Πέντε λόγοι για να ψηφίσεις στις φοιτητικές εκλογές

Η τύχη τα έφερε και κατέληξα στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Δεν είχα την προδιάθεση να μάθω ή να ασχοληθώ με τα κοινά και όλως παραδόξως εισήχθηκα σε ένα αμιγώς ενεργά πολιτικοποιημένο ίδρυμα. Συνειδητοποιώντας –κατ’ επέκταση- ότι στην μικροκοινωνία της πολυτεχνικής κοινότητας το κοινωνικό γίγνεσθαι είναι έντονα εξελίξιμο, θεώρησα απαραίτητο να ενημερωθώ αναλόγως για τις εναλλαγές στο σκηνικό όσο και για τη δράση των φοιτητών.

Με αφορμή τις φετινές εκλογές, εντόπισα ορισμένες γελοίες και υποκριτικές δικαιολογίες ορισμένων που συνειδητά δεν ΘΕΛΟΥΝ να ασχοληθούν.

1.       ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΩ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ, ΓΥΡΙΖΩ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΒΡΩΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ ΤΩΝ «ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ» ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ.

Τι γελοία επίκληση! Ψεύδεσαι, φοιτητάκο, για να επιχειρηματολογήσεις υπέρ της αδιαφορίας σου! Δικαίως –ίσως- κατακρίνεις το σύστημα και τις σάπιες δομές του, το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου ή τον συνδικαλισμό που πιστεύεις ότι παραπαίει στα πανεπιστήμια, αλλά δεν είναι λύση να οδηγηθείς σε άρνηση και αποχή. Με αυτή τη στάση δεν βάλλεις εναντίον του συστήματος, αλλά αντίθετα το υποστηρίζεις και το τροφοδοτείς ακόμη περισσότερο, καθώς αφήνεις ελεύθερο το πεδίο στους «κομματικούς», τους τυφλούς υποστηρικτές, στη μειοψηφία να αποφασίσει για σένα χωρίς εσένα. Κρίνεις, λοιπόν, το αποτέλεσμα με την πράξη αυτή και σχεδόν πάντα υπέρ του εκάστοτε νικητή.

2.       ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ, ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ, ΑΦΟΥ ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΧΑΛΙΑ. ΔΕΝ ΜΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ.

Ναι, βρε, έχεις την καλή θέληση. Από την καλή σου την καρδιά! Θες να ψηφίσεις! Απλά με πίκρα και απογοήτευση διαπιστώνεις ότι δεν σε εκφράζει κανείς και δεν ψηφίζεις κανέναν. Η απάντηση μου είναι απλή: Μίλησες, ρε φίλε, με τους υποψήφιους; Απαίτησες να μάθεις τις θέσεις τους, τις προτάσεις και τα οράματά τους; Αν τα δικά σου οράματα είναι διαφορετικά, γιατί δεν κατεβαίνεις κι εσύ στις εκλογές μακριά από τα «πολιτικά μαντριά», όπως τα αποκαλείς; Είτε μέσω μιας ανεξάρτητης παράταξης είτε ως ανεξάρτητος υποψήφιος σε πολιτική παράταξη.

3.       ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ ΟΛΟ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΑΡΑ ΔΕΝ ΠΑΩ ΤΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ.

Με αυτή τη λογική, αγορίνα μου, κάποια στιγμή θα πεθάνεις. Γιατί δεν περιμένεις απλά πότε θα ψοφήσεις αφού ισχυρίζεσαι ότι δεν έχεις να αποκομίσεις τίποτα;  Ομοίως και με τις φοιτητικές εκλογές. Έχεις αναλογιστεί πόση διαφορά θα είχαν τα αποτελέσματα αν οι φοιτητές ήταν περισσότερο συνειδητοποιημένοι, πολιτικά ώριμοι και μορφωμένοι, αλλά κυρίως ΕΝΕΡΓΟΙ;  Σύμφωνα με πληροφορίες που ψάρεψα στο Internet, το 2010 στο Πολυτεχνείο Κρήτης ψήφισαν 956 άτομα εκ των οποίων τα 932 ήταν έγκυρα, τα 24 ήταν άκυρα και τα 8 ήταν λευκά. Αναλογίσου πόσο ηλίθιο είναι αυτό αν σκεφτείς ότι στο Πολυτεχνείο φοιτούν γύρω στα 3.000 άτομα! Δεν εννοώ τόσο αλλαγή στη βάση στων παρατάξεων. Η αλλαγή θα επέλθει στα ποιοτικά χαρακτηριστικά των υποψηφίων και των κριτηρίων επιλογής υποψηφίων που ψηφίζουμε.

