Dear Santa, please define "Good"

My Dear Santa,
Όπως όλοι είπα κι εγώ φέτος να σου γράψω κάτι. Τα περσινά Χριστούγεννα, όπως θα παρατήρησες κι εσύ, με έκλασες στα (γκουχ...), -τέλος πάντων- που δεν έχω στην τελική. Επειδή είμαι ανώτερος άνθρωπος είπα να σε συγχωρήσω και να σου ζητήσω κάτι, ώστε να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας. Αν και το ζώδιο μου λέει ότι αυτό το μήνα τα πράγματα θα μου πάνε σχετικά καλά, άμα βάλεις και εσύ ένα χεράκι λέω να περάσω καλύτερα από τις άλλες χρονιές που αν και ήμουν πολύ καλό παιδάκι, επέμενες να με φτύνεις κανονικότατα.
Ξέρω ότι λόγω του κράχ και την οικονομικής κρίσης έχεις χάσει και συ πολλά στο χρηματιστήριο και δεν θέλω να σε φορτώνω με περιττά έξοδα. Πάντως αν σου περισσεύει κανα ψιλό, θέλω να βγάλω ένα δίπλωμα οδήγησης οπότε να ξέρεις ότι με βολεύουν τα μετρητά. Αν πάλι έχεις πρόβλημα με τα χρήματα, και δεν θέλω και να λες ότι σε φέρνω σε δύσκολη θέση, μπορείς να μου φέρεις κάτι που δεν είναι υλικό. Θεωρώ αυτονόητο τη χαρά και την ευτυχία γιατί αμά μου φέρεις δώρο και έχεις μια μούρη μέχρι το πάτωμα, θα μου το γκαντεμιάσεις και θα το χάσω. Φέτος, λοιπόν, τα Χριστούγεννα θέλω έναν γκόμενο. Ξέρω, όμως, ότι μερικές φορές πας να τη βγεις λάδι με κάτι φτηνά δώρα του κώλου, όπως όταν ήμουν μικρή, οπότε έχω ορισμένες απαιτήσεις ως προς τα χαρακτηριστικά του.
Θέλω να είναι έξυπνος, όμορφος, ευρηματικός, συζητήσιμος, ετοιμόλογος, φιλόζωος, δυναμικός, ανεξάρτητος, αποστομωτικός, γλυκός, τρελός, απρόβλεπτος, γοητευτικός, κοινωνικός, λογικός, μονογαμικός, καθαρός και καλός στο sex. Θα ήθελα επίσης να έχει χιούμορ, γούστο, λέγειν, πειθώ, μόρφωση και ωραίο χαμόγελο. Ακόμη, σου ζητώ να μην είναι γκρινιάρης, να μην έχει ψυχολογικά προβλήματα, να μην έχει ροπή προς εθιστικές ουσίες και κυρίως να με καταλαβαίνει όταν έχω περίοδο. Δεν θα ήθελα να είναι δήθεν, ψεύτης, βίαιος, τεμπέλης. Και τέλος, να μην είναι μαλάκας!!
Ξέρω πως είναι σχετικά νωρίς για να στο ζητήσω αλλά καταλαβαίνω πως ζητάω κάτι το λιγουλάκι δύσκολο, οπότε έχεις διορία ως την Πρωτοχρονιά και όχι τα Χριστούγεννα, φέτος. Θέλω επίσης να λάβεις υπόψη σου ότι σου έστειλα νωρίς το γράμμα μου ώστε να πάρω αριθμό προτεραιότητας. Μην μου κάνεις καμιά πουστιά και δώσεις όλα τα καλά αλλού. Επειδή, όμως, είμαι καλόβολος άνθρωπος ξανασκέψου το θέμα με τα μετρητά! ;)

Kisses,
Your always good girl(το τονίζω always good)
Χρυσόψαρο

Λίγο πριν την τρέλα!

