δεν το λέω για κακό. Απλά σαν άνθρωπος δεν είμαι και τόσο κοινωνικός, ούτε ξέρω πως να φερθώ σωστά ανάμεσα σε ανθρώπους. Νιώθω αμήχανα και άβολα, κυρίως επειδή είμαι απαίδευτη στις κοινωνικές συζητήσεις. Και ξαφνικά αντιλαμβάνομαι γιατί έχω τόσο περιορισμένο κοινωνικό περίγυρο.
Η ιστορία είναι μια τσούλα. Και γι' αυτό τη σέβομαι. Μπορεί να σε μαγέψει ή να σε κάνει να αποτρέψεις το πρόσωπό σου με φρίκη. Μπορείς να την σιχαθείς ή να την λατρέψεις. Μπορεί να σε καταστρέψει για ένα της καπρίτσιο ή να σε διδάξει τα πιο απίστευτα πράγματα. Οι άνθρωποι είναι απλά μυρμήγκια στο διάβα της. Και έχει άπλετο χρόνο να σε βασανίσει, σε αντίθεση με τους ανθρώπους που αντί για χρόνο έχουν άγχος. Η ατομική και συλλογική βία ξεγέννησε την ιστορία όχι μόνο των λαών αλλά και μεμονωμένων ανθρώπων.
Η ιστορία είναι η σειρά του κόσμου. Είναι η δράση των ατόμων, η κίνηση των μαζών, είναι οι εκθαμβωτικές εκλάμσεις στα μυαλά των επιστημόνων, η ατσάλινη θέληση ενός άγνωστου πεπρωμένου που οδηγεί τους ανθρώπινους πληθυσμούς. Ίσως είναι μια τυχαία συνέχεια γεγονότων που προέκυψαν από δισεκατομμύρια τυχαίες επιλογές των ανθρώπων σε κάθε δισεκατομμυριοστό του ιστορικού χρόνου.
Με εκδικήθηκε η ιστορία με ένα τρόπο που δεν περίμενα. Αγωνίστηκα και μάτωσα, έκανα όσα μπορούσα κι ακόμα περισσότερα. Μα η ιστορία δεν ενδιαφέρεται γι' αυτά. Δεν δίνει δεκάρα αν τη θεωρείς αγαπησιάρα ή αιμοσταγή, τρυφερή ή αδίστακτη. Αυτοί οι ανθρώπινοι όροι της φέρνουν γέλια. Στο χέρι δεν κρατά ζυγό δικαιοσύνης. Προτιμά ένα ξεσκονόπανο και εσύ είσαι μονάχα ένα μόριο σκόνης πάνω στα έπιπλά της.
Θυμάμαι τα τελευταία λόγια του Καρυωτάκη πριν το "τέλος". Βαθύ Πρέβεζας. "Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Είναι επίπονο και δεν θα τα καταφέρεις!". Γιατί να είναι τόσο όμορφα τα Χανιά; Πως γίνεται σ' ένα τόσο ωραίο μέρος να αισθάνεσαι τόσο άσχημα; Θέλω την Άρτα μου... Πρέπει κάποια στιγμή να αναλύσω γιατί ο Αντώνης είχε δίκιο. Πρέπει κάποια στιγμή να αναλύσω τι είναι για μένα ο Αντώνης...
Είναι δύσκολο να δώσω έναν ορισμό για έναν τόσο μοναδικό για μένα άνθρωπο. Ο Αντώνης για μένα είναι αξίωμα, είναι σταθερά. Για κάποιο λόγο δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς να μπορώ να μιλάω μαζί του. Είναι μερικοί άνθρωποι που είναι "μαγικοί", που είναι αναντικατάστατοι. Δεν μπορείς να κάνεις τις ίδιες συζητήσεις, να βιώσεις τις ίδιες καταστάσεις, να αντιληφθείς τα ίδια νοήματα. Και είναι πολύ λίγοι αυτοί οι άνθρωποι που θα περάσουν από τη ζωή σου. Ως τώρα είναι μονάχα τέσσερις και οι δύο από αυτούς είναι συγγενείς αίματος.
Συγγραφικός οίστρος όταν κάνουμε C... Δεν συμπαθώ τον προγραμματισμό, ίσως επειδή δεν τον καταλαβαίνω. Κι αυτό είναι τουλάχιστον άδικο, αφού μπορώ να λύνω και να δένω ένα pc όποτε θέλω.
Πήρα αποφάσεις σε ανύποπτες στιγμές. Είμαι ευμετάβολη. Είμαι οξύθυμη. Είμαι κυκλοθυμική. Είμαι γκρινιάρα, εκκεντρική, επιπόλαιη, εγωκεντρική, ανασφαλής, ανοργάνωτη, ασυγκράτητη, αναποφάστιστη, απότομη, ακοινώνητη, αγαθιάρα, ισχυρογνώμων. Ψάχνω τρόπους να φύγω γιατί το κεφάλι μου δεν αντέχει άλλες συγκρούσεις. Ο Αντώνης είχε δίκιο. Και μισώ όταν έχει κάποιος άλλος δίκιο. Ειδικά ο Αντώνης!
Ποσες φορές φύγανε άνθρωποι από τη ζωή σου; Πόσο απότομα; Δεν μου πάει το κλίμα εδώ. Ούτε παθολογικά, ούτε ψυχολογικά. Θα ήταν όμορφο αν στη ζωή δεν χρειαζόμασταν ανθρώπους. Θα ήταν όμορφο αν στη ζωή δεν είχαμε ανάγκη τις επαφές. Είχα την ατυχία να νιώθω τις στιγμές που δεν πρέπει.
(Με την ευγενική χορηγία του Αντώνη)
Υπάρχουν 3 κατηγορίες ηλιθίων: 1. Οι συνειδητοποιημένοι ηλίθιοι 2. Οι αγνόμωνες ηλίθιοι 3. Οι κοινωνικά ηλίθιοι
Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι οι μαλάκες δεν είναι απαραίτητα ηλίθιοι. Ορισμένες φορές είναι πανέξυπνοι και τους βγάζω το καπέλο. Βέβαια, υπάρχουν περιπτώσεις συνδυασμένων προσωπικοτήτων. Κατηγορίες ηλιθίων και μαλάκες είναι αναμείξιμοι. Δημιουργούν, μάλιστα, τους πιο απίστευτους συνδυασμούς.
Θα αναλύσουμε λίγο τις προαναφερθείσες κατηγορίες
1. Είναι τύποι που έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν το επίπεδο της ηλιθιότητας τους. Έχουν συμβιβαστεί με το γεγονός αυτό και πορεύονται ανάλογα.
2. Είναι άνθρωποι τόσο ηλίθιοι που δεν μπορούν να καταλάβουν ούτε τη βλακεία τους. Ορισμένοι -μάλιστα- έχουν τόσο ισχυρή και αδικαιολόγητη αυτοπεποίθηση που τους κάνει να επιβιώνουν ευτυχισμένοι όσο οι άλλοι τους αγνοούν.
3. Σε αυτή την κατηγορία εμπίπτω κι εγώ. Οι κοινωνικά ηλίθιοι είναι και οι πιο δυστυχισμένοι -αν κρίνω από μένα. Είναι οργανικά (εγκεφαλικά) ευφιέστατοι και καθ'όλα αρτιμελέστατοι. Ωστόσο, σε περιπτώσεις κοινωνικής συναναστροφής είναι ανίδεοι και βρίσκονται κάτω από συνεχή σύγχυση. Θεωρώ, βέβαια, ότι τέτοιοι άνθρωποι είναι απαίδευτοι σε ανάλογα θέματα γι' αυτό και αποτυγχάνουν να χτίσουν ιγιείς κοινωνικές σχέσεις. Κάποιοι δεν ενδιαφέρονται για το κοινωνικό γίγνεσθαι, ώστε οποιαδήποτε έλλειψη διαπροσωπικής επαφής είναι -αν όχι φυσιολογική- τουλάχιστον αποδεκτή. Ωστόσο, ένα μεγάλο ποσοστό, αντιλαμβανόμενο τη σημασία της επαφής, αγωνίζεται αναποτελεσματικά να καταφέρει την ανάμειξη με τους ανθρώπους.
Μέχρι ποιό σημείο θα φτάσεις για να επιτύχεις κοινωνική αποδοχή; Τι συνιστά το αποδεκτό όπως αυτό έχει παγιωθεί από καταβολής κόσμου από το σύνολο; Ποιοί επιλέγουν και εδραιώνουν την έννοια του φυσιολογικού;
Πρέπει να ξαναγυρίσω στο γελοίο συγγραφικό μου οίστρο. Τρώω cheerios για μεσημέρι γιατί τελειώνουν τα λεφτά και υποβαθμίζομαι εγκεφαλικά.
"Αυτός που λατρεύει τη ζωή δεν αμαρτάνει... Το τέλος είναι ακόμα μια αρχή" ("The lover of life is not a sinner, the ending is just a beginner" R.I.P. Ronnie James Dio)
Κάντε κάτι ρε για να με τσατίσετε! Όταν έχω νεύρα δημιουργώ. Κάνω κάτι επικές δηλώσεις, κάτι προσεγμένες διαπιστώσεις. Αλλά μόνο όταν έχω νεύρα… Και το είχα το feeling όλη μέρα. Επαναλάμβανα από μέσα μου τις λέξεις ξανά και ξανά. Να φουντώνω μόνη μου, να μιλάω περισσότερο. Και πιο γρήγορα. Μεγάλη έμπνευση τα νεύρα, χρυσό μου!
