Κατηγορίες ηλιθίων

Συγγραφικός οίστρος όταν κάνουμε C... Δεν συμπαθώ τον προγραμματισμό, ίσως επειδή δεν τον καταλαβαίνω. Κι αυτό είναι τουλάχιστον άδικο, αφού μπορώ να λύνω και να δένω ένα pc όποτε θέλω.

Πήρα αποφάσεις σε ανύποπτες στιγμές. Είμαι ευμετάβολη. Είμαι οξύθυμη. Είμαι κυκλοθυμική. Είμαι γκρινιάρα, εκκεντρική, επιπόλαιη, εγωκεντρική, ανασφαλής, ανοργάνωτη, ασυγκράτητη, αναποφάστιστη, απότομη, ακοινώνητη, αγαθιάρα, ισχυρογνώμων. Ψάχνω τρόπους να φύγω γιατί το κεφάλι μου δεν αντέχει άλλες συγκρούσεις. Ο Αντώνης είχε δίκιο. Και μισώ όταν έχει κάποιος άλλος δίκιο. Ειδικά ο Αντώνης!

Ποσες φορές φύγανε άνθρωποι από τη ζωή σου; Πόσο απότομα; Δεν μου πάει το κλίμα εδώ. Ούτε παθολογικά, ούτε ψυχολογικά. Θα ήταν όμορφο αν στη ζωή δεν χρειαζόμασταν ανθρώπους. Θα ήταν όμορφο αν στη ζωή δεν είχαμε ανάγκη τις επαφές. Είχα την ατυχία να νιώθω τις στιγμές που δεν πρέπει.

(Με την ευγενική χορηγία του Αντώνη)

Υπάρχουν 3 κατηγορίες ηλιθίων:
1. Οι συνειδητοποιημένοι ηλίθιοι
2. Οι αγνόμωνες ηλίθιοι
3. Οι κοινωνικά ηλίθιοι

Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι οι μαλάκες δεν είναι απαραίτητα ηλίθιοι. Ορισμένες φορές είναι πανέξυπνοι και τους βγάζω το καπέλο. Βέβαια, υπάρχουν περιπτώσεις συνδυασμένων προσωπικοτήτων. Κατηγορίες ηλιθίων και μαλάκες είναι αναμείξιμοι. Δημιουργούν, μάλιστα, τους πιο απίστευτους συνδυασμούς.

Θα αναλύσουμε λίγο τις προαναφερθείσες κατηγορίες

1. Είναι τύποι που έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν το επίπεδο της ηλιθιότητας τους. Έχουν συμβιβαστεί με το γεγονός αυτό και πορεύονται ανάλογα.

2. Είναι άνθρωποι τόσο ηλίθιοι που δεν μπορούν να καταλάβουν ούτε τη βλακεία τους. Ορισμένοι -μάλιστα- έχουν τόσο ισχυρή και αδικαιολόγητη αυτοπεποίθηση που τους κάνει να επιβιώνουν ευτυχισμένοι όσο οι άλλοι τους αγνοούν.

3. Σε αυτή την κατηγορία εμπίπτω κι εγώ. Οι κοινωνικά ηλίθιοι είναι και οι πιο δυστυχισμένοι -αν κρίνω από μένα. Είναι οργανικά (εγκεφαλικά) ευφιέστατοι και καθ'όλα αρτιμελέστατοι. Ωστόσο, σε περιπτώσεις κοινωνικής συναναστροφής είναι ανίδεοι και βρίσκονται κάτω από συνεχή σύγχυση. Θεωρώ, βέβαια, ότι τέτοιοι άνθρωποι είναι απαίδευτοι σε ανάλογα θέματα γι' αυτό και αποτυγχάνουν να χτίσουν ιγιείς κοινωνικές σχέσεις. Κάποιοι δεν ενδιαφέρονται για το κοινωνικό γίγνεσθαι, ώστε οποιαδήποτε έλλειψη διαπροσωπικής επαφής είναι -αν όχι φυσιολογική- τουλάχιστον αποδεκτή. Ωστόσο, ένα μεγάλο ποσοστό, αντιλαμβανόμενο τη σημασία της επαφής, αγωνίζεται αναποτελεσματικά να καταφέρει την ανάμειξη με τους ανθρώπους.

Μέχρι ποιό σημείο θα φτάσεις για να επιτύχεις κοινωνική αποδοχή; Τι συνιστά το αποδεκτό όπως αυτό έχει παγιωθεί από καταβολής κόσμου από το σύνολο; Ποιοί επιλέγουν και εδραιώνουν την έννοια του φυσιολογικού;

Πρέπει να ξαναγυρίσω στο γελοίο συγγραφικό μου οίστρο. Τρώω cheerios για μεσημέρι γιατί τελειώνουν τα λεφτά και υποβαθμίζομαι εγκεφαλικά.

"Αυτός που λατρεύει τη ζωή δεν αμαρτάνει...
Το τέλος είναι ακόμα μια αρχή"      ("The lover of life is not a sinner, the ending is just a beginner" R.I.P. Ronnie James Dio)