Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Once upon a time... Part One

There were so many mysterious things about the sky that night, that one ought to have foretold what was about to happen. The sky had its darkest color, since clouds covered the stars that produced an intense rain pouring down the village houses on the hill.

My eyes were fixed upon the raindrops sliding down the window panes. You might say that such tranquility could calm me, but alas silence frightens me. After the Coldwell Manor was left uninhabited, the whole place is in a strange and constant anxiety and to make matters worse, the fog that has been circling the village since then is quite obnoxious. I wonder whether the abrupt change in the weather has something to do with the recent events. But then again, I might as well mind my own business and not go looking for trouble, despite trouble's pure talent in finding me.

I turned to see the small room lit only by the fireplace. These days there's no good thing to be spotted awake in the middle of the night. After Edmund's death, I've been left alone in the world and this place is the only thing I have left of him. I run the "Poisoned Apple" by myself now and earn a living. It's a decent pub and helps me make my way through the year.

 A knock on the door disturbed my thinking. I stared at it with an alarmed look on my face, but acted quickly. I armed myself with a shotgun, which was hidden behind the sofa and approached.
"Who's there?What do you want?", I whispered.
"My name is William Malvallet. I seek Amelia Woodville.", said a male voice behind the wooden door, "I come from the Redgrove, a village in the north. I've been traveling for a few days and I was wondering if you could give me shelter and accommodation. I am aware that you have a pub and a spare room to let".
I reached for the door and opened it, only to face a man not older than me which was quite weird, because I could swear by his voice that he was much older. I could tell he was my age by his eyes, because he was so heavy dressed I could hardly see his face.
"Come in, don't stand out there in the cold rain." I said while putting aside the shotgun, "You will sleep here tonight", I pointed the sofa, "and tomorrow I will show you a decent room. Besides, I could use some company." and smiled pleasantly.

The man went close to the fire and removed his hat and coat. He nodded and sighed a "thank you" to me. I stalled to go and get clean sheets and blankets, only to process his characteristics for a while. This virile stranger was quite tall , dark haired with piercing green eyes. He must have noticed that I was watching him that closely and smiled above his goatee.

As I was returning with the blankets, he was already warming himself in the armchair next to the fire smoking a large pipe. "Fancy a smoke, miss Woodville?"
"Call me Amelia", I told him "and no, thank you". I was curious about his arrival since the village hadn't a large marketplace or something one could make a profit of so I couldn't hold myself from asking. "Why are you here? Your name seems quite familiar".

He let a large amount of smoke out of his mouth and began explaining to me that he had come after his uncle's death, Oliver Malvallet, to make arrangements for his funeral. He didn't seem to know anything about the cause of his death, let alone other details for all the weird deaths in the area. After deciding not to disturb him with such information so early, I said goodnight and withdrew to go to sleep, so he could rest as well. There was time for him to find out.

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Γυάλινος Κόσμος


Η ζώη είναι διασταυρωμένα "θέλω". Έτσι αποφάσισα. Έρχεται κόσμος που ζητάει πράγματα, έχει απαιτήσεις. Έχει τα "θέλω" του. Σου τα αραδιάζει σε μια λίστα μεγάλη. Κι εσύ τα ακούς με προσοχή. Τα βάζεις σε σειρά και διαλέγεις ποια από αυτά συμβαδίζουν με τα δικά σου. Τα διασταυρώνεις και πορεύεσαι. Επαγγελματικά, συντροφικά, συναισθηματικά, ακόμα και συμφεροντολογικά και τυπικά.

Η πρακτικά ευχάριστη ζωή είναι διασταυρωμένα "θέλω". Γιατί ο κόσμος δεν είναι ξεκάθαρος. Ποτέ δεν θα είναι. Γιατί κανείς δεν είναι αρκετά ειλικρινής ώστε να ανοίξει το στόμα του και να σου αραδιάσει τα "θέλω" του. Θα γίνει, ξαφνικά, υπερβολικά ευάλωτος απέναντί σου και ο κόσμος φοβάται για το τι μπορείς να κάνεις με τη γνώση που θα σου δωθεί.

Δίνεις ένα μοναδικό δικαίωμα στον άλλο. Του λες κατάμουτρα ότι θα πηδήξεις από την κορυφή μιας πολυκατοικίας και του δίνεις μια ευκαιρία να σε πιάσει για να σωθείς.  Και ο άλλος έχει να διαλέξει μεταξύ του να εκμεταλλευτεί αυτή την ευκαιρία ή να σε αφήσει να πέσεις. Odds are, έπεσες!

