Ηρέμησε η ψυχή μου!

Όταν αποφασίσει το περίεργο κεφάλι μου να ακούσει "ήρεμη" μουσική, πέφτω σε λήθαργο. Ας πούμε πως εγώ δεν λειτουργώ ποτέ -ή τουλάχιστον πολύ σπάνια- με το συναίσθημα. Τις στιγμές εκείνες που η μουσική μπαίνει από τις τρύπες του σώματος μου και εισέρχεται στα μειλίχια κομμάτια της ψυχής μου είμαι εξαιρετικά ευάλωτη. Ίσως γιατί όταν κάποιος βρίσκεται σε καταστάσεις ηρεμίας είναι σε θέση να σκέφτεται ψύχραιμα.
H καθημερινότητα με έχει κάνει να θέλω συνεχώς να απασχολώ το μυαλό μου ώστε να μην σκέφτομαι όσα δεν θέλω να σκέφτομαι. Όταν μάλιστα βρίσκομαι σε τέτοια θέση που αναπόφευκτα πρέπει να αντιμετωπίσω κάτι τόσο δυσάρεστο χωρίς ακόμα να είμαι προετοιμασμένη ψυχοσωματικά, αυτόματα ο οργανισμός μου κάνει shut down και κοιμάμαι. Κυριολεκτικά υπήρχαν στιγμές στη ζωή μου που είχα συμπληρώσει μέρες ύπνου και όταν ξυπνούσα, η αίσθηση υπνηλίας με κυνηγούσε. Είναι η "άμυνα" μου, ας το θέσω έτσι.
Έτυχε, λοιπόν, σήμερα να θέλω απλά μια κουβέρτα, μια γωνία και το soundtrack του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Δεν αισθάνεστε μερικές φορές μια απόλυτη ανάγκη για αγκαλιά; Αυτό μου δημιούργησε το άκουσμα. Είναι σαν να μου λείπει κάτι, χωρίς ακριβώς να έχω προσδιορίσει τι ακριβώς. Περίεργη νοσταλγία.
Θυμάμαι πως είναι οι μέρες πριν την ενηλικίωση. Που ήταν τα πάντα (δεν το πιστεύω πόσο δύσκολο είναι για μένα να βρω λέξεις να μιλήσω) τόσο απλά και ξέγνοιαστα. Σου έφταναν μερικές βλακείες για να περάσεις καλά και χάζευες τα παιδικά στην τηλεόραση ενώ msnαρες με τον κολλητό σου σχολιάζοντας ακόμα μεγαλύτερες βλακείες. Μικρά παιδιά! Κι ύστερα έγινα 18. Και ο κόσμος γέμισε ανασφάλεια, χυδαιότητα και σεξισμό. Έτσι, ξαφνικά με το που κλείνεις τα 18 είσαι έτοιμος για τον κόσμο των μεγάλων χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία. Όχι ότι επιτρέπεται να σε προετοιμάσουν από πριν. Ξαφνικά, έχεις δικαίωμα ψήφου, δικαίωμα για δίπλωμα οδήγησης, δικαίωμα γνώμης! Στις 20/10 ήμουν το τίποτα και στις 21/10 έγινα κάτι. Τυπικά τουλάχιστον, αλλά παραμένω ένα κομμάτι κρέας στη διαχείρηση. Πλέον πρέπει να σταματήσω να ασχολούμαι με τα αθώα της ζωής και να ασχολούμαι με εκείνα που ο sane άνθρωπος δεν θέλει να σκέφτεται. Χάσαμε τα σημεία αναφοράς μας, τον εαυτό μας along the way, την παιδικότητα μας μέσα σε μια προσπάθεια σοβαροφάνειας.
"Ο κόσμος γέμισε ανασφάλεια, χυδαιότητα και σεξισμό." Ίσως γι' αυτό κοιμάμαι περισσότερο τώρα τελευταία. Ακούω κάτι τόσο ήρεμο και αυτό που τελικά νοσταλγώ είναι ο εαυτός μου. Απορώ με εμένα και με την υπομονή μου να ακούω το ίδιο τραγούδι όσο γράφω το συγκεκριμένο post. Ακούστε το!

Κι όμως το χαρτί μυρίζει...

