Όταν σε τυφλώνουν οι φερομόνες

Καθόμουν τις προάλλες και σκεφτόμουν τη "λογική" των ανθρώπινων σχέσεων, όσο μπορεί κάποιος να την αποκαλέσει λογική. Το κακό με μένα είναι ότι έμαθα να αντιμετωπίζω τα πράγματα τετράγωνα σαν να είναι ασκήσεις Φυσικής. Μεθοδολογίες, τυπολόγια και σίγουρο αποτέλεσμα. Οι ανθρώπινες αντιδράσεις σε ερεθίσματα, όμως, έχουν όλες πιθανολογικό χαρακτήρα. Ευκολότερες είναι οι σχέσεις μεταξύ φίλων. Είναι καθαρότερες, λιγότερο παρεξηγήσιμες και νηφαλιότερες. Οι δεσμοί κολλητών (Geο μου, να ξέρεις εσένα σκέφτομαι και τα γράφω αυτά) είναι απίστευτα ειλικρινείς. Ο χαριτωμένα "ψεγαδισμένος" εαυτός σου δεν πρόκειται να παρεξηγηθεί στο κλίμα άνεσης που επικρατεί.
Τι γίνεται, όμως, αν στις περίπλοκες εγκεφαλικές σου λειτουργίες ενταχθεί η αποστολή και λήψη μηνυμάτων με βασικό παράγοντα τις φερομόνες;(Ναι, εννοώ να θες κάποιον/α για κάτι παραπάνω από φιλία). Ξέρω την αίσθηση του θριάμβου όταν σε παίρνει επιτέλους τηλέφωνο. Ξέρω, επίσης, ότι από αυτό το σημείο και μετά κάθε μορφή αντικειμενικής σκέψης για εκείνον/η χάνεται. Υπάρχουν δύο ενδεχόμενα από δω και πέρα:
1) ή την πατάς άγρια σαν καλός και εύκολος μαλάκας
2) ή έχεις πέσει σε καλό παιδί/καλή κοπέλα (που τέτοια τύχη;;;) και άντε και με την ευχή μου.
Ας το δούμε στατιστικά: "Την κάτσαμε τη βάρκα!!"
Είναι κοινώς αποδεκτό πως εσένα σ' αρέσει. Δεν έχει σημασία αν στ' αλήθεια είναι ωραίος/α ή τέρας. Δεν έχει σημασία αν είναι έξυπνος/η ή ηλίθιος/α. Υπάρχει ένα και μοναδικό και αλάθητο κριτήριο. Εσύ τον/την θες! Καλή θα ήταν και η περίπτωση του αμοιβαίου, θα τα βρίσκατε και δεν θα παιδευόμουν κι εγώ να γράφω. Θα έβγαινε πλαστική κρούση με δημιουργία συσσωματώματος. Απλά πράγματα και σίγουρα. Συνήθως, όμως, είτε δεν ξεκινάμε σωστά είτε κάνουμε λάθος στις πράξεις και το αποτέλεσμα δεν βγαίνει σωστό. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα. Η ρύθμιση του ανθρώπινου παράγοντα είναι αδύνατη και γι' αυτό οι σχέσεις περιπλέκονται και κατέληξα να πιστεύω πως οι άνθρωποι είναι τα πιο δύσκολα ζωντανά.
Από την μια απλή φράση του Θεού "Ζήτα και θα σου δοθεί" ο άνθρωπος έβγαλε ολόκληρο παραμύθι:
"Κι αν δεν θέλει και απλά ζητάει για να δει πως θα αντιδράσω;"
"Κι αν δώσω και φανώ εύκολος/η;"
"Κι αν..."
Τρέχα γύρευε... Φτάνουμε, λοιπόν, στο σημείο να φοβόμαστε να ζητήσουμε. Όπως λέει και ο κολλητός μου, όμως, όταν θέλεις κάτι πολύ, τράβα πάρτο, πριν το καταλάβει το σύμπαν και σε γαμήσει ανάποδα. Ο αυθορμητισμός είναι το παν. Η στρατηγική παίζει έναν ρόλο -σημαντικό μεν- αλλά σε αυτή τη ζωή αν δεν είσαι ο εαυτός σου, την έχεις πατήσει αγρίως.