«Πες ότι συναντάς έναν τρελό, που ισχυρίζεται πως είναι ψάρι, αλλά και πως όλοι μας είμαστε ψάρια, θα κάτσεις να τσακωθείς μαζί του; Θα γδυθείς για να του δείξεις πως δεν έχεις πτερύγια; θα του πεις καταπρόσωπο αυτό που σκέφτεσαι; Γιά πες μου!...»

«...Αν του έλεγες την αλήθεια και μόνο την αλήθεια, αυτό δηλαδή που σκέφτεσαι για κείνον, σημαίνει πως δέχεσαι να πιάσεις σοβαρή κουβέντα μ' έναν τρελό, και άρα είσαι κι εσύ τρελός. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τον κόσμο που μας περιβάλλει. Αν επέμενες να του πεις την αλήθεια καταπρόσωπο, θα σήμαινε πως τον παίρνεις στα σοβαρά. Και το να παίρνεις στα σοβαρά κάτι τόσο ασόβαρο, σημαίνει πως έχεις χάσει όλη τη σοβαρότητα σου. Εγώ όμως πρέπει να πω ψέματα, για να μην πάρω στα σοβαρά τους τρελούς και να μην τρελαθώ κι ο ίδιος.»

~ Κωμικοί Έρωτες
Milan Kundera ~

Οι αναμνήσεις του συρταριού...

Με έχεις κάνει να νοσταλγώ τη μυρωδιά σου. Θυμάμαι πως ήταν εκείνο το καλοκαίρι που με είχες αγκαλιά. Δεν με ένοιαζε η ζέστη, παρά μόνο το μπλουζάκι σου που μύριζε ήπιο μαλακτικό και το δέρμα σου που για μένα μύριζε παράδεισος. Ήθελα να με φιλάς συνέχεια λες και ήμασταν σιαμαία, σε σημείο εμετικό για τους γύρω να μας βλέπουν έτσι μόνιμα κολλημένους και ερεθιστικό για το σαγόνι μου που κόντευε να πάθει έγκαυμα πρώτου βαθμού από την εντριβή με το μούσι που διατηρούσες τότε. Δεν ξέρω γιατί ακόμα νοσταλγώ ώρες-ώρες την παρουσία σου. Μου λείπει το χαμόγελο που είχες και με έκανε να λιώνω σαν παγωτό βερίκοκο. Μου λείπει ο τρόπος που με φιλούσες και ένιωθα σαν να με έστελνες στο νησί "Φράουλα-Βανίλια". Μου λείπει ο τρόπος που με κρατούσες και ένιωθα σαν να μην πατούσα πλεόν στη γη. Ω, είχες ένα μοναδικό ταλέντο! Δεν έχω ιδέα τι ήταν. Η παρουσία σου στο χώρο με έκανε να μην μπορώ να σκέφτομαι σωστά, λογικά, αποτελεσματικά.
Ήταν Δεκέμβρης ή Γενάρης και ήμασταν αγκαλιά στον καναπέ του σαλονιού σου. Είχα οικειοποιηθεί το μπλουζάκι που φορούσες το καλοκαίρι και σε παρακολουθούσα καθώς με κοιτούσες στα μάτια λες και με έβγαζες φωτοτυπία.
- "Τι θα κάνουμε απόψε;"
- "Μα, εγώ κάτι κάνω...Σε κοιτάω!"
Με κάτι τέτοια με έκανες να χαμογελάω σαν χαζό για κάμποση ώρα και να σου συγχωρώ κάτι βλακείες που έλεγες σε ανύποπτο χρόνο. Αν και δεν μιλούσαμε πολύ. Σε αντίθεση με μένα, ήσουν ένα πνεύμα που μιλούσες με την γλώσσα του σώματος. Προτιμούσες να με παρακολουθείς να σκιτσάρω, να με μυρίζεις, να με ακούς όταν μιλάω. Παρατηρούσες λεπτομέρειες σε μένα που ούτε εγώ δεν είχα προσέξει και ένιωθα ευάλωτη, διαφανής, αλλά ασφαλής. Ήμουν το μικρό σου τότε. Ήσουν 23 και ήμουν 16, αλλά δεν πείραζε ούτε εσένα ούτε εμένα.
Είναι πολύ κλισέ να πω πως όλα τα ωραία τελειώνουν κάποτε. Θα πω πως πλέον σταμάτησα να φοράω το μπλουζάκι σου. Δεν το πέταξα, ούτε και κανένα από τα δώρα που μου πήρες. Ακόμα κι εκείνα τα χαζά/lovestruck αρκουδάκια. Στην αρχή έσπασα μπουκάλια με την κολόνια σου μαστουρώνοντας με την μυρωδιά, μέσα σε ένα κύκλο από δικά σου πράγματα. Έπαιρνα τη δόση μου. Όταν, ύστερα, ξεθύμανα και η κολόνια σου εξατμίστηκε από το σεντόνι μου, άλλαξα σεντόνια, έβαλα τα πράγματα σου στο κάτω-κάτω συρτάρι της ντουλάπας και συνέχισα.