Δεν έχω ιδέα, βέβαια, αν θα ήταν το ίδιο ενδιαφέρον σαν αλισβερίσι ανθρωπίνων ψυχοσωματικών σχέσεων. Θα ήμασταν όλοι πιο διαφανείς και γυάλινοι, αλλά θα ήμασταν το ίδιο ενδιαφέροντες αν δεν μπορούσε ο άλλος να περιμένει ανατροπές; Μπορεί η διαφάνεια να σημαίνει ευκολία και λιγότερη συναισθηματική φόρτιση, αλλά η στασιμότητα σημαίνει ανία.

Η ζωή είναι διασταυρωμένα "θέλω". Το αποφάσισα. Γιατί προτιμώ στην ζωή μου να είμαι ξεκάθαρη απέναντι στον εαυτό μου και στους άλλους. Είναι προνόμιο να λες αυτό που σκέφτεσαι, αυτό που θέλεις. Το να είσαι ο εαυτός σου είναι άλλο κεφάλαιο. Όσο τρελός, απρόβλεπτος και αυθόρμητος είσαι.

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Με δυο παπούτσια πάνινα

Πήγα στο σπίτι σου σήμερα. 3/4 δρόμος και δεν έρχομαι συχνά. Δεν σου μιλάω για όσα έχουν γίνει. Και έγιναν πολλά. Δεν ξέρω ακόμα πως να το διαχειριστώ. Πως μαθαίνεις να χειρίζεσαι κάτι τέτοια; Κι έχουν περάσει τόσοι χειμώνες.

Η γειτονιά είναι ίδια σχεδόν, η πολυκατοικία ίδια. Τα ίδια ραγίσματα στους τοίχους, το κόκκινο ασανσέρ. Το κουδούνι δεν γράφει πλέον το όνομα σου. Το σπίτι είναι ελαφρώς αλλαγμένο. Είχα να έρθω από τότε. Από τους πίνακές σου κατεβάσανε το πορτρέτο του Βαγγέλη. Κρατήσανε μόνο της θείας. Δεν είδα καμία φωτογραφία σου πουθενά, και μου έλειψε η φιγούρα σου. Οι κορνίζες είχαν πλέον διαφορετικά πρόσωπα. Άλλα γνωστά, άλλα όχι. Μύριζε το ίδιο, όμως, παντού.

Ο Ντίνος μεγάλωσε, ξέρεις, και σου μοιάζει πολύ. Πάρα πολύ. Πέρασε Πληροφορικής με τη δεύτερη και έπιασε και μια δουλειά για το χαρτζιλίκι. Δίνει εξεταστική τώρα και δυσκολεύεται λιγάκι. Δεν μου μιλάει και τόσο. Όχι τόσο, όσο όταν υπήρχες εσύ. Εσύ κρατούσες πολλά σε ισορροπία τελικά. Τόσα χρόνια και τον είδα μόνο όταν πέθανε ο παππούς. Αρρώστεια ήταν, μα πρόλαβε και είδε και παιδιά και εγγόνια. Έζησε. Ντροπή να βρισκόμαστε μόνο σε κάτι τέτοια. Δεν κρατάω κακίες.

Κι ο Βαγγέλης μεγάλωσε και φέτος θα έρθει λέει με μετάθεση προς τα δω. Σε θυμάται κι ας μην μιλάει συχνά. Ούτε εγώ μιλάω. Η μαμά είναι ασταθής, όπως πάντα και από τότε που - στηρίζεται σε άλλους, στο κενό. Δεν θυμάται ότι με έχει παιδί όλο το χρόνο. Μερικές φορές συνειδητοποιώ πως η σχέση μας έχει καταρρεύσει και αισθάνομαι άσχημα, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Ο μπαμπάς προσπαθεί να κρατήσει τα σχοινιά ολονών και στο τέλος τραβιέται από παντού και τεντώνεται σαν ξεχειλωμένο λάστιχο. Η θεία ξαναπαντρεύτηκε και έκανε την Παυλίνα.

