Ηπειρώτικο Χώμα

Έφτασα σπίτι μου. Η λέξη "σπίτι" μου φαίνεται λίγη γι' αυτό που νιώθω πια για τούτο τον τόπο. Είναι κομμάτι από την ψυχή μου, αν όχι η ψυχή μου ολάκερη. Κι όχι μονάχα οι άνθρωποι. Ως και το νοτισμένο χώμα που μυρίζει βροχή.

Έχω μέρες που έφτασα, αλλά δεν είχα όρεξη να ασχοληθώ για να γράψω. Ανάσαινα βαριά και βαθιά, ώστε όλα τα μόρια του αέρα να με γεμίζανε. Ήθελα να γράψω ένα άρθρο για κάπου αλλού, αλλά άφησα αυτή την υποχρέωση για όταν είμαι έτοιμη να σκεφτώ τι άφησα πίσω. Και δεν είμαι... Δεν θέλω να σκεφτώ, δεν θέλω να θυμάμαι. Θέλω να φχαριστηθώ όσα ένιωσα όταν το φθαρμένο μου Vans πάτησε ξανά στην πόλη της Άρτας.

Σκέφτομαι πως θα 'θελα να είχα ένα σπίτι στο Πάπιγκο ή στο Τσεπέλοβο και να αγναντεύω τα βουνά. Θα 'θελα να μ' αφήνανε να περιπλανιέμαι στα Τζουμέρκα, να με παρατήσει κάποιος στο Μέτσοβο ή στην Κόνιτσα. Θέλω να κάνει κρύο και να μην με νοιάζει. Να κρυσταλλώνουν τα χνώτα μου και να χορταίνει το μάτι μου άσπρο τοπίο. Θα 'θελα να ξαναπάω στο Ζάλογγο και να κοιτάω ως εκεί που φτάνει το μάτι.

Θα 'θελα να μείνω αγκαλιά με την καρυδιά της αυλής και υπόσχομαι να βλογάω κάθε σταγόνα βροχής που θα την ποτίζει...

Μόνο όταν απομακρυνθείς από κάτι καταλαβαίνεις πόσο άξιζε για σένα. Έφτασα σπίτι μου. Καρδιά μου...

ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ ~Χρυσόψαρο~

Υ.Γ.: Τις επόμενες μέρες θα ασχοληθώ με άλλους bloggers που έχω παραμελήσει...