Και όταν άνοιξα το πρόγραμμα επεξεργασίας κειμένου για να γράψω, χτυπάει το τηλέφωνο, ανοίγω μια παράξενη συζήτηση και αλλάζω mood άρδην. Περίμενα δύο μέρες μέχρι να γυρίσουν πίσω τα νεύρα μου.
Μετράω τα λάθη του φετινού καλοκαιριού: ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο Νίκος, ο Κώστας, ο Δημήτρης. Όταν πιάνουν οι ζέστες κάνω μαλακίες. Μετάνιωσα… Ευτυχώς, όταν μπαίνει χειμώνας (και ειδικά για μένα που εγκατέλειψα την ευρύτερη περιοχή της Άρτας προς αναζήτηση επαγγελματικού μέλλοντος/πτυχίο) ελπίζεις να ξεχάσεις τις μ*&^%ς που έκανες το καλοκαίρι που πέρασε.Θέλω να δώσω μια συμβουλή. Είναι αυτό που λέμε: τα λες φωναχτά για να τα ακούσεις πρώτα εσύ και μετά όλοι οι άλλοι. Να μην αυτοενεχυριάζεσαι, ψυχή μου. Να μην υποβιβάζεις την ηθική σου.
There was a girl who hated the world
She used her body to sell her soul
(Seether – Love Her)
Κάποτε ήμουν ένας μοναχικός cowboy που βάδιζε μόνος του στο ηλιοβασίλεμα. Όχι, λάθος. Αυτός ήταν ο Lucky Luke! Απλά ήμουν και είμαι μια σχετικά διαταραγμένη προσωπικότητα ώστε να προκαλώ τάσεις φυγής στο ανθρώπινο είδος.Θα αναφερθώ σύντομα στο φαινόμενο Florence Nightingale. Βασισμένη σε έρευνα που δεν έκανα ποτέ, θα πω με σιγουριά ότι το φαινόμενο –παρ’ όλο που υπήρχε πάντα- έκανε πιο αισθητή την παρουσία του κατά τη δεκαετία του ’40.
Πιο αναλυτικά, αφορά τις νοσοκόμες που συχνά ερωτεύονται τους ασθενείς τους, παρασυρόμενες από αρχικά συναισθήματα οίκτου και λύπησης τα οποία μπερδεύονται στο υποσυνείδητό τους και καταλήγουν να βγαίνουν στην επιφάνεια ως σεξουαλική έλξη. Όπως κάθε άλλη υποσυνείδητη μαλακία που μαστίζει τον πρωτόγονο εγκέφαλό μας, έτσι και το σύνδρομο Nightingale χρησιμοποιήθηκε σε πολλούς τομείς της ζωής μας ως σημείο αναφοράς πατερναλισμού μαζών. Ας μείνω, όμως, στο θέμα. Το προαναφερθέν φαινόμενο, είναι κατανοητό πως επηρέασε όλους τους θηλυκούς εγκεφάλους από καταβολής κόσμου. Βλέπε απίστευτα ωραίες γυναίκες με άντρες επιεικώς άσχημους και ανίκανους. ΛΥΠΗΣΗ!!!!
Το σύνδρομο Florence Nightingale είναι αυτό που προκάλεσε το φαινόμενο του άντρα: απόλυτη παρουσία / έξυπνου / σωματάρα/ απίστευτου στο σεξ / μοναδικού αρσενικού / αξεπέραστης τεστοστερόνης / πλυντήριο ρούχων / πολυμίξερ / σιδερώστρα / αντικολλητικό τηγάνι / σαμπουάν / μαλακτικό.
Είναι κάτι τύποι που τους καταλαβαίνεις από μακριά. Ψωνάρες με πιστοποιητικό γνησιότητας. Και έχουν μια φάτσα για σφαλιάρες. Μια αυτοπεποίθηση που φτάνει κόκκινο. Περπατάνε σαν να παίζουν σε διαφήμιση του Old Spice. Θεωρούν ότι είναι το πόδι του Θεού στη Γη. Την είχα αυτή την συζήτηση με τον κολλητό μου. «Και τώρα αυτός έχει αυτοπεποίθηση; Χέσε μας, ρε Γιώργο! Αυτός είναι σαν διασταύρωση αρκούδας με τρόλεϊ…».
Πληθαίνουν, χρυσό μου, τα βλήματα. Και είχα την εντύπωση ότι δεν είχαν μείνει πολλά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παλιότερα δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα. Όντας 38 κιλά βαρύτερη, δεν με πείραζαν και δεν τους πείραζα. Βλέπεις, τέτοιοι άνθρωποι έχουν και υψηλά standards. Εκεί είναι που δείχνεις ότι η Δοξούλα έχει πέντε αδέρφια (έτσι έλεγε τη μούντζα η γιαγιά μου). Βασική μου αρχή για τους άντρες: δεν τους πειράζεις και δεν σε πειράζουν. Βέβαια, μιας και έχασα τα κιλά πρέπει να γίνομαι απωθητική περισσότερες φορές, γιατί το μέγιστο κακό που έχουν οι μαλάκες είναι η επιμονή. Ο έξυπνος παραδέχεται και ο μ*&^%ς επιμένει, λένε.
Αυτό που θέλω να αφομοιώσεις σήμερα, μάτια μου, είναι ότι εκεί έξω θα βρεις πολλούς ανθρώπους που θα σου πουλήσουν αστραφτερό χαμόγελο της Colgate και μυαλό από τέσσερις αμοιβάδες. Μάθε να μην πουλάς την ψυχή σου. Ή αν τελικά το κάνεις, πούλησέ την περισσότερο από όσο αξίζει. Την αξία που έχεις, την τοποθετείς εσύ στον εαυτό σου. Γι’ αυτό και οι άντρες που ανέφερα είναι ευτυχισμένοι. Αυτό οφείλω να τους το αναγνωρίσω. Ωστόσο, δεν θέλω να βγάλω την ουρά μου απ’ έξω. Υπάρχουν και γυναίκες με ανυπέρβλητη - και ανυπόστατη πολλές φορές – αυτοπεποίθηση. Και αυτό πηγάζει από τα επίπεδα “ξεδιαντροπιάς” (με την καλή έννοια) που τη διέπει. Αυτό το τελευταίο, τώρα πρόσφατα μαθαίνω να το κάνω...
Ο νόμος του Άντερσον: Οποιοδήποτε σύστημα ή πρόβλημα, όσο περίπλοκο και να είναι, αν το κοιτάξεις με ακριβώς τον κατάλληλο τρόπο γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο.
Απόλυτη αρχή: Η ομορφιά δεν χώνεται πιο βαθιά από την επιδερμίδα, η ασχήμια μπορεί να φτάσει το κόκκαλο.
Το παράδοξο του Τρίσχμαν: Μια πίπα δίνει σε έναν σοφό άνθρωπο χρόνο να σκεφτεί και σε έναν ηλίθιο κάτι να βάλει στο στόμα του.
Νόμος της Ευτυχισμένης Άγνοιας: Ότι δεν γνωρίζεις, είναι αυτό που θα σε πληγώσει.
Παρατήρηση του Τσέστερτον: Είδα την αλήθεια και δεν βγάζει νόημα.
Δεύτερος νόμος του Σίσλομ: Κάθε φορά που τα πράγματα φαίνεται να πηγαίνουν καλά, κάτι σου έχει ξεφύγει.
Ο νόμος του Μπράουν: Μην προσβάλλεις κάποιον με στυλ, ενώ μπορείς να το κάνεις με ουσία.
Νόμος του χαρακτήρα και της εμφάνισης: Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, απλά χειροτερεύουν.
Νόμος του Τσέις περί επιτυχίας: Όταν τα πράγματα πάνε στραβά, να εμπιστεύεσαι ανθρώπους που έχουν να χάσουν όσα κι εσύ.
Αξίωμα του Κολ: Η συνολική ευφυΐα του πλανήτη είναι σταθερή, παρ’ όλο που ο πληθυσμός αυξάνεται.
Νόμος του Κουρτουά: Αν οι άνθρωποι άκουγαν αυτά που λένε, θα μιλούσαν λιγότερο.
Νόμος του Ντέιβ περί επιβίωσης: Να μιλάς σε όλους γλυκά πάντα και να αγοράσεις ένα Ντόπερμαν.
Πρώτος νόμος της συνδιάλεξης: Μην αντιπαρατίθεσαι με έναν ηλίθιο. Οι άλλοι μπορεί να μην καταλάβουν τη διαφορά.
Είναι πολλά… Πάρα πολλά!! Ο Μέρφυ είχε δίκιο όταν έλεγε πως είτε θέλεις είτε δεν θέλεις, όσο καλά κι αν τα έχεις προγραμματίσει όλα θα πάνε σκατά. Είναι στη φύση μας να περιπλέκουμε τα πράγματα με ένα τέτοιο μοναδικό τρόπο που να μην ξεμπλέκουν. Κάνουμε λάθη την πιο κρίσιμη στιγμή όσο ψύχραιμοι και λογικοί λειτουργώντας άνετα αλλά και υπό πίεση.