Για να είμαι ειλικρινής δεν ήξερα το γιατί ούτε το πως. Δεν με άφησαν να μάθω. Είχαν κλείσει την τηλεόραση, είχαν δασκαλέψει ως και τους γείτονες να μην μιλήσουν γι' αυτό το θέμα. Ούτε στο Βαγγέλη είχανε πει τίποτα. Δεν με άφησαν να έρθω να σου πω αντίο εκείνη τη μέρα. Έκλαψα μετά. Πολύ μετά. Ήρθα μόνη μου και σε χαιρέτησα. Δεν σου είπα τίποτα. Δεν είχα ανάγκη να πω τίποτα. Ένιωσα τόσο θυμό, τύψεις που δεν σε είχα δει τότε.

Όταν γεννήθηκα είχες πει πως έχουμε κορίτσι στην οικογένεια. Μόνο εγώ είχα γεννηθεί κορίτσι. Και ήθελες ένα. "Να μαζέψουμε λεφτά να τη σπουδάσουμε. Εδώ γεννήσαμε κορίτσι!". Με έπαιρνες μικρή και με κατέβαζες στο μώλο, γιατί μου άρεσε η λίμνη πολύ. Και το κάστρο. Με έμαθες τι είναι τα σήματα Mors και με έπαιρνες στον πύργο ελέγχου στο αεροδρόμιο για να δω τα αεροπλάνα. Και εγώ αγωνίζομαι τώρα να περάσω μηχανικός αεροσκαφών.Διάβαζες λογοτεχνία. Εσύ φταις που διαβάζω κι εγώ. Τρομάζω πια στο πόσα πήρα από σένα. Θαύμαζες τον Καρυωτάκη πολύ. Και μου διάβαζες, μικρό παιδί εγώ. Θυμάμαι την μικρή τηλεόραση που είχες πάρει με δόσεις πολλές. Και έλεγες: "Σιγά! Να είμαστε καλά, θα πληρώνουμε".   Να είμαστε καλά...

Ακόμα σφυρίζει στο κεφάλι μου ένα "γιατί". Και όταν έγινε, εγώ απλά άκουγα κόσμο να σπαράζει και ζαλιζόμουνα. Και το κεφάλι να σφυρίζει. Και κόσμο να χτυπιέται. Και να πονάνε τα μάτια. Κι ύστερα όταν πέρασε ο καιρός, άκουγα πολλά που δεν ήξερα, για τα ταξίδια σου όταν ήσουν νέος, για όσα διάβαζες, για όσα σκέφτηκες. Και τρόμαζα. Γιατί σου μοιάζω. Κοιτάω τα φώτα στο τέλος του κόσμου και σε θυμάμαι. Γιατί έφυγες πριν δεις όσα ήθελα να δεις, πριν ζήσεις όσα έπρεπε να ζήσεις. Ας πέρασε καιρός, ακόμα πονάνε τα μάτια.

Και το κεφάλι σφυρίζει ακόμα ένα "γιατί"...

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Μια απίστευτη νύστα

Κονόμησα laptopάκι για αυτό το post. Δανεικό, αλλά δε βαριέσαι. Έχω βάλει στο μάτι ένα να πάρω γιατί δεν την παλεύω άλλο. Όταν αφήνω το desktop ανοιχτό να κάνει seed στα torrent που κατεβάζω, νομίζω ότι κοιμάμαι σε αεροδρόμιο από το θόρυβο που κάνει το ανεμιστηράκι του επεξεργαστή. Λατρέυω τα πληκτρολόγια από τα laptops. Είναι μικρούλια και γλυκούλια και βολεύουν απίστευτα.

Έχω παρατηρήσει ότι έχω γίνει λιγάκι ρηχή τώρα τελευταία. Δεν φταίω εγώ. Πότε-πότε με πιάνουν οι μαλακίες μου.Αποφάσισα η δημοσίευση αυτή να γίνει πολύ κουλή. Γιατί τις τελευταίες μέρες τα γρανάζια του κεφαλιού μου παραδουλεύουν και βγάζουν εικόνες παράξενες, αλλά όταν προσπαθώ να τις κάνω λέξεις χάνονται και γίνονται ηλιθιόμετρα.
  • Θα ήθελα πολύ να πάρω τηλέφωνο έναν πρώην μου για να με ακούσει να έχω οργασμό με κάποιον άλλο.
  • Θα ήθελα να ανέβω στο λόφο της Αγίας Παρασκευής στην Άρτα μια νύχτα και να κοιμηθώ εκεί.
  • Θα ήθελα να είχα φίλο έναν λαγό και να μπορούσα να του μιλάω για όσα γίνονται. Να κάναμε παρέα.
  • Θα ήθελα να ήμουν στα αλήθεια ένα χρυσόψαρο. Δεν έχει σημασία αν ήμουν σε γυάλα ή ωκεανό. Δεν θα το καταλάβαινα εξάλλου.
  • Θα ήθελα να τελειώσω το "περί έρωτος και άλλων δαιμονίων" που το έχω παρατήσει στη σελίδα 70 εδώ και καμια εβδομάδα.
  • Θα ήθελα να είχα ένα μαύρο μονόκερο.

