Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ; Μάλλον μπά-ΖΕΙ...

Αρχικά, είχα σκοπό να αναλωθώ περί πειρασμού…  Ωστόσο, με βάση πρόσφατα ερεθίσματα θεώρησα σκόπιμο να αλλάξω θέμα. Άπτομαι από την άσκηση βίας σε χώρους που κανονικά διακινούνται ελεύθερα ιδέες, ενώ πρόσφατα το μόνο που διακινήθηκε ελεύθερα στο               Πολυτεχνείο Κρήτης ήταν φάπες! Φραστικές, αλλά κυρίως σωματικές επιθέσεις που υποβαθμίζουν το ελληνικό πανεπιστήμιο, αλλοιώνουν την πραγματική σημασία του ασύλου και πλήττουν την έννοια της ελευθερίας του λόγου και της ελεύθερης διακίνησης ιδεών.

Ας ασχοληθούμε λίγο με την λέξη λογοκρισία εννοιολογικά. ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ορίζουμε τον έλεγχο του λόγου και άλλων μορφών ανθρώπινης έκφρασης, παρ’ ότι η τελευταία αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα ως λήψη και παραγωγή πληροφοριών χωρίς περιορισμό. Σε παγκόσμιο επίπεδο κατοχυρώνεται η ελευθερία του λόγου από την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών.

~ Αν δεν πιστεύουμε στην ελευθερία της έκφρασης για τους ανθρώπους που περιφρονούμε, δεν πιστεύουμε σ’ αυτήν καθόλου. ΤΣΟΜΣΚΙ ΝΟΑΜ ~

Το δικαίωμα κριτικής είναι φυσικό και αναγκαίο, ωστόσο, στη δημοκρατική πολιτική τα αποδεκτά όρια του έχουν ευρύτατες και κυρίως ασαφείς διαστάσεις. Είναι τα ηθικά κριτήρια της εκάστοτε κοινωνίας που ορίζουν την ελευθερία  του λόγου. Στην ουσία, είναι η έλλειψη ανεκτικότητας και η αδυναμία να συνδυάσουμε ελευθερία και διαφορετικότητα.

~Η λογοκρισία δείχνει έλλειψη αυτοπεποίθησης μιας κοινωνίας. ΣΤΙΟΥΑΡΤ Π. ~

Για να γίνω πιο συγκεκριμένη θα μιλήσω για μια πιο στενή έννοια:

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι να μπορεί κάποιος να συμμετέχει στο πολιτικό γίγνεσθαι άμεσα. Με προτάσεις, με ψήφο και έλεγχο των εφαρμοστών της πολιτικής. Στην ουσία, ομάδες που σχηματίζουν κοινωνίες έχουν την δυνατότητα της αυτοκυριαρχίας μέσω δημοκρατικών διαδικασιών. Η πολιτική ελευθερία αναφέρεται κυρίως σε προσωπικό επίπεδο, στη δυνατότητα –δηλαδή- του ατόμου να εκφράζεται πολιτικά, αλλά και να προωθεί/εξασκεί την πολιτική της αρεσκείας του.

Αλλά και σε αυτό το επίπεδο βιώνεται ο περιορισμός της ελευθερίας και αυτό για μένα είναι απόρροια φόβου και έλλειψης αυτοπεποίθησης για την όποια ιδεολογία στηρίζει κάποιος.

