Και όταν οι λέξεις φθαρούν τελικά

Για κάποιο λόγο θέλω να ορμήξω στο διπλανό δωμάτιο και να πάρω αγκαλιά τον μπαμπά μου. Όχι, δεν τον λέω πατέρα σήμερα. Σήμερα είναι ο μπαμπάς μου. Αν η ζωή είναι το πολυτιμότερο πράγμα για σας στον κόσμο, τότε εγώ θα μπορούσα να σκοτώσω ή να χαρίσω τη δική μου για να κρατήσω αυτό που για μένα μετράει και οι πιο πολλοί το λένε οικογένεια. Μα πυρηνική, μα πατριαρχική, μα μονογονεϊκή. Ότι τύπο έχει ο καθένας, όπως μπορεί να το αντιληφθεί. Εγώ αυτό θέλω. (Τι τετριμμένο θέμα, Θεέ μου) Θέλω τους δικούς μου. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να το αντέξει η ύπαρξη μου αν πάθαιναν κάτι οι δικοί μου.

Τι εννοούμε όταν λέμε "οι δικοί μου"; Δεν είναι ιδιοκτησία οι άνθρωποι, μα είναι κομμάτια του εαυτού μας που αν φθαρούν έστω και λίγο δεν θα είμαστε ποτέ ίδιοι, ολόκληροι. Και δεν είναι η Βιολογία που μας δένει, το κοινό DNA και η κληρονομικότητα. Είναι η αίσθηση του ότι δεν είμαστε μόνοι, η συλλογικότητα, η αγάπη, η εμπιστοσύνη.
Συνειδητοποιώ, επίσης, ξαφνικά ότι ελευθερίες και αξίες, έννοιες όπως η αγάπη, είναι λέξεις που αν και δύσκολες σαν όροι και σημασίες, χρησιμοποιούνται τόσο συχνά που σαν νόημα έχουν φθαρεί και μειωθεί με αποτέλεσμα να μην έχουν την ίδια αξία όταν τις αναφέρω με αυτό που πραγματικά θέλω να πω. Η φθορά των λέξεων δεν συμβαίνει μόνο στο ελληνικό λεξιλόγιο και βασίζεται κυρίως στη συνήθεια των ανθρώπων να χρησιμοποιούν πομπώδης φράσεις για να φορτίσουν συναισθηματικά τον κόσμο τους.. Ίσως γιατί υπάρχει μια τέτοια ανάγκη, από την άποψη ότι οι άνθρωποι δεν αισθάνονται τόσο έντονα πια και προκειμένου να επανορθώσουν στον εαυτό τους και τους άλλους -από τύψεις ορισμένες φορές- γεμίζουν τις στιγμές με λέξεις με την ελπίδα να νιώσουν κάτι ενώ το λένε. Η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως,ε; Είναι δύσκολο να δηλώσεις αληθινό συναίσθημα και ψυχολογική κατάσταση με λόγια όταν αυτά έχουν τόσο αλλοιωθεί με τη χρήση.
Οικογένεια για μένα είναι εκείνοι που δεν θα σε ξεγράψουν ποτέ ακόμα κι αν η κοινωνία, ο κόσμος όλος, σε έχει για καμένο χαρτί. Δεν ξέρω πως κατέληξα να έχω τόσο καλή γνώμη για την οικογένεια ακόμα κι αν η δική μου δεν ανταποκρίνεται σε κανένα κοινωνιολογικό πρότυπο παρά σε εκείνα τα τυπικά του ληξιαρχείου. Ίσως επειδή δεν έχει σχέση το τι θέλω να ισχύει με το τι ισχύει πραγματικά. Όπως και να έχει υπερασπίζομαι με ότι έχω και δεν έχω αυτό που θεωρώ πολύτιμο, την ακεραιότητα μου ψυχολογικά. Και αισθάνομαι ολόκληρη όταν είμαι με τον αδερφό μου, αισθάνομαι ολόκληρη όταν δεν είμαι μόνη μου.