Τελικά δεν πρέπει να ανακατεύω παλιά συρτάρια...

Και όταν οι λέξεις φθαρούν τελικά

Για κάποιο λόγο θέλω να ορμήξω στο διπλανό δωμάτιο και να πάρω αγκαλιά τον μπαμπά μου. Όχι, δεν τον λέω πατέρα σήμερα. Σήμερα είναι ο μπαμπάς μου. Αν η ζωή είναι το πολυτιμότερο πράγμα για σας στον κόσμο, τότε εγώ θα μπορούσα να σκοτώσω ή να χαρίσω τη δική μου για να κρατήσω αυτό που για μένα μετράει και οι πιο πολλοί το λένε οικογένεια. Μα πυρηνική, μα πατριαρχική, μα μονογονεϊκή. Ότι τύπο έχει ο καθένας, όπως μπορεί να το αντιληφθεί. Εγώ αυτό θέλω. (Τι τετριμμένο θέμα, Θεέ μου) Θέλω τους δικούς μου. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να το αντέξει η ύπαρξη μου αν πάθαιναν κάτι οι δικοί μου.

Τι εννοούμε όταν λέμε "οι δικοί μου"; Δεν είναι ιδιοκτησία οι άνθρωποι, μα είναι κομμάτια του εαυτού μας που αν φθαρούν έστω και λίγο δεν θα είμαστε ποτέ ίδιοι, ολόκληροι. Και δεν είναι η Βιολογία που μας δένει, το κοινό DNA και η κληρονομικότητα. Είναι η αίσθηση του ότι δεν είμαστε μόνοι, η συλλογικότητα, η αγάπη, η εμπιστοσύνη.
Συνειδητοποιώ, επίσης, ξαφνικά ότι ελευθερίες και αξίες, έννοιες όπως η αγάπη, είναι λέξεις που αν και δύσκολες σαν όροι και σημασίες, χρησιμοποιούνται τόσο συχνά που σαν νόημα έχουν φθαρεί και μειωθεί με αποτέλεσμα να μην έχουν την ίδια αξία όταν τις αναφέρω με αυτό που πραγματικά θέλω να πω. Η φθορά των λέξεων δεν συμβαίνει μόνο στο ελληνικό λεξιλόγιο και βασίζεται κυρίως στη συνήθεια των ανθρώπων να χρησιμοποιούν πομπώδης φράσεις για να φορτίσουν συναισθηματικά τον κόσμο τους.. Ίσως γιατί υπάρχει μια τέτοια ανάγκη, από την άποψη ότι οι άνθρωποι δεν αισθάνονται τόσο έντονα πια και προκειμένου να επανορθώσουν στον εαυτό τους και τους άλλους -από τύψεις ορισμένες φορές- γεμίζουν τις στιγμές με λέξεις με την ελπίδα να νιώσουν κάτι ενώ το λένε. Η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως,ε; Είναι δύσκολο να δηλώσεις αληθινό συναίσθημα και ψυχολογική κατάσταση με λόγια όταν αυτά έχουν τόσο αλλοιωθεί με τη χρήση.
Οικογένεια για μένα είναι εκείνοι που δεν θα σε ξεγράψουν ποτέ ακόμα κι αν η κοινωνία, ο κόσμος όλος, σε έχει για καμένο χαρτί. Δεν ξέρω πως κατέληξα να έχω τόσο καλή γνώμη για την οικογένεια ακόμα κι αν η δική μου δεν ανταποκρίνεται σε κανένα κοινωνιολογικό πρότυπο παρά σε εκείνα τα τυπικά του ληξιαρχείου. Ίσως επειδή δεν έχει σχέση το τι θέλω να ισχύει με το τι ισχύει πραγματικά. Όπως και να έχει υπερασπίζομαι με ότι έχω και δεν έχω αυτό που θεωρώ πολύτιμο, την ακεραιότητα μου ψυχολογικά. Και αισθάνομαι ολόκληρη όταν είμαι με τον αδερφό μου, αισθάνομαι ολόκληρη όταν δεν είμαι μόνη μου.