~ Αν μας αφαιρεθεί η ελευθερία του λόγου τότε θα οδηγηθούμε βουβοί σαν πρόβατα στη σφαγή. ΤΖΟΡΤΖ ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ ~

Παρατηρείται, λοιπόν, μια διάχυτη ανυπακοή, μια άλογη βία σ’ ένα γενικό πλαίσιο κοινωνικής και πολιτικής αντιπαράθεσης που θεωρούσα μέχρι πρόσφατα ότι ήταν προνόμιο μονάχα της κρατικής εξουσίας που ήταν σε θέση να νομιμοποιήσει πολιτικά τη βία μέσα από τις αρχές της. Θλίβομαι που βλέπω πλέον η πολιτική βία να χρησιμοποιείται ως «συμπλήρωμα» στρατηγικής κινημάτων που στηρίζονται στη μαζική-«ταξική» οργάνωση με σαφείς στόχους πολιτικής -και όχι μόνο- εξουσίας. Στην πραγματικότητα, η πολιτική αυτή βία είναι ελεγχόμενη από τον φορέα ή το πρόσωπο που κατευθύνει αυτές τις οργανώσεις.

Έχω πει πολλές φορές ότι δεν είμαι εδώ για να παίξω το ρόλο του απόλυτου κριτή. Απλά, παραθέτω τη γνώμη μου. Θεωρώ ότι ενέργειες βίας στερούνται ουσιαστικά μιας συνεκτικής και ρεαλιστικής στρατηγικής εξουσίας αφού, οι δράσεις τέτοιου τύπου –που έχουν γίνει πλέον μέρος της καθημερινότητας- αποβλέπουν περισσότερο στην πολιτική επιβίωση και ισχυροποίηση δήθεν κινημάτων μέσα από την προβολή της ανυπακοής και της διαφορετικότητας παρά στην ουσιαστική αλλαγή της κοινωνίας. Ωστόσο, πιστεύω ότι η βία από αυτή την πλευρά περισσότερο συντηρεί και αναπαράγει το καθεστώς που υποτίθεται ότι αμφισβητεί, αφού καταδικάζει πράξεις άλλων φορέων εκτός των δικών του. Ιδεολογικός κατακερματισμός!

Εξάλλου, η πολιτική άνοδος ακραίων καθεστώτων στηρίχθηκε σε προγενέστερη απαξίωση και στον ευτελισμό κάθε ηθικού θεσμού. Θέλω να γίνει κατανοητό πως για μένα η σχέση των φοιτητών με την δημοκρατία θα πρέπει να επιβεβαιώνεται καθημερινά όχι μόνο ως υστερικό βίωμα αλλά κυρίως ως τρέχουσα κοινωνική και πολιτική πράξη.

Αποφέρω τιμή σε εκείνους που έκαναν τον εαυτό τους λίπασμα για το άνθισμα μιας ελευθερίας που δεν εξαργύρωσαν ποτέ. Αν και αναρωτιέμαι αν την εξαργύρωσε ποτέ κανείς…

Η λέξη κρίση είναι ετυμολογικά ελληνική...

Το πρόβλημά μου είτε όταν ξεκινάω να γράφω είτε όταν ξεκινάω να μιλάω είναι ότι έχω τόσα σκόρπια πράγματα στο μυαλό μου που δε μπορώ να σχηματίσω ένα συγκροτημένο κείμενο και αρκετά από αυτά τα ξεχνάω στην πορεία και τα ξαναθυμάμαι σε ανύποπτο χρόνο.

Αρχικά θα ήθελα να εκφράσω μια επιθυμία μου που δεν πρόκειται να εκπληρωθεί ποτέ. Θα ‘θελα η γνώση και οι πληροφορίες για τις ραγδαίες εξελίξεις του κόσμου που με περιβάλλει να φυτεύονταν χωρίς κόπο στο κεφάλι μου. Όσο επίπονη είναι η ίδια η γνώση σαν αυτοσκοπός, άλλο τόσο επίπονη είναι και η διαδικασία να την αποκτήσεις.

Δε με νοιάζει πόσο σκόρπια θα φανούν τα πράγματα που θα αναλύσω ούτε κατά πόσο συνδέονται μεταξύ τους. Άμεσος στόχος μου είναι να μη σκάσω όσο συνεχίζω να μη βγάζω άτακτες σκέψεις από το μυαλό μου. «Άτακτες», όχι «άναρχες». Έχει διαφορά.

