Είναι
μύθος αυτό που λένε ότι αν σ’αγαπάει
κάποιος δεν πρόκειται να σε πληγώσει. Ίσα-ίσα το πιθανότερο είναι να σε
πληγώσει. Έχει πάτημα, έχει ελευθερίες, έχει δικαιώματα. Και όταν έχεις κάτι
από αυτά, ξεχνιέσαι και πατάς λίγο παραπέρα, λίγο περισσότερο. Από συνήθεια...
Κάποιος
δεν μιλούσε και τον θάψαν ζωντανό, λέει ο λαός. Ντροπή. Εν + τρέπω: κατευθύνω
προς τα μέσα, στρέφω στον εαυτό μου. Μια τάση για κάλυψη -κυριολεκτική ή
μεταφορική, σαν ένδειξη αίσθησης υπερβολικής δημόσια επίδειξης. Αίσχος, όνειδος.
Η ψυχαναλύτρια Helen
B. Lewis υποστήριξε ότι: «Η εμπειρία της ντροπής
αφορά άμεσα τον εαυτό, που είναι και το επίκεντρο και της αξιολόγησης». Δεν
επικεντρώνεσαι στην πράξη (Αυτό είναι η ενοχή. Άλλο πράγμα!). Η ντροπή είναι
ένα οδυνηρό συναίσθημα για τον εαυτό ενός ανθρώπου ως πρόσωπο.
Δεν ξέρω
αν ποτέ ένιωσες κάτι, αν με κατάλαβες. Δεν έμαθα ποτέ τι πίστεψες. Απλά μερικές φορές με πιάνουν χωρίς λόγο τα
κλάματα. Ή τουλάχιστον για ένα λόγο που δεν έχω προσδιορίσει ακόμα. Κι ενώ δεν
θα πρεπε να είμαι εγώ εκείνη που ντρέπεται, το κατάφερες κι αυτό. Δεν δικαιολογήθηκα
ποτέ, δεν εξήγησα ποτέ κι όμως, δικάστηκα. Δικάστηκα για σημεία και τέρατα, για
στοιχειά που δεν γνώρισα ποτέ. Ξέχασα την ψυχική μου ηρεμία κι ένας κόμπος
άλυτος έμεινε από σένα. Δεν ήμουν σίγουρη για το τι έκανα τότε, αλλά νομίζω ότι
επέκτεινα τον εαυτό μου υπερβολικά σαν μια χορδή έτοιμη να κοπεί. Θέλει
προπόνηση να μάθω να πέφτω, αντί να κρατώ επίμονα ισορροπία.
Αυτό
που με πειράζει περισσότερο είναι ότι τράφηκε πολύς κόσμος από την ψυχή μου. Κι
εγώ συγχώρεσα πολλά...
Αυτές
οι γνώσεις είναι μία προσφορά, σαν ένα μικρό φως. Και αυτή η προσφορά δεν
ανταποκρίνεται σε καμία εγωιστική σκοπιμότητα.
Υ.Γ.:
Πάντα υπόσχομαι ότι θα γράψω κάτι και τελικά καταλήγω να μιλάω για κάτι άσχετο.
Πρέπει να σταματήσει αυτό.