Take into consideration, ότι αυτές οι δηλώσεις έχουν γίνει ενώ έχω πιεί λιγάκι και νυστάζω απίστευτα. Κύριος παράγοντας, βέβαια, είναι ότι είμαι εντελώς τζαζλή (που θα έλεγε και μια ψυχή)
.
Καληνύστα σας!


Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Κόβεται το sex ;

Οι τελευταίες 4-5 μέρες ήταν σκέτη τρέλα. Εκτός από βουνό διαβάσματος που με ακολουθεί ακόμα και τώρα, παρ' όλο που το αγνοώ επιδεικτικά, είχα περισσότερες ώρες στη δουλειά από ότι άλλες εβδομάδες. Είναι αξιοθαύμαστο το τι βασανιστήριο μπορεί να φανταστεί ένα 10χρονο για να μην κάνει μάθημα. Μου βγάλανε την πίστη! Πρέπει να ζητήσω ιατρική κάλυψη και επίδομα για εργασία σε δυσάρεστο περιβάλλον. Μα να σου λέει το "κούτσικο": "Δεν θέλω να κάνω μάθημα", και να καταστρέφει το βιβλίο με ψαλίδι. Και όταν εσύ πας να σώσεις το βιβλίο που ο καημένος ο γονιός έχει πληρώσει, σου κόβει το δάχτυλο. Αλλά όλα όσα ήθελα να κάνω στο παιδί εκείνη την στιγμή, ήταν έκνομα και το μόνο που θα μου εξασφάλιζαν είναι να μου πάρουν την άδεια ασκήσεως και να πάω και "μέσα".

Για να ηρεμήσω, λοιπόν αποφάσισα να θυμηθώ, ότι μου έχουν λείψει τα αφρόλουτρα. Που πετάς κάμποσα άλατα μέσα στην μπανιέρα και μουλιάζεις. Έκανα ένα σήμερα και ηρέμησα. Έτσουζε ακόμα λίγο το χέρι μου, αγνόησα λίγο το κεφάλι μου που σκεφτόταν ότι το περιμένει διάβασμα και μπήκα σε κάτι που είναι ζεστό και μυρίζει μωβ ορχιδέα. Και σε αυτό το σημείο έκανα μια από τις πιο παράξενες διαπιστώσεις ever. Δεν θα με πειράξει αν καταργηθεί το sex από τον κόσμο.I would so easily give that "habit" up!Δεν λέω ότι δεν είναι ευχάριστο ή whatever.Απλά θα μπορούσα άνετα να ζήσω και χωρίς αυτό. Βέβαια, ίσως απλά μιλάω εκ του ασφαλούς, αλλά θα προτιμούσα ας πούμε μια μπανιέρα ξέχειλη με ζεστό νερό, παρά ένα γύρο "σεξάκι" που λέει και η κολλητή μου.


Δεν είναι αναγκαίο της ευτυχίας συστατικό. Είναι απλά ένα γεγονός που βοηθά να εκκρίνει το σώμα σου μια βιοχημική ένωση, την αμίνη που ονομάζεται σεροτονίνη. Ο νευροδιαβιβαστής αυτός, σχετίζεται με την κατάθλιψη όταν βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα, ενώ σε υψηλά προκαλεί απίστευτη ευφορία. Δηλαδή θα είμαι χαζοχαρούμενο την επόμενη μέρα. Βέβαια, σεροτονίνη θα παράγει ο οργανισμός μου ακόμα κι αν φάω μια μπανάνα. Αλλά το sex προτιμάται συνήθως, έναντι αυτής!