Από μικρή μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ήμουν απροσάρμοστη και καθώς μεγάλωνα συνειδητοποιούσα ακόμη περισσότερο ότι ήμουν κοινωνικά απαίδευτη.

~ Υποφέρουμε από κρίση. Πρωτίστως, κρίση αξιών και συνειδήσεων. Ο άνθρωπος έχτισε μια κοινωνία γεμάτη μιζέρια, αντιπαράθεση, καταστρεπτική κτηνωδία, επιθέσεις και παρέμεινε στάσιμος, άγριος, βίαιος, επιθετικός και ανταγωνιστικός μέσα στα όριά της. Τζ. Κρισναμούρτι ~

Οι θεσμοί της κοινωνίας που ορίσαμε (πολιτικοί, νομικοί, επαγγελματικοί, ΑΞΙΕΣ) ασκούν επιρροή στην κατανόηση του κόσμου. Βασικότερος και ακλόνητος θεσμός αποτελεί το νομισματικό σύστημα, aka το χρήμα, που λογίζεται ως μια αδιαμφισβήτητη μορφή πίστης.

~ Κανένας δεν είναι τόσο δούλος, όσο εκείνος που λαθεμένα πιστεύει ότι είναι ελεύθερος. Γκαίτε ~

Η ανθρωπότητα υποφέρει λόγω παραλύουσας κοινωνικής δομής.

ΑΧΡΗΣΤΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:1% του πληθυσμού κρατά το 40% του πλούτου.

  50% του πληθυσμού ζει με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα.

Αρχικά, θέλω να γίνει αντιληπτός ο τρόπος με τον οποίο δημιουργείται το χρήμα:

Όταν η κυβέρνηση αποφασίζει ότι έχει ανάγκη από ρευστό, καλεί την Τράπεζα της Ελλάδος και ζητάει π.χ. 10 δις ευρώ. Η τράπεζα «φρεσκοτυπώνει» χαρτονομίσματα και τα ανταλλάζει με «φρεσκοτυπωμένα» ομόλογα δημοσίου. Το κράτος, αφού λάβει τα χαρτονομίσματα, τα καταθέτει σ’ ένα τραπεζικό λογαριασμό και τα ονομάζει επίσημα ΛΕΦΤΑ.

ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ: Μόλις το 3% του δημόσιου χρήματος υπάρχει στη φυσική του μορφή. Το υπόλοιπο 97% υπάρχει μόνο στους υπολογιστές. Στην ουσία, δηλαδή, η παραπάνω συναλλαγή γίνεται ηλεκτρονικά.

Τα κυβερνητικά ομόλογα είναι από τη φύση τους χρεωστικά όργανα. Έτσι, η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να υποσχεθεί την αποπληρωμή των χρημάτων αυτών στην Τράπεζα. Επομένως, αυτόματα η κυβέρνηση χρωστάει. Τα λεφτά, δηλαδή, δημιουργούνται λόγω χρέους.

~ Μόνο ο Θεός μπορεί να φτιάξει κάτι με αξία από το τίποτα. ~

Όλα αυτά ισχύουν χωρίς να εισάγουμε τη μεταβλητή επιτόκιο. Με άλλα λόγια, όχι μόνο η κυβέρνηση χρωστάει εξ αρχής, αλλά και με το παραπάνω.

~ Ο μόνος τρόπος δημιουργία χρήματος είναι τα δάνεια. Συνεπώς, αν όλοι μπορούσαν να ξεπληρώσουν τα χρέη τους δεν θα υπήρχε ούτε ένα δολάριο σε κυκλοφορία. Δίχως χρέη δεν υπάρχουν χρήματα. Μάρινερ Ελκς ~

Στην ουσία, αν κάποιος δανειστεί ένα (1) ευρώ (€) θα χρωστάει ένα ευρώ και κάτι παραπάνω σύμφωνα με το επιτόκιο, τα οποία δεν έχει αφού γι’ αυτό δανείστηκε. Συνεπώς, ξαναδανείζεται για να ξεπληρώσει το 1 και κάτι ευρώ το οποίο προσαυξάνεται με το νέο επιτόκιο κ.ο.κ.  Εν τέλει, δε θα σταματήσουμε ποτέ να χρωστάμε!

