We settle for less

Χτες το βράδυ άρχισα να αναρωτιέμαι ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ανθρώπους κάνουμε σχέση. Πως τους επιλέγουμε; Πως μας επιλέγουν εκείνοι; Με ποιά κριτήρια ξεχωρίζουμε ανθρώπους και για ποιό σκοπό;

Ας αρχίσω με κάτι απλό και σημαντικό: Δεν πιστεύω στον ερώτα. Είναι υπερεκτιμημένος. Όλα είναι πρακτική και χρησιμότητα. Με βάση αυτό, θέλουμε οι άλλοι να είναι τέλειοι και οι άλλοι έχουν την απαίτηση από μας να είμαστε τέλειοι απέναντί τους. Αλλά για να είμαστε ρεαλιστές, κανείς δεν είναι ακριβώς όπως θέλουμε. Κανείς δεν πληρεί όλες τις προδιαγραφές μας. Συμπερασματικά, βολευόμαστε με ότι μας κάτσει. Και τανάπαλιν. Μην αυταπατάσαι ότι είσαι η πρώτη επιλογή κάποιου. Είσαι ότι προθυμοποιείται να ικανοποιήσει τις ανάγκες του.

Κάθε γυναίκα ψάχνει έναν μελαχρινό 2 μέτρα με λίγα γένια, κοιλιακούς φέτες, απίστευτες γωνίες, να φοράει γυαλάκια όταν διαβάζει, να είναι γλυκός και έξυπνος αλλά και πρόστυχος και μοναδικός στο σεξ.

Κάθε άντρας ψάχνει μια 1,80 αψεγάδιαστη γκόμενα με μακριά μαλλιά (το χρώμα δεν τους πολυχαλάει γιατί βάφεται), μακριά πόδια, τέλειο στήθος που κοιτάει τον ουρανό και καθόλου κυτταρίτιδα. Να είναι γλυκιά αλλά όχι εύκολη και καθόλου κολιτσίδα. Να είναι έξυπνη, αλλά όχι όσο εκείνος και τέλος να κάνει μοναδικό στοματικό.

1. Είναι αδύνατο να βρεις τέτοιο άτομο χωρίς βοήθεια της κλωνοποίησης και της τεχνητής επιλογής χρήσιμων γονιδίων.

2. Ακόμα κι αν βρεθεί αυτό το τέλειο άτομο θα βρεις κάτι που σου λείπει. Μια προϋπόθεση που δεν είχες σκεφτεί ότι είχες την απαίτηση να έχει ο άλλος.

Οι σχέσεις έιναι συμβιβασμός. Συμβιβάζεσαι να ανέχεσαι την ύπαρξη του άλλου, όπως κι εκείνος τη δική σου. Κι όλο αυτό καταβάθος έχουμε ανάγκη την ψευδαίσθηση της επιβεβαίωσης ότι αρέσουμε. Είναι αξιοσημείωτο τι μπορεί η "επιθυμία" να αναγκάσει τους ηλίθιους ανθρώπους να κάνουν.

Αν ήμασταν ευτυχισμένοι χωρίς βοήθεια άλλων ανθρώπων θα είχαμε αυτοματοποιήσει ακόμα κι αυτή τη διαδικασία. Όπως το έτοιμο φαγητό, θα ικανοποιούμασταν χωρίς παράπονο από τις ανάλογες ηλεκτρικές συσκευές.

Η ηλιθιότητα είναι ότι κολλάμε με αυτούς τους ανθρώπους που στην τελική δεν μας εξυπηρετούν και και ψάχνουμε να τους αντικαταστήσουμε με άλλους ανθρώπους που επίσης δεν μας εξυπηρετούν. Είναι σαν να πηγαίνεις στο ίδιο άθλιο πιτογυράδικο και ενώ ξέρεις ότι το φαί είναι σκατά, να συνεχίσεις να πηγαίνεις να τρως εκεί και να παραπονιέσαι κιόλας. Μην αναρωτιέσαι πότε και που θα βρεις το τέλειο, γιατί απλά δεν υπάρχει. Οπότε βολέψου. Αλλά προσοχή: ΜΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΊΖΕΣΑΙ για κανέναν ξεφτίλα. Είπαμε συμβιβασμός, αλλά μην το χέσουμε κιόλας.

Υ.Γ.: Deep down you' re a girl.

Deep down I' m a gay man.

We're damaged.

Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.