Θέλω να πάρω ένα laptop γιατί έχει γαμηθεί η μέση μου στο γραφείο με το desktop. Δεν μπορώ άλλο κάθε φορά που σηκώνομαι να ακούγεται η μέση μου σαν τα γρανάζια της πρώτης μηχανής του James Watt. Είμαι κρυουλιάρα τελικά. Θέλω την κουβέρτα μου, την άνεση μου και ένα βολικό και μικρούλι pc στα πόδια μου.

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Δεν είμαι εγώ ξινή...οι άλλοι είναι παράξενοι!

Το έχω το παράπονο στο αίμα μου. Ξυπνάω κάποιο πρωί με ένα βογκητό σαν επιθανάτιος ρόγχος και ένα ξινομούρικο, επικριτικό βλέμμα για τα πάντα. Για τα πάντα, όμως. Κράτα το αυτό.

Τις μέρες αυτές που καταλαβαίνω ότι θα είμαι ξινή από το πρωί, (μερικοί το λένε pms, εγώ συνεχίζω να πιστεύω ότι οι άλλοι θέλουν να μου σπάσουν τα νεύρα κάτι τέτοιες μέρες), η μέρα αποφασίζει να μην μου κάνει τη χάρη.

Σε έναν υπερτέλειο κόσμο όλα τα πράγματα έχουν μια ομοιομορφία. Τα καλά και τα άσχημα γεγονότα είναι εναρμονισμένα μέσα σε μια χρονική περίοδο και ανάλογα μεταξύ τους. Στο ασυνήθιστα παράξενο σύμπαν που εγώ γεννήθηκα είναι φυσικά παραδεκτό πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να ισχύει.

Είναι, επίσης, παραδεκτή η ύπαρξη παράλληλων διαστάσεων. Σε μερικά από αυτά είμαι λιγότερο παράξενη, σε άλλα είμαι λιγότερo νευρική. Πιστεύω θα υπάρχουν και κάποια που θα είμαι πιο θηλυκή. Ελπίζω σε κάποιο να έχω λιγότερους πονοκεφάλους. Το θέμα είναι ότι στη ζωή που έχω σε αυτόν τον κόσμο, αν είναι να γίνει μια μαλακία έχει μέσα άλλες χίλιες σαν kinder έκπληξη. "Ενός κακού μύρια έπονται", που έλεγαν και οι αρχαίοι. Και αν από την άλλη είναι να γίνει ένα καλό θα γίνει μοναχό του και έρημο, επίτηδες για να μην σου κάνει εντύπωση.

Αποφασίζεις ας πούμε να ξαναθυμηθείς οτι γράφτηκες γυμναστήριο και λες: "Δεν περπατάω μέχρι τη στάση;" Αμ,δε!! Πιάνει μια βροχή ωραιότατη, δεν περνάει λεωφορείο και στο τέλος γυρνάς σπίτι ΠΑΛΙ με τα πόδια. Η όλη ιστορία σου κόστισε αρκετή ώρα και έχεις μείνει πίσω στο διάβασμα με αποτέλεσμα να σε παίρνει το πρωί με το βιβλίο στα μούτρα. Ηθικό δίδαγμα: "Το γυμναστήριο χαλάει τον καιρό."

Αποφασίζεις να κοιμηθείς λίγο παραπάνω γιατί χτες ξενύχτησες με το διάβασμα και κάνεις το μεγάλο λάθος να μην κλείσεις το κινητό. Και με το που πάς να μπεις στην απίστευτα τέλεια φάση του ύπνου, ξεκινάει να χτυπάει το ρημάδι. Εσύ δεν σηκώνεσαι, γιατί τι στο διάολο, θα βαρεθεί και θα το κλείσει. Μα αυτό είναι μόνο η αρχή. Όταν πας να κοιμηθείς σε θυμάται όλο το σύμπαν, ακόμα κι εκείνοι που δεν σε παίρνουν ποτέ τηλέφωνο και έχεις να τους δεις από τότε που μετακόμισαν στην Αμερική. Ηθικό δίδαγμα:"Ο ύπνος σε κάνει δημοφιλή."

Σηκώνεσαι τελικά και διαπιστώνεις ότι έχεις πιασμένο αυχένα και θυμάσαι τη χθεσινή βροχή καθώς και τα αραιά μασαζάκια που σου έκανε πότε-πότε ο πρώην σου όταν ήταν στις πολύ καλές του. Βλαστημάς λίγο γιατί τα θυμάσαι και αποφασίζεις να μην ξανασυγχυστείς.
Πρέπει να μειώσω αυτά τα γεγονότα με φυσικό τρόπο. Ή τουλάχιστον να βρω ένα τρόπο, ώστε να μην με νοιάζουν για να ησυχάσει το κεφάλι μου. Δεν μπορώ να παίρνω χάπια για τον πονοκέφαλο λες και είναι καραμέλες βουτύρου.