Για ποιόν πραγματικά δουλεύουμε; ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ! Είναι τα «αφεντικά», μαζί με τις πολυεθνικές και τις κυβερνήσεις που στηρίζουν. Η φυσική σκλαβιά απαιτεί στέγαση και σίτιση. Η οικονομική σκλαβιά απαιτεί να στεγαστεί και να σιτιστεί ο καθένας μόνος του.

~ Υπάρχουν δύο τρόποι να υποδουλώσεις ένα έθνος. Με τη βία ή με το χρέος. - John Adams ~

ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ: Η τελευταία φορά που εξαλείφθηκε το χρέος ήταν το 1835 όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Andrew Jackson έκλεισε την Κεντρική Τράπεζα.

Η ιστορία του ελληνικού χρέους ξεκινάει πολύ πιο πριν από την εθνική μας ανεξαρτησία. Το 1824 και 1825 λάβαμε τα δύο γνωστά βρετανικά «δάνεια Ανεξαρτησίας» και παρ’ όλα αυτά το 1827 ο Καποδίστριας κήρυξε πτώχευση αφού του αρνήθηκαν νέο δάνειο για να αποπληρώσει τα προηγούμενα. Νέο δάνειο χορηγήθηκε στην Ελλάδα το 1832 με το διορισμό του Όθωνα σαν βασιλιά της χώρας για την ανάκαμψη της τελευταίας, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για την αποπληρωμή –κυρίως- προηγούμενων χρεών. Σαν αποτέλεσμα, ο Όθωνας κήρυξε πτώχευση και ζήτησε νέα δάνεια. Τα επόμενα χρόνια, μετά από μια σειρά ελέγχου της κρατικής οικονομίας (ως και ελέγχου των εθνικών φυσικών πόρων), οι κρατικοί υπολογισμοί συνέχιζαν να είναι ελλειμματικοί, με αποτέλεσμα ο Χαρίλαος Τρικούπης να δηλώσει το 1893 το ιστορικό: «Δυστυχώς, κύριοι, επτωχεύσαμεν». Ήταν η Τρίτη πτώχευση της Ελλάδας. Το χρέος διογκώθηκε, στη συνέχεια, αφού συνεχίστηκε ο εξωτερικός δανεισμός, ώσπου το 1932 –όταν κηρύχτηκε η τέταρτη κατά σειρά πτώχευση της Ελλάδας- φτάσαμε να χρωστάμε 2868,1 εκατομ. χρυσά φράγκα.

Επειδή βαριέμαι να τα πολυλογώ, μιας και είμαι ακόμα στο 1932 και είναι μακρύς ο δρόμος ως το 2011, ας πούμε απλά ότι το ίδιο βιολί – πάνω-κάτω – συνεχίστηκε μέχρι σήμερα. Ωστόσο, αν σε οποιοδήποτε σημείο θεωρήσω μια ιστορική αναδρομή απαραίτητη, θα αναφερθώ αναλόγως.

Δεν θα αναλωθώ ακόμη σχολιάζοντας κατά πόσο η αποτυχία μας να λύσουμε προβλήματα φτώχειας και διαφθοράς σχετίζεται με την άγνοια περί καθοδήγησης της ανθρώπινης συμπεριφοράς –που στην ουσία είναι και η αληθινή πηγή αστάθειας στην κοινωνία.