Σε αυτή τη μίζερη ζωή, όλοι θέλουμε κάτι. Αυτό το κάτι αλλάζει ανάλογα με τη χρονική περίοδο, τη διάθεση και τις καταστάσεις που βιώνουμε. Θες μια δουλειά, έναν 5 να περάσεις Διαφορικό και Ολοκληρωτικό Λογισμό Ι, θες έναν τέλειο γκόμενο, θες λεφτά γιατί τελειώνει ο μήνας και εσύ έχεις κάνει πλούσια τη Miskoγιατί τρως μια βδομάδα μακαρόνια.
Εγώ –έτσι όπως κατάντησα- θέλω να ηρεμήσω. Να γυρίσω σπίτι και να μην σκέφτομαι πως τα έχω κάνει έτσι σκατά. Εδώ είναι το σημείο που το παίζω σοφή και δίνω συμβουλές.
§Να μην εμπιστεύεσαι, λατρεία μου, τους άντρες. Ή να σε πηδήξουν θέλουν ή να σε πηδήξουν. Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική.
§Να διαβάζεις πρώτο εξάμηνο για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί τελειώνει πριν το καταλάβεις και την έκατσες στην εξεταστική και δεύτερον, γιατί θα γράψεις πρόοδο κάποια στιγμή και θα πάρεις τα (γκουχ) μου.
§Να έχεις δίπλα σου παρέα. Μόνιμα! Αισθάνομαι πολύ μόνη αυτή την περίοδο. Όχι επειδή είμαι πρωτοετής φοιτήτρια, αλλά επειδή την έκαναν απότομα πολλά άτομα από τη ζωή μου και μου κακοφάνηκε.
§Να μάθεις να διαχειρίζεσαι λεφτά πριν πας φοιτητής. Και να έχεις πάντα στο σπίτι προμήθειες. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα ξεμείνεις από φαί!
Και που λες, έφτασα 19 χρονών για να ανακαλύψω τι είναι να είσαι τόσο συναισθηματικά μπερδεμένος. Όχι, ερωτευμένη δεν είμαι. Μην το χέσουμε τελείως. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι έχω ένα σύμφυτο ταλέντο να σκέφτομαι πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Είναι παρόμοιο με το μαλάκας. Σε πιάνουν κότσο γιατί έχεις φιλότιμο.
Μια μικρή κρίση για να κάνω μια ασύνδετη δήλωση: Γιατί πιστεύεις έναν άνθρωπο; Τι λόγο έχεις να δείξεις εμπιστοσύνη; Η σοφή μου μανούλα είπε: «Παιδί μου, στη ζωή σου δεν έχεις λόγο να πιστέψεις κανέναν. Αν ποτέ το κάνεις, θα είναι από φιλότιμο και μόνο. Όχι από λόγο…». Οφείλω να ομολογήσω πως μέχρι τώρα δεν μου έχει ζητήσει κάτι άλλο και λέω να την ακούσω.
p.s.: Credo quia absurdum… Certum est, quia impossibile…
Έχω παρατηρήσει ότι μου έρχεται να γράψω κάτι καλό είτε όταν κοιμάμαι είτε μέσα σε αυτά τα λίγα υπέροχα δευτερόλεπτα πριν σε πάρει ο ύπνος ο "καλός". Εκείνη τη στιγμή της απόλυτης ευστροφίας κατά το πέρασμα από το συνειδητό της διαύγειας στο υποσυνείδητο του ύπνου έχω δύο επιλογές: ή να κοιμηθώ και να γράψω το πρωί ρισκάροντας να ξεχάσω τι σκέφτηκα ή να σηκωθώ και να το γράψω εκείνη τη στιγμή για να μην το ξεχάσω ρισκάροντας να μην μπορέσω να ξανακοιμηθώ. Το αποτέλεσμα είναι εμφανές. Όχι στα γραπτά μου αφού έτσι κι αλλιώς έχουν υποστεί επεξεργασία μέχρι να δημοσιευθούν, αλλά στη φάτσα μου. Έχω 5 μέρες να κοιμηθώ σαν άνθρωπος! Έχω εκτιμήσει απεριόριστα -πλέον- τις στιγμές απόλυτης σωματικής και διανοητικής χαλάρωσης. Εγώ (!) που κοιμάμαι και βλέπω να λύνω διαφορικές εξισώσεις!
Πιάνω τον εαυτό μου κάτι βράδια που υποσυνείδητα με πιέζω να μην κοιμηθώ για να παρατείνω τις στιγμές πριν τον ύπνο. Ξέρω ότι θα έρθει αυτή η αλλόκοτη κρίση πολυλογίας. Θα πάει τρεις ή και τέσσερις το πρωί:
«Γιατί δεν κοιμάσαι; Έλα, αφού δεν το σκέφτηκες μέχρι τώρα δεν πρόκειται να γίνει τίποτα.»
ΣΚΑΤΑ! Πάλι σηκώθηκα! Αύριο υπόσχομαι να κοιμηθώ. Το πρωί θα γράψω αυτό που σκέφτηκα στο περίπου. Δεν θα είναι το ίδιο. Θα είναι μικρό και λίγο μπροστά στο αρχικό. But, God, I have to get some sleep!
There are times when I’ve wondered
And times when I’ve cried
(Iron Maiden – No Prayer for the Dying)
Έτσι είναι, καλό μου. Να εκφράζεσαι, να τσατίζεσαι, να δημιουργείς. Και πίστεψε με αυτό μπορεί να διαλύσει τον κόσμο. Έχω τις τελευταίες μέρες ακούω μόνο Bob Dylan, Opeth και Pain of Salvation. Δεν βοηθάει…
Αν εγωιστικά υποθέσουμε ότι είμαστε μονάχοι σε τούτο το σύμπαν(διαπλανητικά μιλώντας), υπάρχουν γύρω σου μερικά δισεκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές και ακόμα περισσότερες ψυχές των ζωντανών της γης. Από αυτές τις ασύλληπτα αμέτρητες ανάσες, λίγες –ελάχιστες μονάχα- μπορούν να σου δώσουν ζωή. Η ανάσα τους είναι και δική σου. Όσο εκείνες λιγοστεύουν, εσύ αργοπεθαίνεις. Αν παύσουν, εσύ θα τελειώσεις εν μία νυκτί.
«Μ’ αγαπάς; Είμαι μόνη μου, έτσι δεν είναι; Έχω κανέναν να αγαπάω; Έχω λόγο να το κάνω; Σ’ αγαπάω γιατί σε μισώ…»
Ποιόν έχεις να σε πάρει αγκαλιά όταν απλά κλαις γιατί έτσι σου βγαίνει, χωρίς απαραίτητα να έγινε κάτι; Γιατί απλά άκουσες το «No Prayer for The Dying» από Maiden και σου ‘ρθε. Με σόκαρε όταν μου έκαναν αυτή την ερώτηση γιατί μπήκα σε σκέψεις. Είναι δύσκολο να βρεις έναν άνθρωπο να σε αγαπάει χωρίς όρια, χωρίς προδιαγραφές(Δεν μιλάμε για έρωτα. Αυτές τις γλυκανάλατες μαλακίες δεν τις πιστεύω. Θα αναλύσω σε άλλο άρθρο την ανυπαρξία του έρωτα).
Κι ύστερα συνειδητοποίησα ότι έχω ανθρώπους που δεν πρόκειται να αποκτήσει κανείς. Καταστάσεις στη ζωή μου που είναι μοναδικές. «Μαγικές» τις λέω εγώ. Και δεν λέγονται ούτε αδέρφια, ούτε φίλοι. Είναι κάτι που χαρακτηρίζεται μόνο με το όνομα του καθενός. Γιατί δεν υπάρχει κανείς άλλος τέτοιος στον κόσμο. Οι ψυχές μου…
Φοβάμαι τους ανθρώπους, το αίμα, τη μοναξιά, το άψυχο, το άγνωστο. Έχει σημασία πως θα με φωνάζεις; Μπορείς να με φωνάζεις Ειρήνη, αλλά θα προτιμούσα να με λες:
~ Χρυσόψαρο ~ Υ.Γ.: Λατρεύω τους στίχους από το «The Call of Ktulu – Metallica» :)
Κάθε που μια σάρκα πλάθεται, η ψυχή ποτίζεται πριν γίνει ένα με το σώμα. Ξεπλένεται στο ποτάμι του νερού της γης, βαθιά μέσα στα δάση των θεών. Εκεί που θεοί γεννιούνται και θεοί πεθαίνουν. Και στο ποτάμι αυτό ταξιδεύουν η Σοφία, Η Χαρά, η Κακία, η Γνώση... Δεν ταξιδεύουν ειρηνικά. Κι όταν μια ψυχή – άπλαθη ακόμα – πλησιάζει, εκείνες χτυπιούνται, κομματιάζονται.
Μια ψυχή, θα τα έχει όλα. Και πάντα όπως πρέπει. Τα πάντα ανάλογα. Και όσο η ψυχή πλάθεται ολάκερη μοναχή της, αυτές μεγαλώνουν. Και πρώτα απ' όλα η Γνώση. Μα η Γνώση κουβαλάει πόνο οξύ, που θρυμματίζει σωθικά και τρώει κεφάλια. Χειρότερο από τη Γνώση, η ψυχή θα δει μονάχα την ερημιά.Αυτή που σε παρατάει να φαγωθείς μοναχός σου, που δεν σε λυπάται, σε γονατίζει, σε διψάει.