Ηρέμησε η ψυχή μου!

Όταν αποφασίσει το περίεργο κεφάλι μου να ακούσει "ήρεμη" μουσική, πέφτω σε λήθαργο. Ας πούμε πως εγώ δεν λειτουργώ ποτέ -ή τουλάχιστον πολύ σπάνια- με το συναίσθημα. Τις στιγμές εκείνες που η μουσική μπαίνει από τις τρύπες του σώματος μου και εισέρχεται στα μειλίχια κομμάτια της ψυχής μου είμαι εξαιρετικά ευάλωτη. Ίσως γιατί όταν κάποιος βρίσκεται σε καταστάσεις ηρεμίας είναι σε θέση να σκέφτεται ψύχραιμα.
H καθημερινότητα με έχει κάνει να θέλω συνεχώς να απασχολώ το μυαλό μου ώστε να μην σκέφτομαι όσα δεν θέλω να σκέφτομαι. Όταν μάλιστα βρίσκομαι σε τέτοια θέση που αναπόφευκτα πρέπει να αντιμετωπίσω κάτι τόσο δυσάρεστο χωρίς ακόμα να είμαι προετοιμασμένη ψυχοσωματικά, αυτόματα ο οργανισμός μου κάνει shut down και κοιμάμαι. Κυριολεκτικά υπήρχαν στιγμές στη ζωή μου που είχα συμπληρώσει μέρες ύπνου και όταν ξυπνούσα, η αίσθηση υπνηλίας με κυνηγούσε. Είναι η "άμυνα" μου, ας το θέσω έτσι.
Έτυχε, λοιπόν, σήμερα να θέλω απλά μια κουβέρτα, μια γωνία και το soundtrack του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Δεν αισθάνεστε μερικές φορές μια απόλυτη ανάγκη για αγκαλιά; Αυτό μου δημιούργησε το άκουσμα. Είναι σαν να μου λείπει κάτι, χωρίς ακριβώς να έχω προσδιορίσει τι ακριβώς. Περίεργη νοσταλγία.
Θυμάμαι πως είναι οι μέρες πριν την ενηλικίωση. Που ήταν τα πάντα (δεν το πιστεύω πόσο δύσκολο είναι για μένα να βρω λέξεις να μιλήσω) τόσο απλά και ξέγνοιαστα. Σου έφταναν μερικές βλακείες για να περάσεις καλά και χάζευες τα παιδικά στην τηλεόραση ενώ msnαρες με τον κολλητό σου σχολιάζοντας ακόμα μεγαλύτερες βλακείες. Μικρά παιδιά! Κι ύστερα έγινα 18. Και ο κόσμος γέμισε ανασφάλεια, χυδαιότητα και σεξισμό. Έτσι, ξαφνικά με το που κλείνεις τα 18 είσαι έτοιμος για τον κόσμο των μεγάλων χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία. Όχι ότι επιτρέπεται να σε προετοιμάσουν από πριν. Ξαφνικά, έχεις δικαίωμα ψήφου, δικαίωμα για δίπλωμα οδήγησης, δικαίωμα γνώμης! Στις 20/10 ήμουν το τίποτα και στις 21/10 έγινα κάτι. Τυπικά τουλάχιστον, αλλά παραμένω ένα κομμάτι κρέας στη διαχείρηση. Πλέον πρέπει να σταματήσω να ασχολούμαι με τα αθώα της ζωής και να ασχολούμαι με εκείνα που ο sane άνθρωπος δεν θέλει να σκέφτεται. Χάσαμε τα σημεία αναφοράς μας, τον εαυτό μας along the way, την παιδικότητα μας μέσα σε μια προσπάθεια σοβαροφάνειας.
"Ο κόσμος γέμισε ανασφάλεια, χυδαιότητα και σεξισμό." Ίσως γι' αυτό κοιμάμαι περισσότερο τώρα τελευταία. Ακούω κάτι τόσο ήρεμο και αυτό που τελικά νοσταλγώ είναι ο εαυτός μου. Απορώ με εμένα και με την υπομονή μου να ακούω το ίδιο τραγούδι όσο γράφω το συγκεκριμένο post. Ακούστε το!