~ Η δουλεία συνιστά την ιδιοκτησία της εργασίας μέσα από την ιδιοκτησία των εργατών. Τουλάχιστον η φυσική δουλεία. Ωστόσο, σήμερα, ανακαλύψαμε τη δουλεία, στην οποία το κεφάλαιο έχει στην ιδιοκτησία του την εργασία μέσα από τον έλεγχο των μισθών. ~

Το χρέος είναι ένα από τα πιο έξυπνα μοντέλα για την κοινωνική χειραγώγηση. Είναι ένα από τα πιο δυνατά όπλα κατά της ανθρωπότητας και χρησιμοποιεί σαν αέναα πυρομαχικά τον τόκο. Υπάρχει μια ολόκληρη επιχείρηση στελεχωμένη από οικονομικούς εκτελεστές, εταιρίες και κυβερνήσεις που στοχευμένα κινούν συμφέροντα με ιδιωτικοποιήσεις, διεφθαρμένες συναλλαγές και αλλοιωμένη ενημέρωση.

ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ: Η Συνθήκη του Μάαστριχτ επιβάλλει το ετήσιο δημόσιο έλλειμμα μιας χώρας να μην ξεπερνά το 3% του ΑΕΠ και το συνολικό δημόσιο χρέος το 60% του ΑΕΠ. Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας το 2009 ανερχόταν 126,8% του ΑΕΠ.

Όλα κινούνται με βάση μια αρχή: Το κέρδος πρέπει να μεγιστοποιηθεί, ανεξάρτητα από το κοινωνικό ή και φυσικό κόστος. Και έτσι γεννήθηκε ο θεσμός της ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ! Είναι η διαδικασία χειραγώγησης μέσου του χρέους, της δωροδοκίας και της πολιτικής ανατροπής από ένα κράμα κυβερνητικών και εταιρικών συμφερόντων. Είναι ένα μοναδικός μηχανισμός εκμετάλλευσης. Η δυσπραγία ενός λαού ή ενός ηγέτη οδηγεί μια χώρα σε κατάρρευση –από δικό του λάθος ή σαν αποτέλεσμα πατερναλισμού, ώστε να πυροδοτηθεί μια σειρά από γεγονότα. Υποτίμηση συναλλάγματος, εξευτελισμός της αξίας των εγχώριων πόρων, περικοπές χρηματοδοτήσεων σε κοινωνικά προγράμματα, ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων, παραγωγική δυσλειτουργία. Επομένως, άλλες χώρες -από καθαρή «φιλοτιμία» και «καλοκαρδοσύνη»- προτείνουν να τεθεί σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα μεσσιανισμού.

Είναι -τουλάχιστον- γελοίος, εκείνος που σήμερα πιστεύει σε έναν κόσμο εθνών και ιδεολογιών. Εκείνος που πανηγυρίζει για το έθνος και τη δημοκρατία. Δεν καταπατώ αξίες. Τις καταπάτησαν άλλοι και δεν πρόκειται να δεχτώ ποτέ ιδέες σαν κι αυτές αλλοιωμένες. Ο κόσμος είναι πλέον εμπόριο και χαρακτηρίζεται από τους αδυσώπητους νόμους του.

Ο ίδιος ο σχεδιαστής του Ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος δήλωσε: «…η δουλειά των κεντρικών τραπεζών είναι να διατηρούν μια νομισματική έλλειψη…». Με αυτό τον τρόπο, ενισχύονται η απληστία και ο φόβος της έλλειψης, τροφοδοτώντας το αίσθημα της «ανάγκης» και της κυκλικής κατανάλωσης.

Η αξία ενός νομίσματος που κυκλοφορεί στην αγορά προέρχεται από κυβερνητικό διάταγμα. Στην ουσία, το μόνο που δίνει πραγματική υλική αξία σε ένα κομμάτι χαρτί είναι η εργασία που ανταλλάσσεται για εκείνο. Για να είμαι πιο τυπική, η αξία οποιουδήποτε υλικού σχετίζεται με το κατά πόσο υπάρχει σε αφθονία και -κατ’ επέκταση- με τη ζήτησή του. Πιο αναλυτικά, κάθε μονάδα νομίσματος έχει –προφανώς- μικρότερη αξία αν υπάρχει άφθονο χρήμα σε κυκλοφορία. Και αντιστρόφως, όταν υπάρχει έλλειψη χρημάτων, η αξία του αυξάνεται και συνεπώς αυξάνεται και οτιδήποτε σχετίζεται με αυτό.

ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ: Από τις 203 χώρες του κόσμου, μονάχα 4 δεν χρωστάνε σε άλλες.

             Το συλλογικό εξωτερικό χρέος όλων των κυβερνήσεων στον κόσμο είναι περίπου 52 τρισεκατομμύρια δολάρια και αυτό δεν περιλαμβάνει το τεράστιο χρέος των νοικοκυριών σε κάθε χώρα.

Η λέξη χρέος έχει παγιωθεί ως μια δέσμευση, ένα καθήκον, μια ηθική υποχρέωση που πρέπει να εκπληρωθεί. Εφόσον, βέβαια, αυτό είναι εφικτό. Το 1936, ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς αρνήθηκε να πληρώσει το χρέος προς τη βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique επικαλούμενος της άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας. Δήλωσε πως οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς ώστε να εκπληρωθούν υποχρεώσεις προς το λαό αλλά και προς τους δανειστές ταυτόχρονα, καθώς και ότι το πρώτο υπερτερεί του δεύτερου καθήκοντος της χώρας. Το διεθνές Δικαστήριο δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας νομικό προηγούμενο που εκμεταλλεύτηκαν αργότερα άλλες χώρες, όπως η Αργεντινή και ο Ισημερινός.

Έχουμε παραδώσει την εθνική μας κυριαρχία πολλά χρόνια πριν την σημερινή κρίση. Με σοκάρει που δεν αντιληφθήκαμε το πόσο εικονική ζωή κάναμε μέχρι τώρα, τις ευθύνες που μπορεί να έχουμε. Η νοοτροπία της διαφθοράς ξεκινάει από το άτομο πρώτα και δεν μετριέται με βάση το πόσο ωφελήθηκε κάποιος αλλά και με βάση την πρόθεση.

~ Ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται αξιόλογος ή όχι, κρινόμενος όχι μόνο από τις πράξεις του αλλά και από τις προθέσεις του. Δημόκριτος ~

Δεν νομίζω να έχουμε αντιληφθεί πόσο έχουμε βαλτώσει όχι μόνο σαν κράτος, σαν έθνος αλλά και σαν ανθρώπινο είδος. Δεν θέλω να πιστέψω ότι η πενία και η κακή ποιότητα ζωής σπρώχνει σε αντίδραση. Φοβάμαι πόσο εύκολα θα δοθεί γη και ύδωρ. Και αναρωτιέμαι πόσο στρατηγικά και σχεδιασμένα θα γίνει κάτι τέτοιο. Τρέμω γιατί μπροστά στους μεσσίες είσαι απελπισμένος, αόμματος.

~ Οι κοιμισμένοι είναι εργάτες και συνεργοί σε όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Αριστοτέλης ~

Δεν είμαι εδώ για να κρίνω κανέναν παρά μόνο τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να ξέρω τι αλλαγές πρέπει να γίνουν ακριβώς. Απλά πιστεύω ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να λύσεις ένα πρόβλημα είναι να το συνειδητοποιήσεις. Παραθέτω σκόρπιες σκέψεις που ίσως δώσουν τροφή για περεταίρω σκέψη. Συλλογίζομαι την τραγική ειρωνία στο ότι η λέξη κρίση είναι διεθνής(crisis, crise, kriza, krise, kriis, krisis, crisi, krizen, criza, krize) και ότι είναι ετυμολογικά ελληνική.