Η μάνα πηγή πονάει τα παιδιά της. Παρακαλάει η ψυχή να ποτιστεί με τα Καλά. Κι αν κάποιο από τα παιδιά της χυθεί και ξαμοληθεί από την ποδιά της, εκείνη σπαράζει ώσπου να γυρίσει να συγχωρεθεί.
Τα παιδιά κάνουν τα λάθη που τους αναλογούν. Και η μάνα συγχωράει για να προχωράνε εκείνα ανάλαφρα. Μα το βάρος της πράξης δεν μπορεί να το κουβαλήσει η μάνα. Στο τέλος η ψυχή – έχει δεν έχει – πρέπει να μάθει το αλλόκοτο. Nα κάνει το χρέος...
Τι έγινε; Το διαλύσατε χωρίς εμένα; Είχα καιρό να γράψω. Πολύ τρέξιμο για να γραφτείς σε σχολή που είναι μακριά από την πόλη σου. Πολλές ώρες ταξίδι, ταλαιπωρία, αϋπνία και απίστευτη βρώμα και "απλυσιά" αν πας με μέσα μαζικής μεταφοράς. Είτε πας με λεωφορείο, τρένο, αεροπλάνο ή πλοίο, δεν το γλιτώνεις να σου πιαστεί ο κώλος τόσες ώρες στο κάθισμα.
Επίσης ανακάλυψα την γελοιότητα των ΚΤΕΛ. Ξέρεις, χρυσό μου, ότι για να πας Άρτα-Αθήνα με φοιτητικό (4,5 ώρες ταξίδι) πληρώνεις 21 ευρώ, ενώ Πειραιάς-Χανιά (8 ώρες ταξίδι) πληρώνεις 16 ευρώ; Πόσο ηλίθιο μπορεί να είναι αυτό; Ένας φίλος πήγε Φρανκφούρτη ένα διήμερο και πλήρωσε όσα πληρώνω εγώ να πάω Αθήνα από Φιλιππιάδα και να γυρίσω. Και με αυτοκίνητο να πας, σου κόβουν τον κώλο στα διόδια. Τόσες φορές που πέρασα τη γέφυρα Ρίο-Αντίρριο με το αυτοκίνητο φέτος, με τα 12 ευρώ κάθε φορά, συνολικά αγόραζα βάρκα και θα μπορούσα να μετακινηθώ μόνη μου πέρα-δώθε.
Και που λες, πήγα δύο μέρες στα Χανιά. Φοβερή πόλη. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Κρήτης και πρωτεύουσα του ομώνυμου νομού. Τα κτήρια έχουν απίστευτη αρχιτεκτονική, ειδικά προς την παλιά πόλη και η περιοχή έχει μεγάλο πολιτιστικό ενδιαφέρον. Αναμειγνύεται περίτεχνα το σύγχρονο, το Βενετικό, το Τούρκικο και το παραδοσιακό στοιχείο, δημιουργώντας μια μοναδική και ελκυστική εικόνα.
Αυτό που πρέπει να προσέχεις στα Χανιά είναι να έχεις πάνω σου πάντα Liposan γιατί από τον αέρα παίζει να αφυδατωθείς τόσο πολύ που στο τέλος θα γίνεις σκόνη. Και το σημαντικότερο, να προσέχεις και ως οδηγός και ως πεζός. Δεν αστειεύονται αυτοί! Θα σε πατήσουν, αλήθεια! Το πρώτο που θα ακούσεις είναι φρεναρίσματα και κόρνες και το παράξενο είναι ότι οι κάτοικοι έχουν τόσο πολύ συνηθίσει το φαινόμενο που δεν τους κάνει αίσθηση πλέον η επικινδυνότητα του γεγονότος. Παρ' όλα αυτά, οι άνθρωποι είναι πολύ φιλικοί και η αγορά της πόλης δεν είναι ακριβή. Σας συνιστώ να πάτε... Αλλά με αεροπλάνο. Είναι πολλές 8 ώρες μέσω θαλάσσης. Αν πάτε με πλοίο, σας προτείνω το "Έλυρος". Σαν πεντάστερο πλωτό ξενοδοχείο είναι.
Έμειναν μόνοι τους οι γονείς μου. Φύγανε τα παιδιά τους να πάρουν το δρόμο τους και τους κακοφάνηκε που άδειασε το σπίτι. "Άσε παιδί μου, φύγατε εσείς και δεν έχω τι να κάνω. Τσακώνομαι με τη μάνα σου να περάσει η ώρα. Δεν την μπορώ τόση ησυχία στο σπίτι". Κι ας τα έλεγε αυτά ο πατέρας μου χαριτολογώντας. Του κόστισε που δεν έχει ένα από τα παιδιά του στο σπίτι. Και τον σκουζμό που έκανε ο πατέρας μου που θα φύγω τον περίμενα. Είναι ευαίσθητος άνθρωπος ο πατέρας μου. Ας τσατίζεται εύκολα με τα μικροπράγματα. Από πικρία το κάνει. Πιο δυνατή είναι η μάνα μου από τον πατέρα μου. Δεν την είδα να κλαίει ακόμα. Της έφερα τσικουδιά και ρακόμελο για να πάνε κάτω οι πίκρες. Της υποσχέθηκα ότι θα παντρευτώ στην Άρτα και ότι δεν θα μείνω για πάντα στα "ξένα", γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να ησυχάσει.
Μισώ τις μεταβατικές περιόδους στη ζωή μου. Όχι το τέλος μιας εποχής, ούτε την αρχή μιας νέας. Δεν φοβάμαι την αλλαγή. Το μόνο που φοβάμαι είναι το άγνωστο. Γιατί συνήθισα να τα ξέρω όλα, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται αυτό. Δεν μου αρέσει να μην ξέρω πως να λειτουργήσω. Δεν μου αρέσει να ψάχνω. Μου αρέσει να βρίσκω, να γνωρίζω.
Μπορεί να μην έρθουν όλα όπως τα θέλεις, αλλά τίποτα δεν θα γίνει για κακό.
- Πως έγιναν όλα έτσι σήμερα; Τη σχολή την έχασες, εμένα δεν φτάνουν τα χαρτιά μου για να μείνω με απόσπαση, το παιχνίδι για το Wii δεν μπορούμε να το πάρουμε... Του Αγίου Ανεπαρκή είναι σήμερα;
-Δεν τα λες καλά... Τη σχολή την έχασα για 25 μόρια, ακύρωσαν μια ήδη εγκριθείσα απόσπαση και η προπληρωμένη δεν μπορεί να κάνει παραγγελία γιατί το Metroid έχει 40 λεπτά του ευρώ παραπάνω. Του Αγίου Σχεδόν είναι.
Νιώθω το χέρι της μάνας μου νωρίς το πρωί. Είχα βγει χτες το βράδυ και γύρισα αργούτσικα. Με το ζόρι άνοιξα το ένα μάτι.
-Σήκω να μπεις στη σελίδα του υπουργείου. Βγήκαν οι βάσεις!
Και εγώ το είχα σίγουρο ότι είχα περάσει ΣΤΥΑ. Είχα και 500 μόρια πάνω. Του πούστη, πόσο να ανέβαινε; Ψάχνω τον κωδικό μου. Που στο διάολο έβαλα τα χαρτιά από το στρατό; Το είχα σημειώσει εκεί πάνω. Το θυμάμαι... Πάλι, ρε μάνα, συμμάζεψες; Τίποτα δεν βρίσκω... Έβαλες τα χαρτιά από το στρατό μαζί με το φύλλο παραγγελίας της oriflame;
Πατάω τον κωδικό μου. Αποτέλεσμα: Πολυτεχνείο, Μηχανικοί. Το κοιτάω σαν να είχα πατήσει κάτι λάθος. Ξαναδοκίμασα. Δεν μπορεί... Δεν το περνάω αυτό το συναίσθημα για ακόμα μια φορά. Έκανα πολλά για να το στερηθώ τώρα. Έδωσα κομμάτια εαυτού και σάρκας.Δεν βοηθάει που ακούω Placebo όσο γράφω.
Παίρνω ένα μαξιλάρι και πάω στο σαλόνι. Έμεινε ο αδερφός μου να κοιτάει αναλυτικά για το πανεπιστήμιο. Κοιτάω το κενό... Θυμάμαι τι είχα πει. Αποκλείεται να πάνε τα πράγματα καλά χωρίς τίμημα. Ήθελα να πάω αλλού γαμώτο. Είχα κανονίσει να είμαι αλλού...
If I only could make a deal with God
And get him to swap our places
Τσατίζομαι με τον εαυτό μου που δεν τα καταφερε. Με την καταστροφολογία των ΜΜΕ που χτυπιότανε ότι θα πέσουν οι βάσεις και η ΣΜΥ ανέβηκε 5000 μόρια. Η δικιά μου 700... Με το πανεπιστήμιο που πέρασα και είναι μακρυά. Με το στραβό μου το μυαλό που δεν δήλωσε ακόμα και καραβανάδες...
Γαμώτο είχα υποσχθεί στον εαυτό μου πως όταν έβγαιναν οι βάσεις απλά θα έλεγα σε ποια σχολή πέρασα χωρίς να το ψειρίσω πολύ... Ά, ρε αδερφέ! Με σκότωσε αυτό το "του Αγίου Ανεπαρκή"...