Κι όμως το χαρτί μυρίζει...

Ομολογουμένως, έχω αφορμές στο να σκέφτομαι πράγματα. Οι διαπιστώσεις, στις οποίες φτάνω μετά από σκέψη, είναι καθαρά δικές μου χωρίς να επηρεάζομαι από εξωτερικά ερεθίσματα. Συμπέρανα, λοιπόν, πως είμαι ερωτευμένη. Είμαι ερωτευμένη με το βιβλίο. Ηδονισμένη με τη μυρωδιά του χαρτιού. Χαίρομαι που με σοκάρει το γεγονός ότι με προσέχω κάποιες φορές να κοιτάω επίμονα κάποιες αράδες χωρίς να προχωρώ παρακάτω, όχι επειδή δεν κατάλαβα τι έγραφαν, αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Επειδή κατάλαβα στ' αλήθεια.
Το βιβλίο είναι ο δρόμος για να ζήσεις κάτι ολοκαίνουριο, κάτι που ίσως δεν πρόκειται να βιώσεις στην πραγματικότητα. Βέβαια, σου δίνει και τη δυνατότητα να αφομοιώσεις καινούρια δεδομένα και να ξανασκεφτείς καταστάσεις που έχεις περάσει ο ίδιος. Υπάρχουν κάποιες μορφές που φέρνω στο μυαλό μου όταν σκέφτομαι το βιβλίο: Τον πατέρα μου, έναν προσγειωμένο και αληθινό άνθρωπο που με μύησε σε αυτόν τον υπέροχο κόσμο. Δεν ξέρω αν υπάρχουν πραγματικές εκφράσεις σε οποιαδήποτε γλώσσα για να τον περιγράψω. Ίσως πάλι, δεν χρειάζεται, είναι ο πατέρας μου και αυτό φτάνει ως χαρακτηρισμός. Ο πατέρας μου είναι από τους ανθρώπους που θα διαβάσουν ένα βιβλίο όχι και τόσο για το φανταστικό του μέρος αλλά για εκείνο που θα μαρτυρήσει αλήθειες είτε για τον ήρωα είτε για τον κόσμο. Τον αδερφό μου, ένα υπέροχο άτομο που ζει σε έναν μοναδικό και χρωματιστό κόσμο που έχει χτίσει με τους δικούς του ανθρώπους και νόμους. Αυτό δεν είναι κακό, όμως. Είναι ρεαλιστής και αδιάφορος για τη γνώμη του κόσμου και αυτό τον κάνει ως ένα βαθμό ευτυχισμένο. Ο παραμυθένιος κόσμος που πλάθει με τη λογοτεχνία που δημιουργεί ο ίδιος πολλές φορές είναι καλύτερος από την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι σχετική(πολύ μιλάς Ειρήνη). Και ας πούμε πως οφείλω αρκετά σε αυτούς τους ανθρώπους και για τις επιλογές που κάνω πλέον στο διάβασμα.
Αλλά, βιβλίο δεν είναι μόνο λογοτεχνία. Αυτό το πολύτιμο αντικείμενο είναι γνώση. Γιατί μονάχα λογοτεχνία και όχι επιστημονική γνώση είναι μονομέρεια. Σαν να λέμε μονόφθαλμη όραση ή το "μονόπατο" περπάτημα. Βλέπεις μεν, περπατάς αλλά όχι τόσο καλά όσο και με τα δύο μάτια/πόδια. Ω, είναι ωραίο να ξέρεις. Όχι ότι θα καταφέρεις ποτέ να αφομοιώσεις την απεραντοσύνη του κόσμου άλλα είναι όμορφο να ανακαλύπτεις τα μυστικά του σύμπαντος. Μπορώ να ξέρω γιατί η θάλασσα είναι μπλε, γιατί ερωτεύομαι, τι είναι ψυχή, πως λειτουργούν τα πράγματα γύρω μου. Και μ' αρέσει να ξέρω, χωρίς αυτή η γνώση να με οδηγεί σε κανενός είδους απομυθοποίηση, αλλά αντίθετα σε μια ατελείωτη δίψα για συνεχής τροφοδοσία με πληροφορίες.
Υπάρχουν χρωματιστά λιβάδια του εαυτού μου που περιέχουν Tom Robbins, H.P.Lovecraft και William Blake. Κι άλλα που περιέχουν ατελείωτες και ίσως άχρηστες για τους περισσότερους ανθρώπους πληροφορίες περί Φυσικής, Ιστορίας, Φιλοσοφίας και κάθε είδους επιστήμης. Άχρηστες ίσως, άλλα άκρως ενδιαφέρουσες. Λίγοι το ξέρουν, ακόμα λιγότεροι θα τα επισκεφτούν. Καλωσήρθατε στον κόσμο της απαξίωσης!Μα αυτό δεν θα αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι και αντιμετωπίζω τον κόσμο. Σήμερα θα αποκοιμηθώ παρέα με τους "Κωμικούς Έρωτες" του Milan Kundera.
Καληνύχτα σας.

