Ηρέμησε η ψυχή μου!

Όταν αποφασίσει το περίεργο κεφάλι μου να ακούσει "ήρεμη" μουσική, πέφτω σε λήθαργο. Ας πούμε πως εγώ δεν λειτουργώ ποτέ -ή τουλάχιστον πολύ σπάνια- με το συναίσθημα. Τις στιγμές εκείνες που η μουσική μπαίνει από τις τρύπες του σώματος μου και εισέρχεται στα μειλίχια κομμάτια της ψυχής μου είμαι εξαιρετικά ευάλωτη. Ίσως γιατί όταν κάποιος βρίσκεται σε καταστάσεις ηρεμίας είναι σε θέση να σκέφτεται ψύχραιμα.
H καθημερινότητα με έχει κάνει να θέλω συνεχώς να απασχολώ το μυαλό μου ώστε να μην σκέφτομαι όσα δεν θέλω να σκέφτομαι. Όταν μάλιστα βρίσκομαι σε τέτοια θέση που αναπόφευκτα πρέπει να αντιμετωπίσω κάτι τόσο δυσάρεστο χωρίς ακόμα να είμαι προετοιμασμένη ψυχοσωματικά, αυτόματα ο οργανισμός μου κάνει shut down και κοιμάμαι. Κυριολεκτικά υπήρχαν στιγμές στη ζωή μου που είχα συμπληρώσει μέρες ύπνου και όταν ξυπνούσα, η αίσθηση υπνηλίας με κυνηγούσε. Είναι η "άμυνα" μου, ας το θέσω έτσι.
Έτυχε, λοιπόν, σήμερα να θέλω απλά μια κουβέρτα, μια γωνία και το soundtrack του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Δεν αισθάνεστε μερικές φορές μια απόλυτη ανάγκη για αγκαλιά; Αυτό μου δημιούργησε το άκουσμα. Είναι σαν να μου λείπει κάτι, χωρίς ακριβώς να έχω προσδιορίσει τι ακριβώς. Περίεργη νοσταλγία.
Θυμάμαι πως είναι οι μέρες πριν την ενηλικίωση. Που ήταν τα πάντα (δεν το πιστεύω πόσο δύσκολο είναι για μένα να βρω λέξεις να μιλήσω) τόσο απλά και ξέγνοιαστα. Σου έφταναν μερικές βλακείες για να περάσεις καλά και χάζευες τα παιδικά στην τηλεόραση ενώ msnαρες με τον κολλητό σου σχολιάζοντας ακόμα μεγαλύτερες βλακείες. Μικρά παιδιά! Κι ύστερα έγινα 18. Και ο κόσμος γέμισε ανασφάλεια, χυδαιότητα και σεξισμό. Έτσι, ξαφνικά με το που κλείνεις τα 18 είσαι έτοιμος για τον κόσμο των μεγάλων χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία. Όχι ότι επιτρέπεται να σε προετοιμάσουν από πριν. Ξαφνικά, έχεις δικαίωμα ψήφου, δικαίωμα για δίπλωμα οδήγησης, δικαίωμα γνώμης! Στις 20/10 ήμουν το τίποτα και στις 21/10 έγινα κάτι. Τυπικά τουλάχιστον, αλλά παραμένω ένα κομμάτι κρέας στη διαχείρηση. Πλέον πρέπει να σταματήσω να ασχολούμαι με τα αθώα της ζωής και να ασχολούμαι με εκείνα που ο sane άνθρωπος δεν θέλει να σκέφτεται. Χάσαμε τα σημεία αναφοράς μας, τον εαυτό μας along the way, την παιδικότητα μας μέσα σε μια προσπάθεια σοβαροφάνειας.
"Ο κόσμος γέμισε ανασφάλεια, χυδαιότητα και σεξισμό." Ίσως γι' αυτό κοιμάμαι περισσότερο τώρα τελευταία. Ακούω κάτι τόσο ήρεμο και αυτό που τελικά νοσταλγώ είναι ο εαυτός μου. Απορώ με εμένα και με την υπομονή μου να ακούω το ίδιο τραγούδι όσο γράφω το συγκεκριμένο post. Ακούστε το!