Στο τέλος αυτό που θα θυμούνται για σένα είναι το αποτέλεσμα. Ποιός θυμάται αυτόν που προσπάθησε; Ή αυτόν που παραλίγο τα κατάφερε; Διαλύθηκα φέτος: 3 ώρες προπόνηση την ημέρα, 37 κιλά μείον, διάβασμα... Έπρεπε να πάνε τα πράγματα καλά. Μου το χρώσταγε ο Θεός γαμώτο!
Ούτε ο αδερφός μου θα πάρει μετάθεση για τα μέρη μας. Δεν φτάνουν λέει τα δικαιολογητικά. Από του χρόνου ξαναπροσπαθήστε... Μια τρύπα στο νερό, ήρθε για δύο μήνες με απόσπαση και πάλι πίσω. Λέγαμε να συμμαζευτούμε φέτος. Να μαζέψουμε και κανένα ψιλό. Είναι ακριβά να κάνεις εγχείρηση για τα μάτια. Δύο χιλιάρικα ζητάνε. Με δύο χιλιάρικα παντρεύομαι κι ας φοράω και γυαλιά!
Νυστάζω... Μπορώ να κοιμηθώ μέχρι να κάνω χαρτιά για Erasmus;
Ξύπνησα σήμερα το πρωί και ήθελα τόσο πολύ να βγάλω κάποια πράγματα από μένα. Κάποιες αλήθειες που τρώνε το κεφάλι μου τελευταία. Αργώ να τα κάνω οργανωμένο κείμενο στο κεφάλι μου. Και ίσως γι' αυτό δεν βγάζω και τόσο εύκολα οργανωμένα συμπεράσματα για το σύμπαν που με περιβάλλει.
Θα σας πω κάτι που διάβασα κάπου και με θλίβει η αλήθεια που έχει μέσα του και δεν θέλω να παραδεχτώ.
Μπορεί η διάνοια να διαρκεί περισσότερο από την ομορφιά. Αλλά όσο διαρκεί η ομορφιά, τα σαρώνει όλα.
Ενστερνίστηκα εδώ και καιρό αυτή την αρχή. Και τη σέβομαι για την διαχρονικότητα και την καθολικότητά της. Έχω προσέξει πως ένας άνθρωπος σαν οντότητα δεν μπορεί να αντέξει και τα δύο χαρακτηριστικά. Έτσι, κάποιος θα διαθέτει είτε το προνόμιο διάνοια, είτε το προνόμιο ομορφιά (Ο συνδυασμός και των δύο αποτελεί σπάνια εξαίρεση και δεν θα μελετηθεί στα πλαίσια αυτού του άρθρου). Παραδέχομαι, όμως, ότι η διάνοια ελέγχει. Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή για να γίνουν πιο κατανοητά τα νοήματα που θέλω να αφομοιώσετε.
Σε αυτή τη ζωή συνδυάζονται άνθρωποι για να εξυπηρετήσουν σκοπούς. Αυτό το ονομάσαμε: "ανθρώπινες σχέσεις". Λογικά για το συνδυασμό χρησιμοποιούνται όμοια μεταξύ τους άτομα. Οι οπτικά αποδεκτοί με τους ομοίους τους και οι εγκεφαλικά ενεργοί, με ανάλογο τρόπο (σημειώνω ότι δεν μου αρέσουν οι λέξεις «όμορφος» και «έξυπνος», καθώς και «άσχημος». Όλως παραδόξως η λέξη «ηλίθιος» είναι σχετικά διασκεδαστική).
Θέλω να σημειώσω πως αν μπορούσα να με κατατάξω κάπου, θα έλεγα ότι ο ζυγός μου κλίνει προς τη διάνοια και όχι προς την ομορφιά. Δεν περιαυτολογώ. Απλά σε τέτοιες καταστάσεις προτιμώ να είμαι ειλικρινής, ώστε να καταλήγω σε κάποιο συμπέρασμα το οποίο θα είναι καθ' όλα αληθές και κυρίως αναμφισβήτητο.
Όπως είπα και πριν, η διάνοια ελέγχει. Κατά κύριο λόγο, στο συνδυασμό των ανθρώπων θα δεις πολλούς ωραίους να σμίγουν μεταξύ τους, γιατί δεν μπορούν να σκεφτούν την λογική του "ζευγαρώματος" παρά μόνο το ζωώδη ένστικτο για αναπαραγωγή (στο χωριό μου το λένε σεξ, αλλά είπα να είμαι κόσμια σε μια ανάρτηση). Κάποιος πούστης(το κόσμιο που λέγαμε!) είπε κάποτε ότι τα ετερώνυμα έλκονται. Και αυτό αποδεικνύεται ως ένα βαθμό σωστό, αφού τα μέτρια μυαλά "μάζας" εμπίπτουν εύκολα στον πατερναλισμό. Γι' αυτό ορισμένα έξυπνα άτομα σέρνουν ωραία άτομα. Είναι το παιχνίδι ελέγχου. Άργησα να το καταλάβω αυτό. Και πάντα αναρωτιόμουν γιατί όλοι μου οι γκόμενοι ήταν υπερβολικά πιο ωραίοι σε σύγκριση με εμένα.
Όλα είναι ένα παιχνίδι μυαλού.
Ο ηλίθιος άντρας, χρυσό μου, δεν θα καταλάβει ότι όλα περνάνε από το χέρι σου. Τον έχεις, επειδή τον διάλεξες εσύ και τον έπεισες πως είσαι κάτι ανώτερο. Ο έξυπνος διαλέγει, ο ηλίθιος δέχεται. Στην ουσία, εσύ παίζεις το "μυαλό" στη σχέση και για τα δύο άτομα. Και εκείνος παίζει την "εικόνα" και για τα δύο άτομα. Ή τουλάχιστον έτσι συνέβη σε μένα. Και αντιστοίχως για μια ηλίθια γυναίκα και έναν έξυπνο άντρα. Ωστόσο, ο άντρας δεν μπορεί να κρίνει αντικειμενικά, γιατί από καταβολής κόσμου δυσκολεύεται να μοιράσει ένα μυαλό σε δύο κεφάλια.
Ο έξυπνος: Αν είναι ικανός να το καταφέρει, προκαλεί μια αρχική σύγχυση με το αισθητικό ερέθισμα. Και από εκεί και πέρα είναι ελεύθερος να αποδείξει με άπλετη υποκρισία κάτι που δεν ισχύει. Ότι έχει κρυφές χάρες που δεν του φαίνονται!
Ο ωραίος: Δεν αναλώνεται και πολύ στα υψηλά νοήματα του πνεύματος. Εξάλλου, δεν διαθέτει αρκετό ώστε να μπορεί να σκέφτεται, να σου μιλάει και να πίνει ποτό ταυτόχρονα. Αλλά, let's face it. Τον ωραίο θα πάρεις σπίτι το βράδυ!
Συμπερασματικά, βλέπουμε ότι όλοι κυνηγάνε το αισθητικό κάλλος. Ωραίοι και έξυπνοι ψάχνουν να καλύψουν την «οπτική δίψα». Αλλά, το κάλλος είναι πολύ χειρότερο από το κρασί. Μεθάει κι αυτόν που το έχει και αυτόν που το βλέπει. Πάντως, αν μου πρότειναν να διαλέξω για να μου δοθεί ασύγκριτο κάλλος ή μοναδική διάνοια, θα διάλεγα τη διάνοια. Δεν θα μπορούσα να αντέξω έναν κόσμο που θα συναναστρεφόμουν με ανθρώπους χωρίς εγκεφαλικό ενδιαφέρον.
Έχεις παρατηρήσει μερικές φορές,ψάρι μου, μερικές παράξενες στιγμές που όλα τα πράγματα στον άχαρο αυτό πλανήτη πάνε απίστευτα κουρδισμένα; Σαν μια σειρά από ευτυχή γεγονότα εκπληκτικά εναρμονισμένα το ένα με το άλλο. Αλλά μέσα σου το ξέρεις. Υπάρχει ένα τίμημα για όλα αυτά. Αποκλείεται να σου ήρθαν όλα τόσο βολικά!
Αν όλα πάνε τόσο καλά, δεν παίζει! There’s always a catch!
Φέτος, όλως παραδόξως, μου ήρθαν τα πράγματα πολύ βολικά. Υπερβολικά βολικά… Λες και το παράξενο σύμπαν που με μισεί, αποφάσισε να μου φέρει ένα γλυκό ως δώρο, για να συμφιλιωθούμε για τις πίκρες που με τάιζε τόσα χρόνια. Τα δέχτηκα όλα με χαρά, αλλά κοιτούσα πάντα πίσω μου. Γιατί ποτέ τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Κάτι μας κοιτάει με μάτια γουρλωτά και μας κάνει να ανατριχιάζουμε. Ή τουλάχιστον πιστεύουμε ότι κάνει μας κοιτάει μόνιμα στην πλάτη.
Πάντα ήμουν καχύποπτο άτομο. Ίσως περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Και η πείρα μου μέχρι τώρα έδειξε ότι κάνω πολύ καλά. Έχω ξαναπεί πως μόνο σε έναν υπερτέλειο κόσμο όλα τα πράγματα έχουν μια ομοιομορφία. Τα καλά και τα άσχημα γεγονότα είναι εναρμονισμένα μέσα σε μια χρονική περίοδο και ανάλογα μεταξύ τους.