4.       ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΒΓΕΙ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ. ΚΟΙΤΑΩ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΙ ΜΕ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΒΡΩΜΙΚΑ.

Η φράση αυτή εκφράζει την πολιτική ασθένεια των ημερών: ο άκρατος φιλελευθερισμός. Ίσως ακούγεται φασιστικό ή ακραίο με τον τρόπο που το τοποθετώ. Πες το σταρχιδισμό αν θέλεις. Ωστόσο, παρουσιάζει το ατομικό και ίδιον συμφέρον ως υπέρτατο αγαθό. Είναι η δικαιολογία που προφασίζεσαι. Να τελειώνεις, να ρίξεις μια μαύρη πέτρα πίσω σου και να μην ασχοληθείς ποτέ. Είναι μια αδιέξοδη σκέψη και πράξη στην καθημερινότητα. Καθένας κοιτάει το Εγώ του και την ατομική του ευμάρεια αδιαφορώντας για το γενικό καλό και το σύνολο. Καλώς ή κακώς –όμως- όλα μας επηρεάζουν. Θα τα βρούμε μπροστά μας. Θα αποφεύγεις μια μάχη για ένα προσωπικό θέμα που αργά ή γρήγορα θα αναγκαστείς να δώσεις έτσι κι αλλιώς μόνο που τότε θα είναι πολύ αργά και το αποτέλεσμα θα έχει ήδη κριθεί.

Αρκετές φορές, φοιτητές μετά από μακροχρόνιες καταλήψεις πηγαίνουν μαζικά να ψηφίσουν, όχι την καλύτερη (όσο ευδόκιμος κι αν είναι αυτός ο όρος) παράταξη, αλλά αυτή που τους εκφράζει το συμφέρον –στην προκειμένη περίπτωση την παράταξη που είναι κατά της κατάληψης. Δεν πάσχω από «καταληψολαγνεία», αλλά ούτε και φοβάμαι την κατάληψη –μην παρεξηγηθώ. Ωστόσο, θεωρώ ότι τα πράγματα πάντα έχουν ΛΟΓΟ και ΜΕΤΡΟ.

Ο Περικλής στην αρχαία Αθήνα έλεγε: «Ο απολίτικος άνθρωπος είναι άχρηστος». Και, όντας, έτσι είναι με μια μικρή διαφοροποίηση: δεν είναι απλά άχρηστος, είναι και επικίνδυνος. Γιατί μπροστά στο ατομικό συμφέρον είναι ικανός να πατήσει επί πτωμάτων, να γίνει ηθικός αυτουργός μιας ανείπωτης παρακμής στα ελληνικά πανεπιστήμια και να συνεχίζει να παραμένει βουβός κοιτώντας το τομάρι του.

Η προσπάθεια για αλλαγή είναι υποχρέωση ώστε αλληλέγγυα να επιτευχθούν συλλογικοί στόχοι της πολυτεχνειακής –στην περίπτωσή μου- κοινότητας.

5.       ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΚΑΛΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΙ ΕΤΣΙ.

Είσαι υποκριτικός και ψευδής, φίλε μου. Η αυθόρμητη απάντηση μου είναι: Βγάλε το σκασμό και μην ξανατολμήσεις να κάνεις κριτική για τίποτα. Γιατί το πρόβλημα στην πραγματικότητα δεν είναι οι άλλοι, είσαι ΕΣΥ!

Υ.Γ.: Στο Πολυτεχνείο Κρήτης φάνηκε φέτος ότι εκείνοι που έτρεξαν(;!) και αγωνίστηκαν(;!) όλοι τη χρονιά δικαιώθηκαν. Πέντε στα πέντε τμήματα πήρε η Π.Α.Σ.Π. εκ των οποίων δύο αυτοδύναμα.