Οι αναμνήσεις του συρταριού...

Με έχεις κάνει να νοσταλγώ τη μυρωδιά σου. Θυμάμαι πως ήταν εκείνο το καλοκαίρι που με είχες αγκαλιά. Δεν με ένοιαζε η ζέστη, παρά μόνο το μπλουζάκι σου που μύριζε ήπιο μαλακτικό και το δέρμα σου που για μένα μύριζε παράδεισος. Ήθελα να με φιλάς συνέχεια λες και ήμασταν σιαμαία, σε σημείο εμετικό για τους γύρω να μας βλέπουν έτσι μόνιμα κολλημένους και ερεθιστικό για το σαγόνι μου που κόντευε να πάθει έγκαυμα πρώτου βαθμού από την εντριβή με το μούσι που διατηρούσες τότε. Δεν ξέρω γιατί ακόμα νοσταλγώ ώρες-ώρες την παρουσία σου. Μου λείπει το χαμόγελο που είχες και με έκανε να λιώνω σαν παγωτό βερίκοκο. Μου λείπει ο τρόπος που με φιλούσες και ένιωθα σαν να με έστελνες στο νησί "Φράουλα-Βανίλια". Μου λείπει ο τρόπος που με κρατούσες και ένιωθα σαν να μην πατούσα πλεόν στη γη. Ω, είχες ένα μοναδικό ταλέντο! Δεν έχω ιδέα τι ήταν. Η παρουσία σου στο χώρο με έκανε να μην μπορώ να σκέφτομαι σωστά, λογικά, αποτελεσματικά.
Ήταν Δεκέμβρης ή Γενάρης και ήμασταν αγκαλιά στον καναπέ του σαλονιού σου. Είχα οικειοποιηθεί το μπλουζάκι που φορούσες το καλοκαίρι και σε παρακολουθούσα καθώς με κοιτούσες στα μάτια λες και με έβγαζες φωτοτυπία.
- "Τι θα κάνουμε απόψε;"
- "Μα, εγώ κάτι κάνω...Σε κοιτάω!"
Με κάτι τέτοια με έκανες να χαμογελάω σαν χαζό για κάμποση ώρα και να σου συγχωρώ κάτι βλακείες που έλεγες σε ανύποπτο χρόνο. Αν και δεν μιλούσαμε πολύ. Σε αντίθεση με μένα, ήσουν ένα πνεύμα που μιλούσες με την γλώσσα του σώματος. Προτιμούσες να με παρακολουθείς να σκιτσάρω, να με μυρίζεις, να με ακούς όταν μιλάω. Παρατηρούσες λεπτομέρειες σε μένα που ούτε εγώ δεν είχα προσέξει και ένιωθα ευάλωτη, διαφανής, αλλά ασφαλής. Ήμουν το μικρό σου τότε. Ήσουν 23 και ήμουν 16, αλλά δεν πείραζε ούτε εσένα ούτε εμένα.
Είναι πολύ κλισέ να πω πως όλα τα ωραία τελειώνουν κάποτε. Θα πω πως πλέον σταμάτησα να φοράω το μπλουζάκι σου. Δεν το πέταξα, ούτε και κανένα από τα δώρα που μου πήρες. Ακόμα κι εκείνα τα χαζά/lovestruck αρκουδάκια. Στην αρχή έσπασα μπουκάλια με την κολόνια σου μαστουρώνοντας με την μυρωδιά, μέσα σε ένα κύκλο από δικά σου πράγματα. Έπαιρνα τη δόση μου. Όταν, ύστερα, ξεθύμανα και η κολόνια σου εξατμίστηκε από το σεντόνι μου, άλλαξα σεντόνια, έβαλα τα πράγματα σου στο κάτω-κάτω συρτάρι της ντουλάπας και συνέχισα.

Τελικά δεν πρέπει να ανακατεύω παλιά συρτάρια...