Αλλά μην γελιέσαι. Αυτό το σύμπαν δεν υπάρχει!
Να θυμάσαι πως όταν τα πράγματα πάνε καλά, κάτι θα γίνει στο τέλος για να χαλαστείς. Σε αυτή τη ζωή ποτέ δεν ήταν ρόδινα τα πράγματα. Ποιός νομίζεις ότι σου χρωστάει; Φέτος αποφάσισα μόνη μου, ότι μου το χρωστάει ο Θεός(;) να μου φερθεί καλά. Το θέμα θεός θα το θίξω άλλη μέρα, θέλει χρόνο και εγώ νυστάζω αυτή τη στιγμή για μεγάλες συζητήσεις. Και που λες, χρυσό μου, να τα φυλάς τα νώτα σου. Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει αυτό που θέλεις εσύ. Εκμεταλλεύσου τον κόσμο όσο μπορείς, γιατί και εκείνος θα κάνει το ίδιο δοθείσας ευκαιρίας.
Η μυθολογία μας διδάσκει την ματαιότητα της προσπάθειας να αποφύγουμε την αδυσώπητη μοίρα που έχει καθοριστεί πολύ πιο πριν. Αυτό ακριβώς. Η μυθολογία. Δεν συμφωνώ για το περί μοίρας. Πάντα πίστευα πως αν θέλω κάτι θα γίνει. Έτσι έμαθα. Και αγωνιζόμουν τραβώντας «σχοινιά» για να γίνουν όλα όπως ακριβώς πρέπει. Δεν με ενδιέφερε ποτέ αν θα κουραστώ, αν θα με διαλύσει ο ψυχικός και σωματικός κάματος, αν τραυματιστώ. Έπρεπε να γίνει όπως το θέλω.
Έμαθα να μην δέχομαι ποτέ τίποτα λιγότερο από την τελειότητα. Alles In Ordnung.
Και στο τέλος γινόταν έτσι. Συνήθισα έτσι. Πρόσεξε όμως. Δεν μου έδιναν αυτό που ήθελα. Έκανα τα πάντα για να το πάρω μόνη μου. Επειδή το άξιζα.
Να σας πω την αλήθεια, λατρεύω αυτή την αύρα μυστηρίου που αφήνω εδώ. Και μου αρέσει που σας δίνω όσες πληροφορίες για μένα θέλω κάθε φορά.
Άσχετα:
1ον. Το Σάββατο που μας πέρασε πήγα σε ένα φεστιβάλ -7ο Rapido Molino Rock Fest. Μου είχαν πρήξει τα αυτιά και τελικά είχαν ένα δίκιο γιατί –όλως παραδόξως- πέρασα φοβερά. Αν και δεν ψήθηκα και τόσο με τους The Skelters (tribute U2 και Beatles). Ίσως γιατί:
ήταν τραγικοί
δεν γουστάρω U2 και
ο τραγουδιστής έμοιαζε απίστευτα με τον Τρύφωνα Σαμαρά.
Να σας πω την πάσα αλήθεια, εγώ γούσταρα περισσότερο The Puppets(tribute Metallica).
Γιατί μ’ αρέσει περισσότερο η thrash metal.
Γιατί οι τύποι ήταν πολύ καλύτεροι απ’ ότι περίμενα.
Εκμεταλλευόμενη αυτή την αύρα μυστηρίου και το γεγονός ότι είμαι χρόνια ξεδιάντροπη, θα πω ότι μου άρεσαν περισσότερο οι The Puppets επειδή μου άρεσε ο μπασίστας τους, από τον οποίο -δυστυχώς- δεν πήρα αριθμό αν και θα μπορούσα να ζητήσω.
2ον. Για κάποιο παράξενο λόγο όλη την Κυριακή και τη Δευτέρα τραγουδούσα το Let it Be των Beatles και σήμερα όλη μέρα τραγουδάω το Supergirl από Reammon.
3ον. Όποιος δεν έχει διαβάσει το Άρωμα του Πάτρικ Ζίσκιντ είναι μικρότερος άνθρωπος.
Υ.Γ.: Φωτό "The Puppets Live in Rapido Molino Rock Fest"
Συνήθως για να αναλύσω κάτι πρέπει να έχω κάποιο εξωτερικό ερέθισμα. Η έντονη συναισθηματική φόρτιση με σπρώχνει στην πολυλογία. Παρ' όλα αυτά περνάω μια περίοδο συναισθηματικής στασιμότητας, γι' αυτό και δεν γράφω τόσο συχνά.
Θα ξεκινήσω με μια απλή ερώτηση. Πόσους θάνατους είδες; Πρόσεξέ με λιγάκι εδώ. Δεν ρωτάω πόσους νεκρούς είδες, ούτε σε πόσες κηδείες παρευρέθηκες. Ποιόν είδες να σβήνει; Τι έκανες για να τον σώσεις;
Φορούσες μαύρα; Γιατί; Δάκρυσες ποτέ ώσπου άρχισαν να πονάνε τα νεύρα του κορμιού σου;
Είσαι μόνος σου.Βγήκες από το πλημμυρισμένο δωμάτιο να καπνίσεις. Εσύ που ώρες πριν ήσουν φανατικός αντικαπνιστής.Σου κόβονται τα πόδια σαν να έτρεχες χιλιόμετρα κι ας καθόσουν σε μια καρέκλα όλη μέρα. Θες να κοιμηθείς απίστευτα ή να ξυπνήσεις μια και καλή. Δεν μπορείς να αποφασίσεις. Να ξέρεις πως δεν υπάρχει προσευχή για τους μελλοθάνατους.
Τι θρηνούμε όταν κάποιος "φεύγει"; Δεν μου αρέσει η λέξη "πεθαίνει". Μερικές φορές σκαλώνω σε λέξεις. Ξεχωρίζω μερικές που θεωρώ όμορφες, άλλες σπάνιες, άλλες ενδιαφέρουσες, μερικές άσχημες ή αντιπαθητικές. Η λέξη "πεθαίνω" είναι αντιπαθητική. "Θάνατος" είναι ενδιαφέρουσα. Το "φεύγω" χωνεύεται εύκολα.
Τι λέγαμε; Α,ναι! Όταν κάποιος "φεύγει", θρηνούμε το τέλος μιας εποχής. Ενός κομματιού του εαυτού μας. Δεν θρηνείς ποτέ πρόσωπα. Τουλάχιστον όχι άμεσα. Θρηνείς καταστάσεις. Αυτό που προκαλούσε κάποιος για σένα. Τη συναισθηματική φόρτιση. Θρηνείς αυτά που δεν πρόλαβες να ζήσεις μαζί με εκείνον που έχασες ή όσα δεν είχες την ευκαιρία να πεις.
Τι θα έκανες αν έχανες κάποιον δικό σου; ΔΙΚΟ ΣΟΥ! Όχι, λάθος. Ποτέ δεν ήμουν τόσο αισιόδοξη. Αναδιατυπώνω. Τι έκανες όταν έχασες κάποιον δικό σου; Αν προσέξεις, υπάρχουν άνθρωποι που είναι πραγματικά σοκαρισμένοι στην ιδέα του θανάτου. Και από αυτό μπορείς να βγάλεις δύο συμπεράσματα: αυτοί οι άνθρωποι είτε ξέρουν πάρα πολλά για το θάνατο είτε πολύ λίγα.
Το ξέρω ότι ξεκίνησα κάπως απότομα και ίσως πεσιμιστικά. But life has its ups and downs and we just have to learn how to live with it. Πένθος, που λέτε, είναι η βίωση της απουσίας των καταστάσεων. Είναι η χειρότερη πλευρά αυτής της παύσης της λειτουργίας ενός οργανισμού. Αυτοί που μένουν πίσω. Ο φόβος των ζωντανών για το γεγονός του θανάτου στηρίζεται στην άγνοια του βασανιστικού "περάσματος" από τη ζωή στην ανυπαρξία.
Οι αρχαίοι Έλληνες, ίσως για να απομακρύνουν το φόβο από τον Θάνατο, θεοποίησαν και προσωποποίησαν το θάνατο. Τον θεωρήσαν δίδυμο αδερφό του Ύπνου και δικαιολογημένα αφού τον συνέδεσαν με μια μονιμότερη κατάσταση του τελευταίου. Και είναι πολύ γλυκό και αθώο να δώσεις στο θάνατο το όνομα του αιώνιου θανάτου. Και καλά θα κάνεις, αν το πράξεις αυτό. Γιατί όπως είπε και ο αρχαίος φιλόσοφος Επίκουρος: "όσο ζει ένας άνθρωπος, ο θάνατος δεν υπάρχει και όταν υπάρχει ο θάνατος, ο άνθρωπος αυτός δε ζει πια".
"Σε ποιόν θάνατο πήγες; Περνούσε αεράκι από 'κεί;"
~Μάρκος Μέσκος~
Υ.Γ.: Ο πίνακας του Jacques-Louis David ονομάζεται: "The death of Marat".