~ Όλοι, όσοι πονούμεν τον άνθρωπον, έχομεν χρέος α) να μην ανεχώμεθα πλέον την αδικίαν και την ανηθικότητα της συγχρόνου κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής β) να διασώσωμεν και να τονίσωμεν το δικαίωμα, το οποίον έχει ο λαός να θέλη να βελτιώση την θέσιν του. Και όχι μόνον το δικαίωμα αλλά και την δύναμιν να υψώση το επίπεδον της όλης ζωής του.

Σκοπός μας είναι να δημιουργήσωμεν μίαν ανωτέραν ηθικήν, να φέρωμεν δικαιοσύνην εις τον κόσμον, να δώσωμεν βαθυτέραν έννοιαν εις την αρετήν, εις την τιμήν, εις την ανθρωπότητα. Ν.Καζαντζάκης ~

Πλήρης Διάλυση

Έχω παραμελήσει το blog μου... Και είναι παράξενο γιατί δεν σταμάτησαν οι παράξενες σκέψεις μου. Ούτε και τα παράξενα μου όνειρα! Βλέπω ασύνδετα πράγματα. Από το παρελθόν μου, από το παρόν, από το πολλά υποσχόμενο μέλλον, από πράγματα που είναι απίθανο να συμβούν και από μέρη που δεν έχω επισκεφτεί και ίσως να μην υπάρχουν κιόλας. Πρόσωπα μπερδεμένα, που δεν έχουν σχέση μεταξύ τους. Ξυπνάω και λέω στον αδερφό μου τι βλέπω και γελάει με τις ώρες από την παραξενιά που με δέρνει.

Σημειώνω όσα σκέφτομαι να μην τα ξεχάσω. Γεμίζω κόλλες Α4, μουτζουρώνω τις κόλλες που περίσσεψαν από το σχέδιο, ανοίγω τις σημειώσεις μπας και διαβάσω λίγο Στατική Ι που χρωστάω. Δεν συμφέρει να κάνω διακοπές. Αποδιοργανώνομαι.

Υπόσχομαι να συγκεντρωθώ σύντομα. Υπόσχομαι στον εαυτό μου. Δεν έχει ουσία να σκέφτεσαι. Παλιά πίστευα ότι όλα περνάνε από το χέρι σου. Αν κάνεις κάτι σωστά, σοβαρά και με κόπο, θα ανταμειφθείς. Πλέον αντιλαμβάνομαι την ψευτιά σε αυτό που πίστευα. Αν τα κάνεις όλα αυτά, απλά μειώνεις τις πιθανότητες να διαλυθούν όλα. Είναι ψυχολογικό θέμα. Πιστεύεις ότι κατάφερες κάτι επειδή το άξιζες. Αλλά, στην ουσία, ίσως απλά έτυχε να το καταφέρεις.

Τέσπα, φιλοσοφίες του κώλου στις 2.12 το πρωί. Απλά ήθελα να δηλώσω ότι δεν ψόφισα. Απλά θέλω ένα χρονικό διάστημα να ανασυγκροτηθώ.

Καληνύχτα σας! Ελπίζω να μην δω πάλι ότι είμαι στην αρχαία Ρώμη - που στην πραγματικότητα είναι ο Πειραιάς - και η φίλη μου που οδηγεί λεωφορείο με πάει στα νερά της Λήθης για να πνιγώ.

Πέντε λόγοι για να ψηφίσεις στις φοιτητικές εκλογές

Η τύχη τα έφερε και κατέληξα στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Δεν είχα την προδιάθεση να μάθω ή να ασχοληθώ με τα κοινά και όλως παραδόξως εισήχθηκα σε ένα αμιγώς ενεργά πολιτικοποιημένο ίδρυμα. Συνειδητοποιώντας –κατ’ επέκταση- ότι στην μικροκοινωνία της πολυτεχνικής κοινότητας το κοινωνικό γίγνεσθαι είναι έντονα εξελίξιμο, θεώρησα απαραίτητο να ενημερωθώ αναλόγως για τις εναλλαγές στο σκηνικό όσο και για τη δράση των φοιτητών.