Ομολογουμένως, έχω αφορμές στο να σκέφτομαι πράγματα. Οι διαπιστώσεις, στις οποίες φτάνω μετά από σκέψη, είναι καθαρά δικές μου χωρίς να επηρεάζομαι από εξωτερικά ερεθίσματα. Συμπέρανα, λοιπόν, πως είμαι ερωτευμένη. Είμαι ερωτευμένη με το βιβλίο. Ηδονισμένη με τη μυρωδιά του χαρτιού. Χαίρομαι που με σοκάρει το γεγονός ότι με προσέχω κάποιες φορές να κοιτάω επίμονα κάποιες αράδες χωρίς να προχωρώ παρακάτω, όχι επειδή δεν κατάλαβα τι έγραφαν, αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Επειδή κατάλαβα στ' αλήθεια.
Το βιβλίο είναι ο δρόμος για να ζήσεις κάτι ολοκαίνουριο, κάτι που ίσως δεν πρόκειται να βιώσεις στην πραγματικότητα. Βέβαια, σου δίνει και τη δυνατότητα να αφομοιώσεις καινούρια δεδομένα και να ξανασκεφτείς καταστάσεις που έχεις περάσει ο ίδιος. Υπάρχουν κάποιες μορφές που φέρνω στο μυαλό μου όταν σκέφτομαι το βιβλίο: Τον πατέρα μου, έναν προσγειωμένο και αληθινό άνθρωπο που με μύησε σε αυτόν τον υπέροχο κόσμο. Δεν ξέρω αν υπάρχουν πραγματικές εκφράσεις σε οποιαδήποτε γλώσσα για να τον περιγράψω. Ίσως πάλι, δεν χρειάζεται, είναι ο πατέρας μου και αυτό φτάνει ως χαρακτηρισμός. Ο πατέρας μου είναι από τους ανθρώπους που θα διαβάσουν ένα βιβλίο όχι και τόσο για το φανταστικό του μέρος αλλά για εκείνο που θα μαρτυρήσει αλήθειες είτε για τον ήρωα είτε για τον κόσμο. Τον αδερφό μου, ένα υπέροχο άτομο που ζει σε έναν μοναδικό και χρωματιστό κόσμο που έχει χτίσει με τους δικούς του ανθρώπους και νόμους. Αυτό δεν είναι κακό, όμως. Είναι ρεαλιστής και αδιάφορος για τη γνώμη του κόσμου και αυτό τον κάνει ως ένα βαθμό ευτυχισμένο. Ο παραμυθένιος κόσμος που πλάθει με τη λογοτεχνία που δημιουργεί ο ίδιος πολλές φορές είναι καλύτερος από την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι σχετική(πολύ μιλάς Ειρήνη). Και ας πούμε πως οφείλω αρκετά σε αυτούς τους ανθρώπους και για τις επιλογές που κάνω πλέον στο διάβασμα.
Αλλά, βιβλίο δεν είναι μόνο λογοτεχνία. Αυτό το πολύτιμο αντικείμενο είναι γνώση. Γιατί μονάχα λογοτεχνία και όχι επιστημονική γνώση είναι μονομέρεια. Σαν να λέμε μονόφθαλμη όραση ή το "μονόπατο" περπάτημα. Βλέπεις μεν, περπατάς αλλά όχι τόσο καλά όσο και με τα δύο μάτια/πόδια. Ω, είναι ωραίο να ξέρεις. Όχι ότι θα καταφέρεις ποτέ να αφομοιώσεις την απεραντοσύνη του κόσμου άλλα είναι όμορφο να ανακαλύπτεις τα μυστικά του σύμπαντος. Μπορώ να ξέρω γιατί η θάλασσα είναι μπλε, γιατί ερωτεύομαι, τι είναι ψυχή, πως λειτουργούν τα πράγματα γύρω μου. Και μ' αρέσει να ξέρω, χωρίς αυτή η γνώση να με οδηγεί σε κανενός είδους απομυθοποίηση, αλλά αντίθετα σε μια ατελείωτη δίψα για συνεχής τροφοδοσία με πληροφορίες.
Υπάρχουν χρωματιστά λιβάδια του εαυτού μου που περιέχουν Tom Robbins, H.P.Lovecraft και William Blake. Κι άλλα που περιέχουν ατελείωτες και ίσως άχρηστες για τους περισσότερους ανθρώπους πληροφορίες περί Φυσικής, Ιστορίας, Φιλοσοφίας και κάθε είδους επιστήμης. Άχρηστες ίσως, άλλα άκρως ενδιαφέρουσες. Λίγοι το ξέρουν, ακόμα λιγότεροι θα τα επισκεφτούν. Καλωσήρθατε στον κόσμο της απαξίωσης!Μα αυτό δεν θα αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι και αντιμετωπίζω τον κόσμο. Σήμερα θα αποκοιμηθώ παρέα με τους "Κωμικούς Έρωτες" του Milan Kundera.
Καληνύχτα σας.