Ας αρχίσω με τα τυπικά και βαρετά. Να ζητήσω συγμώμη που εχω να γράψω καιρό στο blog μου. Με τις προπονήσεις κάθε μέρα και τις εξετάσεις για το στρατό δεν είχα χρόνο. Το θετικό είναι ότι πέρασα όλες τις εξετάσεις, ακόμα και τις αθλητικές. Αν η σχολή δεν ανέβει πολύ, από Οκτώβριο παρουσιάζομαι. Αεροπορία. Να ζητήσω, επίσης, συγνώμη για το μπερδεμένο post που ακολουθεί. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ καλά. Υπόσχομαι το επόμενο να είναι πιο φυσιολογικό.
Η αλήθεια είναι η εξής: Όλα σκοπό έχουν. Όλα δρόμο τραβάνε. Όλα γραμμές αφήνουν πίσω τους. Κανείς δεν ανάβει μια λάμπα για να την κρύψει πίσω από μια πόρτα. Σκοπός είναι να δεις. Να φωτίσεις. Κάθε μικρή συγκυρία πυροδοτεί μια σειρά από "ατυχή" ή και "τυχερά" γεγονότα που οδηγούν σ'ένα αποτέλεσμα που μόνο εκείνα ξέρουν. Λέει και ο λαός: "Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο". Αν και ποτέ δεν στήριξα κάτι που λένε οι πολλοί. Ας πούμε ότι με τρομάζει η απροσωπία της μάζας.
Τι ουσία θα είχε αν αποκτούσες ένα παλτό καλοκαιριάτικα; Γιατί να αγοράσεις ένα πλοίο ενώ ζεις στο βουνό; Τι σκοπό έχεις να δωρίσεις ένα ραφιόφωνο σε έναν κωφό;
Μάθε να ιεραρχείς. Να βάζεις σκοπό. Να δίνεις αξίες.
Μάθε να μην έχεις ανάγκη να στηρίζεσαι σε ανθρώπους. Στηρίξου σε σένα.
Αγωνίσου για όσα θέλεις, αλλά παράλληλα και για όσα "πρέπει". Και είναι κάποια "πρέπει" που τα νιώθεις, τα αντιλαμβάνεσαι, τα χωνεύεις. Και ξέρεις ότι δεν σε αναγκάζει κανείς.
Μικρή μου είπαν: "Μάθε να δέχεσαι". Μα αν όλοι είχαν αφομοιώσει την έννοια του να είσαι πάντα δεκτικός, ποιός θα ήταν εκείνος που θα αγωνιζόταν για την αλλαγή; Και για ποιό λόγο, εδώ που τα λέμε; Δείξε μου έναν που να μάχεται για κάτι που δεν πιστεύει. Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος τόσο υποκριτής. Και το λέω ως άτομο που έχει μια άνεση με το να ψεύδεται.
"No one lights a lamp in order to hide it behind the door."
Κάπου το διάβασα πριν καιρό και μου έκανε εντύπωση. Κάθε αντικείμενο έχει μια χρησιμότητα. Κάθε άνθρωπος ένα βασικό στόχο. Δεν έχει ουσία να μην κυνηγάς αυτό που θέλεις. Αυτό με δίδαξε αυτή η χρονιά. Ακόμα κι αν δεν πετύχεις -που πολύ αμφιβάλλω-, δεν θα σου χρεώσει κανείς την αποτυχία. Ούτε καν ο εαυτός σου. Μιλάω από πείρα...
Όπως υποσχέθηκα, σας παραθέτω έναν μικρό απολογισμό του πρώτου Sonisphere Festival στην Ελλάδα. Μας τίμησαν για πρώτη φορά όλοι μαζί, οι Big Four. Το φεστιβάλ ήταν απίστευτο και η διοργάνωση άψογη! Η βροχή όχι μόνο δεν προκάλεσε την ακύρωση της συναυλίας, αλλά βοήθησε κιόλας να μην βράσουμε από τη ζέστη.
Ως προς την ποιότητα των καλλιτεχνών, -πέραν από τους Stone Sour που τους θεώρησα σχετικά αδιάφορους και αγενέστατους, αφού αν και ο τραγουδιστής είναι ο Corey Taylor των Slipknot δεν είπε ούτε μια κουβέντα για τον προσφάτως θανόντα μπασίστα τους, Paul Gray- το φεστιβάλ ήταν ασύλληπτο. Είναι, βέβαια, κατανοητό πως δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναδούμε όλους μαζί τους Big Four. Ήταν μοναδική εμπειρία.
Έφτασα κατά τη μία το μεσημέρι. Μου έκανε εντύπωση που είχε αρκετό κόσμο από τόσο νωρίς. Τους Suicidal Angels δεν τους πρόλαβα, οπότε και δεν μπορώ να εκθέσω άποψη. Ύστερα εμφανίστηκαν στη μικρή σκηνή οι Bullet for my Valentine, οι οποίοι ήταν αξιοσέβαστοι. Είπαν και το "Tears don't Fall" που μ'αρέσει.
Στην εκτίμηση μου ανέβηκαν ακόμα περισσότερο οι Anthrax, αφού τίμησαν τον μάγο της μουσικήςRonnie James Dio τραγουδώντας το "Heaven and Hell". Ο Joey Belladonna είναι πάντα φωνάρα. Είδαμε και ιπτάμενα παππούτσια. Όπως παρακολουθούσα ήσυχα-ήσυχα(λέμε τώρα!!)βλέπω κάτι τύπους να βγάζουν τα παπούτσια τους και να τα πετάνε γύρω-γύρω στον κόσμο. Ήθελα να 'ξερα, αυτοί πως έφυγαν μετά με μόνο ένα παπούτσι; Γιατί να το ξαναβρήκαν αποκλείεται. Εδώ έχανες άνθρωπο με τόσο κόσμο και δεν τον ξαναέβρισκες.
Slayer δεν έχω να πω και τόσα πολλά. Κυρίως γιατί είχα συγκεντρωθεί στο ξύλο που έπεφτε. Σας έχω πει ότι λατρεύω τον Dave Lombardo; Ο τύπος παίζει απίστευτα drums!! Όχι σαν μερικούς-μερικούς που μοιάζουν να βαράνε τα ταψιά της μάνας μου! Ονόματα δεν λέμε και υπολήψεις δεν θίγουμε. (Lars Ulrich. Ναι, δεν τον συμπαθώ. Θα ευχόμουν καλύτερα να είχε επιλέξει να γίνει κηπουρός.) Επιστρέφοντας στο θέμα, οι Slayer αποθεώθηκαν και μας αποχαιρέτησαν με το "Raining Blood".
Οι Megadeth βγήκαν στη μικρή σκηνή. Θεωρώ κάπως παράξενο που οι Stone Sour τραγούδησαν σε μεγάλο stage, ενώ οι Megadeth σε μικρό. Επίσης, θεωρώ παράξενο που όλοι είχαν μόνο μία ώρα πάνω στη σκηνή -εκτός ,βέβαια, από τους headliners Metallica. Βέβαια, αυτά είναι θέματα της διοργάνωσης και δεν μπορώ να πω τίποτα. Να σας πω την αλήθεια, ίσως ο frontman, Dave Mustaine, να μην άντεχε πάνω από μία ώρα, καθότι δεν είναι και μεγάλη φωνή και από ότι είδα σταμάτησε καμία 10αρια φορές για νερό και ανάσα. Ωστόσο, θεωρώ ότι η εμφάνιση τους ήταν αξιοπρεπέστατη και πραγματικά ήμουν τυχερή που είδα μια από τις μεγαλύτερες μπάντες στο χώρο της thrash.
Στις 21.30 υποτίθεται ότι θα έβγαιναν οι Metallica. Μας έστησαν για ένα τεταρτάκι ώσπου να ακούσουμε το intro από το The Ecstasy of Gold. Περιττό να πω ότι μετά από αυτό κατέβασα την ταινία: The Good, The Bad and the Ugly. Ένα τεράστιο video wall έδειχνε σκηνές και ύστερα άρχισε να σίεται η γη -όπως ακριβώς υποσχόταν και το όνομα του πάρκου(Terra Vibe=δόνηση της γης)- με το "Creeping Death". Μας έλουσε η βροχή αμέσως μετά, αλλά οι περισσότεροι φτιάχτηκαν περισσότερο με αυτή την εξέλιξη. Τίμησαν το αγαπημένο μου "For Whom The Bell Tolls". Το όλο setlist ήταν όπως ακριβώς το περίμενα. Ανατριχίλα! Φωτιές στη σκηνή μας ζέσταναν κιόλας μετά τη βροχή. Μεγαλειώδες! Εδώ θα ήθελα να τονίσω το support που είχε το συγκρότημα από τη διοργάνωση και αυτό φάνηκε.
Στο σημείο αυτό, είναι άξιο να αναφερθεί το ευχαριστώ μου στους καλλιτέχνες για την μοναδική εμπειρία που πρόσφεραν. Ακόμα και στη μεταλλαγμένη νυφίτσα τον Ulrich που δεν συμπαθώ τη φάτσα του.
Έφαγα ξύλο, αχρήστευσα τα ρούχα που φορούσα από τη λάσπη, ανέχτηκα την σκόνη, τη βρώμα και την ιδρωτίλα από τον κόσμο. Την επόμενη μέρα δεν μπορούσα να γυρίσω το λαιμό μου, δεν μπορούσα να περπατήσω και η γη ξανάκουσε τη φωνή μου μετά από δύο μέρες. Κι, όμως, δεν μετανιώνω για όλα αυτά, ούτε λυπάμαι τα χρήματα του εισητηρίου -το οποίο, βέβαια, κράτησα για να θυμάμαι. Αυτό που έζησα ήταν απίστευτο!