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

Mr. Sandman

Τι να 'ναι άραγε τα όνειρα; Να 'ναι τάχατες ανάγκες που θρονιάζουν στο κεφάλι μας τόσο κρυφά και φανερώνονται μονάχα όταν εμείς δεν είμαστε ξύπνιοι; Να 'ναι φόβοι, που δεν τους ξεστομίζουμε παρά μόνο όταν πέσει το σκοτάδι και το μυαλό μας έχει ανοίξει κάτι κρυφά μονοπάτια; Ή μήπως είναι επιθυμίες ή δυνατότητες που τις έχουμε κρύψει καλά σε κάτι κουτιά με θησαυρούς ανέγγιχτους;

Με βάση τον ορισμό, όνειρο είναι η διαδοχή εικόνων, ήχων και συναισθημάτων που περνάνε από το ανθρώπινο μυαλό κατά τη διάρκεια του ύπνου. Μα ως τώρα δεν μπόρεσε κανείς να εξηγήσει γιατί, πως και για ποιό σκοπό δημιουργούνται. Και φυσικά το περιεχόμενο τους παραμένει ένα μυστήριο. (Να μην ακούω μαλακίες για ονειροκρίτες και ηλιθιότητες!).
Θα σας απασχολήσω για πολύ λίγο με τον ύπνο ως νευρολογικό φαινόμενο ώστε να ταϊσω τον εγωισμό μου με την ψευδαίσθηση ότι τα ξέρω όλα. Η φάση του ονείρου εξελίσσεται (διορθώστε με αν κάνω λάθος) κατά το στάδιο REM (rapid eye movement), διαρκούν από 5 μέχρι 20 λεπτά και δεν έχουμε ιδέα από ποιό/ά σημείο/α του εγκεφάλου προέρχονται. Χωρίζονται σε συνειδητά και ασυνείδητα όνειρα και έχουν, μακροπρόθεσμα, σχέση με τη μνήμη. Παλιότερα, οι άνθρωποι πίστευαν ότι ήταν ένας τρόπος επικοινωνίας με τους θεούς ή ένας τρόπος να προβλέπουν το μέλλον.

Τα όνειρα, πιστεύω τα δημιουργεί το δικό μας μυαλό για λόγους προσωπκούς. Ας αφήσουμε τα δικά μου που είναι παράγωγα ενός εντελώς σαλεμένου μυαλού. Αναρωτιέσαι στ' αλήθεια πόσοι ανωμαλιάρηδες έκαναν όργιο και δημιούργησαν το υποσυνείδητο μου. Σ' αυτό, συναντιέται μια αμερικανίδα βοσκοπούλα, η οποία βολτάρει στο σημερινό Μοναστηράκι ψάχνοντας τα προβατά της, μια σεξουαλική συνεύρεση σ' ένα κρεβάτι που βρίσκεται σε ένα κήπο με καρότα του Άβαλον κοντά σε μια μάχη για το βασίλειο και μια φυλή από καρχαριές που σχεδιάζουν να κλέψουν μια από τις καμπάνες της Παναγίας των Παρισίων. Θυμίζω πάλι το σαλεμένο μυαλό.

Όνειρο είναι το ταξίδι. Πιο καλά είναι τα συνειδητά όνειρα. Επειδή τα ελέγχεις. Ποιός παίζει, τι θα γίνει. Πιο παλιά που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να δουν πέρα από όσα μπορεί να δει το γυμνό τους μάτι, μπορούσαν άραγε να δουν τόσο "πλούσια" όνειρα; Όταν δεν είχαν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν και να δουν όλο τον κόσμο, μπορούσε να τα γεννήσει όλα αυτά η φαντασία τους; Μπορεί κάποιος που δεν έχει δει ποτέ τη θάλασσα, απλά να τη χτίσει με το μυαλό του; Για κάποιο λόγο το μυαλό μου σήμερα βγάζει μόνο ερωτήσεις.