Όταν σε τυφλώνουν οι φερομόνες

Καθόμουν τις προάλλες και σκεφτόμουν τη "λογική" των ανθρώπινων σχέσεων, όσο μπορεί κάποιος να την αποκαλέσει λογική. Το κακό με μένα είναι ότι έμαθα να αντιμετωπίζω τα πράγματα τετράγωνα σαν να είναι ασκήσεις Φυσικής. Μεθοδολογίες, τυπολόγια και σίγουρο αποτέλεσμα. Οι ανθρώπινες αντιδράσεις σε ερεθίσματα, όμως, έχουν όλες πιθανολογικό χαρακτήρα. Ευκολότερες είναι οι σχέσεις μεταξύ φίλων. Είναι καθαρότερες, λιγότερο παρεξηγήσιμες και νηφαλιότερες. Οι δεσμοί κολλητών (Geο μου, να ξέρεις εσένα σκέφτομαι και τα γράφω αυτά) είναι απίστευτα ειλικρινείς. Ο χαριτωμένα "ψεγαδισμένος" εαυτός σου δεν πρόκειται να παρεξηγηθεί στο κλίμα άνεσης που επικρατεί.
Τι γίνεται, όμως, αν στις περίπλοκες εγκεφαλικές σου λειτουργίες ενταχθεί η αποστολή και λήψη μηνυμάτων με βασικό παράγοντα τις φερομόνες;(Ναι, εννοώ να θες κάποιον/α για κάτι παραπάνω από φιλία). Ξέρω την αίσθηση του θριάμβου όταν σε παίρνει επιτέλους τηλέφωνο. Ξέρω, επίσης, ότι από αυτό το σημείο και μετά κάθε μορφή αντικειμενικής σκέψης για εκείνον/η χάνεται. Υπάρχουν δύο ενδεχόμενα από δω και πέρα:
1) ή την πατάς άγρια σαν καλός και εύκολος μαλάκας
2) ή έχεις πέσει σε καλό παιδί/καλή κοπέλα (που τέτοια τύχη;;;) και άντε και με την ευχή μου.
Ας το δούμε στατιστικά: "Την κάτσαμε τη βάρκα!!"
Είναι κοινώς αποδεκτό πως εσένα σ' αρέσει. Δεν έχει σημασία αν στ' αλήθεια είναι ωραίος/α ή τέρας. Δεν έχει σημασία αν είναι έξυπνος/η ή ηλίθιος/α. Υπάρχει ένα και μοναδικό και αλάθητο κριτήριο. Εσύ τον/την θες! Καλή θα ήταν και η περίπτωση του αμοιβαίου, θα τα βρίσκατε και δεν θα παιδευόμουν κι εγώ να γράφω. Θα έβγαινε πλαστική κρούση με δημιουργία συσσωματώματος. Απλά πράγματα και σίγουρα. Συνήθως, όμως, είτε δεν ξεκινάμε σωστά είτε κάνουμε λάθος στις πράξεις και το αποτέλεσμα δεν βγαίνει σωστό. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα. Η ρύθμιση του ανθρώπινου παράγοντα είναι αδύνατη και γι' αυτό οι σχέσεις περιπλέκονται και κατέληξα να πιστεύω πως οι άνθρωποι είναι τα πιο δύσκολα ζωντανά.
Από την μια απλή φράση του Θεού "Ζήτα και θα σου δοθεί" ο άνθρωπος έβγαλε ολόκληρο παραμύθι:
"Κι αν δεν θέλει και απλά ζητάει για να δει πως θα αντιδράσω;"
"Κι αν δώσω και φανώ εύκολος/η;"
"Κι αν..."
Τρέχα γύρευε... Φτάνουμε, λοιπόν, στο σημείο να φοβόμαστε να ζητήσουμε. Όπως λέει και ο κολλητός μου, όμως, όταν θέλεις κάτι πολύ, τράβα πάρτο, πριν το καταλάβει το σύμπαν και σε γαμήσει ανάποδα. Ο αυθορμητισμός είναι το παν. Η στρατηγική παίζει έναν ρόλο -σημαντικό μεν- αλλά σε αυτή τη ζωή αν δεν είσαι ο εαυτός σου, την έχεις πατήσει αγρίως.

"Εν αρχή ην..."

Θα έλεγε κανείς πως ένας άνθρωπος με υποχρεώσεις σαν τις δικές μου δεν έχει χρόνο για ανούσια "ιστολόγια". Ίσως θα ήταν πιο εποικοδομητική λίγη περισσότερη ενασχόληση με Θέματα Βιολογίας Πανελλαδικών Εξετάσεων. Όμως, κάποιες φορές το μαύρο ρολόι τοίχου παραπονιέται πως είναι αργά, ενώ τα μάτια μου δεν λένε να κλείσουν και η μύτη μου έχει κρυσταλλώσει από το κρύο, ενώ το καλοριφέρ δουλεύει κανονικά. Τέτοιες στιγμές είναι που έχω χρόνο να πέρα από τη ρουτίνα και τη λειτουργικότητα της καθημερινότητας και θέλω να βγάλω λίγα απ' όσα σκέφτομαι, να δω αν έχουν ειρμό, σειρά και λογική. Σήμερα, λοιπόν, που εκτός από τη μύτη μου δεν νιώθω και τα πόδια μου (τελειώνει ο μήνας βλέπετε και μαζί με αυτόν και το πετρέλαιο θέρμανσης) ένας λόγος παραπάνω να ξεκινήσω να αδειάζω σιγά σιγά το κεφάλι μου, σαν ένα είδος ανασυγκρότησης με την προοπτική καλύτερης λειτουργίας, νηφαλιότερης.