Αποφάσισα σήμερα να είμαι μικροπρεπής, απίστευτα κλαψομ-(γκούχ!), και υπερβολικά girly (ευγενική προσφώνηση αυτής της γυναικείας συμπεριφοράς). Θα ανοίξω ένα γελοίο και γυναικείο κεφάλαιο. Αν με διαβάζει καμιά κοπέλα, θα με νιώσει.
Κεφάλαιο: Άντρες
Ίσως κάποιος πει ότι είμαι πολύ μικρή για να αναφερθώ εμπεριστατωμένα σε κάτι τέτοιο. Πάντως έχω καταλήξει σε ορισμένες πάγιες θέσεις που έχουν επιβεβαιωθεί πολλάκις. Θα ήταν γραφικό να πω το κλασσικό: "Οι άντρες είναι μαλάκες". Αν και σε γενικές γραμμές μπορώ να στηρίξω αυτή την άποψη. Σημειώνω επίσης ότι αυτό γράφεται σε περίοδο που έχω ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΝΕΥΡΑ!!
Ο άντρας, αγάπη μου, θα σε λατρέψει μόνο για όσες ώρες είσαι μαζί του. Όταν σου σκάσει το "καληνυχτίστικο" φιλί και εσύ πας σπίτι σου και αυτός στο δικό του, θα σε γράψει σε ένα σημείο που σαν γυναίκα δεν έχεις για να κάνεις το αντίστοιχο. Αν φιλοτιμηθεί θα ξαναβρεθείτε. Όταν είναι μαζί σου, δεν υπάρχει άλλη. Δεν προσέχει κάτι άλλο. Όταν δεν σε βλέπει, υπάρχει όλος ο κόσμος εκτός από σένα.
Μια διαφορετική πτυχή είναι η διαφάνεια. Σε ένα διάστημα 6 μηνών κατάφερα να χάσω 35 κιλά. Για να πάω σε στρατιωτική σχολή. Σιγά μην έκανα τη χάρη σε άντρα να αδυνατίσω. Αλλά ένα οξύ πνεύμα και ένα ελλιπές αισθητικό ερέθισμα σε κάνει να έχεις μηδενικές προσεγγίσεις από άλλους. Το αισθητικό ερέθισμα προκαλεί μια αρχική σύγχυση μέχρι να μπορέσεις να προκαλέσεις αντίδραση με το πνεύμα. Όντας 35 κιλά ελαφρύτερη, άρχισα να προκαλώ τη σύγχυση του οπτικού ερεθίσματος. Και έχω το δικαίωμα να λέω σε όποιον με πλησιάζει: "Ρε βλήμα; Πριν από 6 μήνες ούτε καλημέρα δεν θα 'λεγες!!!"
Κάποιος μου είπε ότι μπορεί η διάνοια να διαρκεί περισσότερο από την ομορφιά, αλλά για όσο διαρκεί η ομορφιά, τα σαρώνει όλα! Απολαμβάνοντας το προνόμιο της γνώσης περί της επιφανειακής αντίληψης, μπορώ να διακρίνω κατά πόσο στον άλλον αρέσεις σαν άνθρωπος ή απλά του έκανε εντύπωση ο κώλος σου. Δεν λέω ότι είναι κακό να έχεις μια σαρκική έλξη για τον άλλο. Αλλά καλό θα ήταν να καλημερίζεις εμένα, όχι το στήθος μου. Χαιρετάς λάθος μάτια!
Να σου πω την αμαρτία μου, πιστεύω πως ο γκόμενος κάνει τις γυναίκες χαλβάδες. Αν κάποια είναι και φιλότιμη, τότε την έχει πατήσει πολύ άγρια διότι ο monsieur Magnifique θα την κάνει αλοιφή για τις αιμορροΐδες. Είσαι απίστευτα εκμεταλλεύσιμη μέχρι και την τελευταία σταγόνα του εαυτού σου, αγάπη μου. Να το χωνέψεις αυτό!
Να είσαι έτοιμη να αδιαφορήσει για σένα οποιαδήποτε στιγμή. Να είσαι έτοιμη πως θα σε τσατίζει και να σου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι για πλάκα. Και αυτό μέχρι να βρεθείτε. Μετά θα σε πιάσει από τη μέση, θα σου πει: "Έλα, μωρό μου, να πάμε μέχρι τα βραχάκια/τα χορταράκια κτλ". Θα πάτε κάπου ήσυχα και σκοτεινά, θα χαϊδευτείτε κάμποση ώρα και σαν επάξια χαζογκόμενα θα ξεχάσεις ότι τον είχες στολίσει σαν επιτάφιο πριν από λίγο.
Δεν υπάρχει αρχή και τέλος. Γιατί συνήθως αν διαμαρτυρηθείς για το οτιδήποτε σε σχέση με τη συμπεριφορά του θα σε πείσει ότι φταις εσύ! Είτε θα σου πει ότι τον πιέζεις είτε θα σου πει ότι έτσι είναι ο χαρακτήρας του και ότι κανονικά έπρεπε να τον θέλεις όπως είναι. Είναι υποχθόνιοι, αγάπη μου. Τα έχουν δρομολογήσει όλα!
Η πλάκα είναι ότι αν δεν τον έχεις θα σκάσεις και αν τον έχεις σκάει αυτός εσένα... Σωτηρία καμία!
Υ.Γ.1: Η απίστευτα αληθινή φωτογραφία είναι από εδώ. Υ.Γ.2: Θα ακολουθήσει ανάλυση του Sonisphere festival στο Terra Vibe στο επόμενο post. Ήμουν πολύ συγχυσμένη για να αναφερθώ σχετικά αυτή τη στιγμή.
Η ζήλεια είναι το πράσινο μακαρονοτέρας που θα ξεπηδήσει από μέσα σου σε καταστάσεις που ξέρεις ότι δεν πρέπει να το κάνεις. Δεν θέλω να μιλήσω γενικά για τη ζήλεια. Μιλάω εγώ και θα αναφερθώ συγκεκριμένα. Για μένα η ζήλεια είναι αλλόκοτη κρίση κατωτερότητας σε συγκεκριμένους, μόνο, τομείς.
Αισθάνεσαι μικρός, εαυάλωτος. Ελαχιστοποιείς την αξία του εαυτού σου και μεγαλοποιείς την όποια αξία έχει ο άλλος στο κεφάλι σου.Ανάλογα με τη φύση σου, θες να κρυφτείς εσύ ή να εξαφανίσεις τον άλλο.
Η ζήλεια είναι μια μορφή φόβου.
Στη ζωή μου ζήλεψα μονάχα ανθρώπους που ήταν ευφυέστεροι από μένα. Τα νευρικά σου κύτταρα είναι αυτό που δεν θα αλλάξει πάνω σου μέχρι να πεθάνεις. Μετά τα πρώτα στάδια της εμβρυογένεσης και την κυτταρική διαφοροποίηση, είναι τα μόνα κύτταρα του οργανισμού που δεν πληθαίνουν. Όσα έχεις, έχεις!
Η κάθε ώρα αντηχεί μέσα στα σωθικά σου σαν σεισμός. Σεισμός από τα πράγματα που νομίζεις ότι δεν μπορείς να καταφέρεις. Αλλά θα σου πω ένα πράγμα, ψάρι μου: Κάθε πράγμα θα σταματήσει να φαντάζει στα μάτια σου αδύνατο τη στιγμή που θα πιστέψεις ότι δεν είναι.
Σκέψου τι φθονείς στ'αλήθεια, ψάρι μου. Αυτός που φθονείς αγνοεί παντελώς το γεγονός αυτό και στο τέλος δίνεις μόνος σου τροφή για τις ανασφάλειες σου.
Εδώ αξίζει να γίνει ένας τυπικός διαχωρισμός. Μην μπερδεύεις τη ζήλεια με την ευγενή άμιλλα. Η δεύτερη πρακτική είναι κίνητρο. Η πρώτη είναι τροχοπέδη.
Αν θυμάμαι καλά ο φθόνος [στα λατινικά invidia(=βλέπω από πάνω)] είναι ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, τα οποία οδηγούν -σύμφωνα με την Καθολική εκκλησία- σε αιώνια καταδίκη της ψυχής. Παρ'ότι η μυθολογία δηλώνει ότι ο Leviathan είναι ένα πλάσμα της θάλασσας, έχει ακόμα συνδεθεί με τον δαίμονα της ζηλοφθονείας και πιστεύεται ότι είναι φύλακας της Κόλασης.
Είναι πικρό να κοιτάς την ευτυχία στα μάτια ενός άλλου. Αν σε πονάει, κλείσε τα μάτια. Αν μπορείς, άνοιξέ τα πραγματικά.
Υ.Γ.1: Τελευταία δεν μπορώ να γράψω και τόσο καλά. Όχι όπως θέλω.
Υ.Γ.2: Η εικόνα είναι από εδώ. Υ.Γ.3: Επειδή υποσχέθηκα σε κάποιον να το γράψω εδώ. Βαγγέλη; ΠΟΥΤΣΑΡΟΣ!!!
When I stand before God at the end of my life, I would hope that I would not have a single bit of talent left, and could say, "I used everything you gave me".