Γιατί να έχω ανάγκη να ξαναδώ ορισμένους ανθρώπους, έστω και στον ύπνο μου; Γιατί να ζήσω κάποιες καταστάσεις ακόμα κι αν δεν είναι αληθινές; Δεν έχει ουσία να μιλάω χωρίς να λέω τίποτα. Το song είναι ωραίο.

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Μετά από χρόνια...

Μετά από χρόνια θα είμαι φούξια.
Θα έχω χαμόγελο αγοραστό και θα μισώ εκείνον που με πλαστικοποίησε.
Θα σε κοιτάξω με ένα βλέμμα ταιριαστό για όσα θα ήθελα να σου μιλήσω μα δεν θα ανοίξω το στόμα μου.
Θα μου δώσεις τα φλουριά που μου είχες υποσχεθεί και εγώ θα πάρω το πράσινο ζαχαρωτό μου και θα φύγω χωρίς να σε αγγίξω.
Δεν θα μου καίγεται καρφί για όσα μου χρωστάς και δεν θα σε ξανα αναζητήσω.
Μονάχα θα σου αφήσω ένα από τα ζαχαρωτά μου για να θυμάσαι εσύ όσο εγώ θα ξεχνάω.

Δεν θα μπορέσω να ξαναγίνω κόκκινη όπως ήμουνα πρώτα και φταις εσύ γι' αυτό, αλλά θα μπορώ να διαλέγω από δω και πέρα.
Θα έχω μια φίλη κίτρινη και ένα περιβάλλον κίτρινο.
Μα όσα χέρια ακουμπάω θα είναι μπλε και θα μυρίζουν ορχιδέα.
Θα έχω ακόμα το σκύλο με τσακμακόπετρες αντί για μάτια και θα πουλήσω το αγοραστό μου χαμόγελο γιατί δεν θα το χρειάζομαι πια. Θα μαγειρεύω μπριζόλες από σύννεφα για ένα δείπνο σε τραπεζαρία και όχι σκακιέρα.


Καληνύχτα!

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

The Storyteller

Η χροιά μιας φωνής με μαγεύει αληθινά. Δεν μου αρέσει να βλέπω και τόσο τους ανθρώπους, παρά να τους ακούω. Ερωτεύομαι φωνές. Άλλες μπάσες, άλλες λίγο πιο ψηλές. Όλες ήρεμες και σταθερές. Μ' αρέσουν οι φωνές των ανθρώπων. Και για να ξεκαθαρίσουμε, δεν μου αρέσουν όλες. Είμαι εκλεκτική.

Θα ήθελα να είχα τη φωνή του John Hurt ή του Richard Harris (ο Θεός να συγχωρέσει τα πεθαμένα του), να κάθομαι χάμω με μια fleece κουβέρτα και φουσκωτά μαξιλάρια διαβάζοντας δυνατά ένα βιβλίο. Μαστουρώνοντας με την ίδια μου τη φωνή.


Θα ήθελα κάποιος να με παίρνει αγκαλιά και να έχει μια φωνή γαργαλιστική Να μπαίνει από τις τρύπες των αυτιών μου και να μου πειράζει τον εγκέφαλο. Να ακουμπάει το κεφάλι μου στο στέρνο του και να αφήνει το ηχητικό κύμα να περνάει από το σώμα του στο δικό μου. Να μπορώ να το νιώθω στα μέσα μου.

Θα ήθελα ο Ian McKellen να ήταν παππούς μου. Να τον έβαζα να μου λέει ιστορίες τις μέρες που κρυώνω το χειμώνα. Είμαι παράξενη, νομίζω το έχουμε εμπεδώσει αυτό.

Θέλω να σημειωθεί ότι και οι τρεις άνθρωποι που ανέφερα είναι Άγγλοι ή Ιρλανδοί κι αυτό γιατί έχω μια αδυναμία στις προφορές. Ειδικά σε καθαρές αγγλικές, ιρλανδικές και σκωτσέζικες. Τις βρίσκω ακαταμάχητες και γοητευτικές.

Μπορεί το φως να ταξιδεύει με μεγαλύτερη ταχύτητα από τον ήχο, μα ώρες-ώρες προτιμώ τον κόσμο με τα μάτια κλειστά. Κάπως έτσι πρέπει να ακούγονται οι φωνές:




Να μιλάνε ψιθυριστά στο σκοτάδι. Δεν σε φοβίζουν. Σε νανουρίζουν με ένα τρόπο που δεν κοιμάσαι άλλα πέφτεις σε μια γλυκιά εγκεφαλική ζάλη. Και ξαναλέω, είμαι παράξενη.

