Εδώ Πολυτεχνείο Κρήτης...

Γράφω τις πιο άκυρες στιγμές! Όταν έχουμε γενικές συνελεύσεις στο Πολυτεχνείο, όταν κάνουμε προγραμματισμό (σε αυτό δεν φταίω εγώ: ο Μαθιουδάκης είναι ΤΟΟΟΟΣΟΟΟΟ βαρετός). Βγάζω ένα χαρτί, κάνω άσχημα γράμματα. Αλλά ίσως με εμπνέει ο κόσμος, ίσως αυτές τις στιγμές βρίσκω κάτι ουσιώδες για να πω. Βέβαια, οι πιο άδικες στιγμές είναι όταν έχω έμπνευση και είμαι σ' ένα χώρο που δεν μπορώ να γράψω. Σ' ένα club, σε μια καφετέρια, σε ένα φιλικό σπίτι...

Στο θέμα μου: (τώρα τελευταία σκέφτομαι τόσο καλούς προλόγους, αλλά κολλάω τόσο στο θέμα όσο και στη μετάβαση σε αυτό.τέσπα..)

Ήταν στη φτιαξιά μου να πάω ένστολη. Στρατός ξηράς, αεροπορία, ναυτικό. Ήξερα πότε πρέπει να παρουσιαστώ, το καθημερινό πρόγραμμα της σχολής, την εκπαίδευση -ακαδημαϊκή, στρατιωτική, αθλητική, την ειδίκευση που θα διαλέξω, τις βαθμίδες, πότε θα ορκιστώ, τι θα κάνω μόλις τοποθετηθώ. Δεν ήμουν προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο. Δεν είχα ιδέα τι γίνεται όταν πας σε ένα πανεπιστήμιο. Δεν ήξερα καν που πάνε για την εγγραφή. Ειδικά μια πολυτεχνειούπολη είναι ΧΑΟΣ. Πιστεύω βαθύτατα ότι θα έπρεπε σε κάθε πρωτοετή φοιτητή να δίνουν ένα GPS για τους χώρους του Πολυτεχνείου. Η αρχιτεκτονική των κτιρίων είναι τουλάχιστον αλλοπρόσαλη. Ειδικά το κτήριο ΗΜΜΥ είναι απόδειξη της σατανικής προσπάθειας των αρχιτεκτόνων να σε κάνουν να μην βρεις την αίθουσα και να χάσεις το εργαστήριο.

Ένα από τα πράγματα που παρατήρησα είναι οι παράξενες σχέσεις της φοιτητικής κοινότητας. Δεν το λέω για κακό. Απλά σαν άνθρωπος δεν είμαι και τόσο κοινωνικός, ούτε ξέρω πως να φερθώ σωστά ανάμεσα σε ανθρώπους. Νιώθω αμήχανα και άβολα, κυρίως επειδή είμαι απαίδευτη στις κοινωνικές συζητήσεις. Και ξαφνικά αντιλαμβάνομαι γιατί έχω τόσο περιορισμένο κοινωνικό περίγυρο.

Η ιστορία είναι μια τσούλα. Και γι' αυτό τη σέβομαι. Μπορεί να σε μαγέψει ή να σε κάνει να αποτρέψεις το πρόσωπό σου με φρίκη. Μπορείς να την σιχαθείς ή να την λατρέψεις. Μπορεί να σε καταστρέψει για ένα της καπρίτσιο ή να σε διδάξει τα πιο απίστευτα πράγματα. Οι άνθρωποι είναι απλά μυρμήγκια στο διάβα της. Και έχει άπλετο χρόνο να σε βασανίσει, σε αντίθεση με τους ανθρώπους που αντί για χρόνο έχουν άγχος. Η ατομική και συλλογική βία ξεγέννησε την ιστορία όχι μόνο των λαών αλλά και μεμονωμένων ανθρώπων.

Η ιστορία είναι η σειρά του κόσμου. Είναι η δράση των ατόμων, η κίνηση των μαζών, είναι οι εκθαμβωτικές εκλάμσεις στα μυαλά των επιστημόνων, η ατσάλινη θέληση ενός άγνωστου πεπρωμένου που οδηγεί τους ανθρώπινους πληθυσμούς. Ίσως είναι μια τυχαία συνέχεια γεγονότων που προέκυψαν από δισεκατομμύρια τυχαίες επιλογές των ανθρώπων σε κάθε δισεκατομμυριοστό του ιστορικού χρόνου.

Με εκδικήθηκε η ιστορία με ένα τρόπο που δεν περίμενα. Αγωνίστηκα και μάτωσα, έκανα όσα μπορούσα κι ακόμα περισσότερα. Μα η ιστορία δεν ενδιαφέρεται γι' αυτά. Δεν δίνει δεκάρα αν τη θεωρείς αγαπησιάρα ή αιμοσταγή, τρυφερή ή αδίστακτη. Αυτοί οι ανθρώπινοι όροι της φέρνουν γέλια. Στο χέρι δεν κρατά ζυγό δικαιοσύνης. Προτιμά ένα ξεσκονόπανο και εσύ είσαι μονάχα ένα μόριο σκόνης πάνω στα έπιπλά της.

Θυμάμαι τα τελευταία λόγια του Καρυωτάκη πριν το "τέλος". Βαθύ Πρέβεζας. "Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Είναι επίπονο και δεν θα τα καταφέρεις!". Γιατί να είναι τόσο όμορφα τα Χανιά; Πως γίνεται σ' ένα τόσο ωραίο μέρος να αισθάνεσαι τόσο άσχημα; Θέλω την Άρτα μου... Πρέπει κάποια στιγμή να αναλύσω γιατί ο Αντώνης είχε δίκιο. Πρέπει κάποια στιγμή να αναλύσω τι είναι για μένα ο Αντώνης...

Είναι δύσκολο να δώσω έναν ορισμό για έναν τόσο μοναδικό για μένα άνθρωπο. Ο Αντώνης για μένα είναι αξίωμα, είναι σταθερά. Για κάποιο λόγο δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς να μπορώ να μιλάω μαζί του. Είναι μερικοί άνθρωποι που είναι "μαγικοί", που είναι αναντικατάστατοι. Δεν μπορείς να κάνεις τις ίδιες συζητήσεις, να βιώσεις τις ίδιες καταστάσεις, να αντιληφθείς τα ίδια νοήματα. Και είναι πολύ λίγοι αυτοί οι άνθρωποι που θα περάσουν από τη ζωή σου. Ως τώρα είναι μονάχα τέσσερις και οι δύο από αυτούς είναι συγγενείς αίματος.