Όταν σε τυφλώνουν οι φερομόνες

Καθόμουν τις προάλλες και σκεφτόμουν τη "λογική" των ανθρώπινων σχέσεων, όσο μπορεί κάποιος να την αποκαλέσει λογική. Το κακό με μένα είναι ότι έμαθα να αντιμετωπίζω τα πράγματα τετράγωνα σαν να είναι ασκήσεις Φυσικής. Μεθοδολογίες, τυπολόγια και σίγουρο αποτέλεσμα. Οι ανθρώπινες αντιδράσεις σε ερεθίσματα, όμως, έχουν όλες πιθανολογικό χαρακτήρα. Ευκολότερες είναι οι σχέσεις μεταξύ φίλων. Είναι καθαρότερες, λιγότερο παρεξηγήσιμες και νηφαλιότερες. Οι δεσμοί κολλητών (Geο μου, να ξέρεις εσένα σκέφτομαι και τα γράφω αυτά) είναι απίστευτα ειλικρινείς. Ο χαριτωμένα "ψεγαδισμένος" εαυτός σου δεν πρόκειται να παρεξηγηθεί στο κλίμα άνεσης που επικρατεί.
Τι γίνεται, όμως, αν στις περίπλοκες εγκεφαλικές σου λειτουργίες ενταχθεί η αποστολή και λήψη μηνυμάτων με βασικό παράγοντα τις φερομόνες;(Ναι, εννοώ να θες κάποιον/α για κάτι παραπάνω από φιλία). Ξέρω την αίσθηση του θριάμβου όταν σε παίρνει επιτέλους τηλέφωνο. Ξέρω, επίσης, ότι από αυτό το σημείο και μετά κάθε μορφή αντικειμενικής σκέψης για εκείνον/η χάνεται. Υπάρχουν δύο ενδεχόμενα από δω και πέρα:
1) ή την πατάς άγρια σαν καλός και εύκολος μαλάκας
2) ή έχεις πέσει σε καλό παιδί/καλή κοπέλα (που τέτοια τύχη;;;) και άντε και με την ευχή μου.
Ας το δούμε στατιστικά: "Την κάτσαμε τη βάρκα!!"
Είναι κοινώς αποδεκτό πως εσένα σ' αρέσει. Δεν έχει σημασία αν στ' αλήθεια είναι ωραίος/α ή τέρας. Δεν έχει σημασία αν είναι έξυπνος/η ή ηλίθιος/α. Υπάρχει ένα και μοναδικό και αλάθητο κριτήριο. Εσύ τον/την θες! Καλή θα ήταν και η περίπτωση του αμοιβαίου, θα τα βρίσκατε και δεν θα παιδευόμουν κι εγώ να γράφω. Θα έβγαινε πλαστική κρούση με δημιουργία συσσωματώματος. Απλά πράγματα και σίγουρα. Συνήθως, όμως, είτε δεν ξεκινάμε σωστά είτε κάνουμε λάθος στις πράξεις και το αποτέλεσμα δεν βγαίνει σωστό. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα. Η ρύθμιση του ανθρώπινου παράγοντα είναι αδύνατη και γι' αυτό οι σχέσεις περιπλέκονται και κατέληξα να πιστεύω πως οι άνθρωποι είναι τα πιο δύσκολα ζωντανά.
Από την μια απλή φράση του Θεού "Ζήτα και θα σου δοθεί" ο άνθρωπος έβγαλε ολόκληρο παραμύθι:
"Κι αν δεν θέλει και απλά ζητάει για να δει πως θα αντιδράσω;"
"Κι αν δώσω και φανώ εύκολος/η;"
"Κι αν..."
Τρέχα γύρευε... Φτάνουμε, λοιπόν, στο σημείο να φοβόμαστε να ζητήσουμε. Όπως λέει και ο κολλητός μου, όμως, όταν θέλεις κάτι πολύ, τράβα πάρτο, πριν το καταλάβει το σύμπαν και σε γαμήσει ανάποδα. Ο αυθορμητισμός είναι το παν. Η στρατηγική παίζει έναν ρόλο -σημαντικό μεν- αλλά σε αυτή τη ζωή αν δεν είσαι ο εαυτός σου, την έχεις πατήσει αγρίως.

"Εν αρχή ην..."

Θα έλεγε κανείς πως ένας άνθρωπος με υποχρεώσεις σαν τις δικές μου δεν έχει χρόνο για ανούσια "ιστολόγια". Ίσως θα ήταν πιο εποικοδομητική λίγη περισσότερη ενασχόληση με Θέματα Βιολογίας Πανελλαδικών Εξετάσεων. Όμως, κάποιες φορές το μαύρο ρολόι τοίχου παραπονιέται πως είναι αργά, ενώ τα μάτια μου δεν λένε να κλείσουν και η μύτη μου έχει κρυσταλλώσει από το κρύο, ενώ το καλοριφέρ δουλεύει κανονικά. Τέτοιες στιγμές είναι που έχω χρόνο να πέρα από τη ρουτίνα και τη λειτουργικότητα της καθημερινότητας και θέλω να βγάλω λίγα απ' όσα σκέφτομαι, να δω αν έχουν ειρμό, σειρά και λογική. Σήμερα, λοιπόν, που εκτός από τη μύτη μου δεν νιώθω και τα πόδια μου (τελειώνει ο μήνας βλέπετε και μαζί με αυτόν και το πετρέλαιο θέρμανσης) ένας λόγος παραπάνω να ξεκινήσω να αδειάζω σιγά σιγά το κεφάλι μου, σαν ένα είδος ανασυγκρότησης με την προοπτική καλύτερης λειτουργίας, νηφαλιότερης.