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

Time to regroup...

Είχα καιρό να γράψω. Ήταν που έλειπα λόγω διακοπών, όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιόδους. Βέβαια, αυτό που επίσης συνηθίζεται είναι να περνάς τις γιορτές με την οικογένεια σου. Και εμείς ήμασταν λίγο σκόρπιοι στον ορίζοντα, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Έκανα μια επίσκεψη στην πρωτεύουσα της χώρας και "γιορτές" με τον αδερφό μου και τις παρέες μου εκεί. Χάλασα το βάρος μου σε χρυσάφι σε ψώνια (φύγανε λεφτά σε διάφορα πράγματα με τη δικαιολογία των ημερών, τα οποία αμφιβάλλω αν χρειάζομαι πραγματικά). Παρά τις δαπανηρές αγορές, ομολογώ πως πέρασα "μαγικά" (να θυμηθώ κάποια στιγμή να μιλήσω για τη μαγεία...), εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που δεν μπορούν να μου αφαιρέσουν το προνόμιο ενός χαμόγελου στο τέλος της μέρας. Συνηδητοποίησα, ακόμα, πως το ότι πέρασα καλά δεν έχει σχέση με το ότι έγινα λίγο σπάταλη αυτές τις μέρες, αλλά με το ότι βρέθηκα κοντά σε ανθρώπους που άξιζαν. Όπως είπε και ο senior Gabriel Garcia Marquez: "Μην ξοδεύεις το χρόνο σου για κάποιον που δεν νοιάζεται να τον ξοδέψει μαζί σου.". Έτσι, βρήκα ανθρώπους που έχουν αρκετούς, διαφορετικούς λόγους να μ'αγαπάνε και αντίστοιχα εγώ εκείνους. Με εκτιμούν το ίδιο όταν έχω το μαλλί δεμένο "κεφτέ" και φοράω τα κουκουβαγίσια γυαλιά μυωπίας μου μαζί με την καρό πιτζάμα του σπιτιού. Θέλω να με συμπαθούν γι' αυτό που είμαι, για τη μαλακία που θα πω σε ανύποπτο χρόνο, να μην με παρεξηγούν όταν έχω μια φάτσα μπαγιάτικου κοτόπουλου από το διάβασμα και το μυαλό μου έχει γίνει κουρκούτι από τη σαπίλα της αϋπνίας. Είμαι περίεργος άνθρωπος, το ξέρω. Έχω την τάση να συμπαθώ το ανθρώπινο είδος, αλλά αυτό συνεχίζει να με απογοητεύει.
Φέτος την πρωτοχρονιά δεν σήκωσα το ξερό μου να πάρω κανένα τηλέφωνο, όπως κάθε χρόνο που τσακιζόμουν. Ήθελα να δω ποιοί θα με θυμηθούν χωρίς να τους αναγκάσω εγώ. Ως προς αυτό με θυμήθηκαν όσοι έπρεπε. Το ότι ήλπιζα για κάτι παραπάνω δεν έχει σχέση με το τι έπρεπε. Γι' αυτούς ίσως με ενόχλησε λίγο, αλλά δε βαριέσαι... Λιγότερες τυπικές και ανούσιες διανθρώπινες σχέσεις.
Δεν έχω αποφασίσει ακόμη το φετινό μου New Year's Resolution. Είναι λίγο χαζό σαν "έθιμο" (ο Θεός να το κάνει), αλλά έχει την πλάκα του.Αν υποσχεθώ κάτι μικροπρεπές, μάλλον θα ήταν να αποτελειώσω το περσινό New Year's Resolution το οποίο έχω αφήσει ακόμα στη μέση. Φαντάσου πόσο σοβαρά τα παίρνω!
New Year's Resolution: "Φέτος, υπόσχομαι να κρατήσω μακρυά από τη ζωή μου όσους έχουν σκοπό να με πληγώσουν, να κρατήσω κοντά μου όσους μ' αγαπάνε και να βρίσκω αφορμές να χαμογελάω συχνότερα."

Και για να δείξουμε πόσο επιφανειακή κοινωνία έχουμε γίνει και πόσο όλα είναι θέμα αληθινής θέλησης και επειδή θυμήθηκα και τους "Άθλιους":



Αντίο 2009,
Χρυσόψαρο