Κι όμως το χαρτί μυρίζει...

Ομολογουμένως, έχω αφορμές στο να σκέφτομαι πράγματα. Οι διαπιστώσεις, στις οποίες φτάνω μετά από σκέψη, είναι καθαρά δικές μου χωρίς να επηρεάζομαι από εξωτερικά ερεθίσματα. Συμπέρανα, λοιπόν, πως είμαι ερωτευμένη. Είμαι ερωτευμένη με το βιβλίο. Ηδονισμένη με τη μυρωδιά του χαρτιού. Χαίρομαι που με σοκάρει το γεγονός ότι με προσέχω κάποιες φορές να κοιτάω επίμονα κάποιες αράδες χωρίς να προχωρώ παρακάτω, όχι επειδή δεν κατάλαβα τι έγραφαν, αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Επειδή κατάλαβα στ' αλήθεια.
Το βιβλίο είναι ο δρόμος για να ζήσεις κάτι ολοκαίνουριο, κάτι που ίσως δεν πρόκειται να βιώσεις στην πραγματικότητα. Βέβαια, σου δίνει και τη δυνατότητα να αφομοιώσεις καινούρια δεδομένα και να ξανασκεφτείς καταστάσεις που έχεις περάσει ο ίδιος. Υπάρχουν κάποιες μορφές που φέρνω στο μυαλό μου όταν σκέφτομαι το βιβλίο: Τον πατέρα μου, έναν προσγειωμένο και αληθινό άνθρωπο που με μύησε σε αυτόν τον υπέροχο κόσμο. Δεν ξέρω αν υπάρχουν πραγματικές εκφράσεις σε οποιαδήποτε γλώσσα για να τον περιγράψω. Ίσως πάλι, δεν χρειάζεται, είναι ο πατέρας μου και αυτό φτάνει ως χαρακτηρισμός. Ο πατέρας μου είναι από τους ανθρώπους που θα διαβάσουν ένα βιβλίο όχι και τόσο για το φανταστικό του μέρος αλλά για εκείνο που θα μαρτυρήσει αλήθειες είτε για τον ήρωα είτε για τον κόσμο. Τον αδερφό μου, ένα υπέροχο άτομο που ζει σε έναν μοναδικό και χρωματιστό κόσμο που έχει χτίσει με τους δικούς του ανθρώπους και νόμους. Αυτό δεν είναι κακό, όμως. Είναι ρεαλιστής και αδιάφορος για τη γνώμη του κόσμου και αυτό τον κάνει ως ένα βαθμό ευτυχισμένο. Ο παραμυθένιος κόσμος που πλάθει με τη λογοτεχνία που δημιουργεί ο ίδιος πολλές φορές είναι καλύτερος από την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι σχετική(πολύ μιλάς Ειρήνη). Και ας πούμε πως οφείλω αρκετά σε αυτούς τους ανθρώπους και για τις επιλογές που κάνω πλέον στο διάβασμα.
Αλλά, βιβλίο δεν είναι μόνο λογοτεχνία. Αυτό το πολύτιμο αντικείμενο είναι γνώση. Γιατί μονάχα λογοτεχνία και όχι επιστημονική γνώση είναι μονομέρεια. Σαν να λέμε μονόφθαλμη όραση ή το "μονόπατο" περπάτημα. Βλέπεις μεν, περπατάς αλλά όχι τόσο καλά όσο και με τα δύο μάτια/πόδια. Ω, είναι ωραίο να ξέρεις. Όχι ότι θα καταφέρεις ποτέ να αφομοιώσεις την απεραντοσύνη του κόσμου άλλα είναι όμορφο να ανακαλύπτεις τα μυστικά του σύμπαντος. Μπορώ να ξέρω γιατί η θάλασσα είναι μπλε, γιατί ερωτεύομαι, τι είναι ψυχή, πως λειτουργούν τα πράγματα γύρω μου. Και μ' αρέσει να ξέρω, χωρίς αυτή η γνώση να με οδηγεί σε κανενός είδους απομυθοποίηση, αλλά αντίθετα σε μια ατελείωτη δίψα για συνεχής τροφοδοσία με πληροφορίες.
Υπάρχουν χρωματιστά λιβάδια του εαυτού μου που περιέχουν Tom Robbins, H.P.Lovecraft και William Blake. Κι άλλα που περιέχουν ατελείωτες και ίσως άχρηστες για τους περισσότερους ανθρώπους πληροφορίες περί Φυσικής, Ιστορίας, Φιλοσοφίας και κάθε είδους επιστήμης. Άχρηστες ίσως, άλλα άκρως ενδιαφέρουσες. Λίγοι το ξέρουν, ακόμα λιγότεροι θα τα επισκεφτούν. Καλωσήρθατε στον κόσμο της απαξίωσης!Μα αυτό δεν θα αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι και αντιμετωπίζω τον κόσμο. Σήμερα θα αποκοιμηθώ παρέα με τους "Κωμικούς Έρωτες" του Milan Kundera.
Καληνύχτα σας.