Με αφορμή τις φετινές εκλογές, εντόπισα ορισμένες γελοίες και υποκριτικές δικαιολογίες ορισμένων που συνειδητά δεν ΘΕΛΟΥΝ να ασχοληθούν.

1.       ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΩ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ, ΓΥΡΙΖΩ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΒΡΩΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ ΤΩΝ «ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ» ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ.

Τι γελοία επίκληση! Ψεύδεσαι, φοιτητάκο, για να επιχειρηματολογήσεις υπέρ της αδιαφορίας σου! Δικαίως –ίσως- κατακρίνεις το σύστημα και τις σάπιες δομές του, το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου ή τον συνδικαλισμό που πιστεύεις ότι παραπαίει στα πανεπιστήμια, αλλά δεν είναι λύση να οδηγηθείς σε άρνηση και αποχή. Με αυτή τη στάση δεν βάλλεις εναντίον του συστήματος, αλλά αντίθετα το υποστηρίζεις και το τροφοδοτείς ακόμη περισσότερο, καθώς αφήνεις ελεύθερο το πεδίο στους «κομματικούς», τους τυφλούς υποστηρικτές, στη μειοψηφία να αποφασίσει για σένα χωρίς εσένα. Κρίνεις, λοιπόν, το αποτέλεσμα με την πράξη αυτή και σχεδόν πάντα υπέρ του εκάστοτε νικητή.

2.       ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ, ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ, ΑΦΟΥ ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΧΑΛΙΑ. ΔΕΝ ΜΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ.

Ναι, βρε, έχεις την καλή θέληση. Από την καλή σου την καρδιά! Θες να ψηφίσεις! Απλά με πίκρα και απογοήτευση διαπιστώνεις ότι δεν σε εκφράζει κανείς και δεν ψηφίζεις κανέναν. Η απάντηση μου είναι απλή: Μίλησες, ρε φίλε, με τους υποψήφιους; Απαίτησες να μάθεις τις θέσεις τους, τις προτάσεις και τα οράματά τους; Αν τα δικά σου οράματα είναι διαφορετικά, γιατί δεν κατεβαίνεις κι εσύ στις εκλογές μακριά από τα «πολιτικά μαντριά», όπως τα αποκαλείς; Είτε μέσω μιας ανεξάρτητης παράταξης είτε ως ανεξάρτητος υποψήφιος σε πολιτική παράταξη.

3.       ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ ΟΛΟ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΑΡΑ ΔΕΝ ΠΑΩ ΤΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ.

Με αυτή τη λογική, αγορίνα μου, κάποια στιγμή θα πεθάνεις. Γιατί δεν περιμένεις απλά πότε θα ψοφήσεις αφού ισχυρίζεσαι ότι δεν έχεις να αποκομίσεις τίποτα;  Ομοίως και με τις φοιτητικές εκλογές. Έχεις αναλογιστεί πόση διαφορά θα είχαν τα αποτελέσματα αν οι φοιτητές ήταν περισσότερο συνειδητοποιημένοι, πολιτικά ώριμοι και μορφωμένοι, αλλά κυρίως ΕΝΕΡΓΟΙ;  Σύμφωνα με πληροφορίες που ψάρεψα στο Internet, το 2010 στο Πολυτεχνείο Κρήτης ψήφισαν 956 άτομα εκ των οποίων τα 932 ήταν έγκυρα, τα 24 ήταν άκυρα και τα 8 ήταν λευκά. Αναλογίσου πόσο ηλίθιο είναι αυτό αν σκεφτείς ότι στο Πολυτεχνείο φοιτούν γύρω στα 3.000 άτομα! Δεν εννοώ τόσο αλλαγή στη βάση στων παρατάξεων. Η αλλαγή θα επέλθει στα ποιοτικά χαρακτηριστικά των υποψηφίων και των κριτηρίων επιλογής υποψηφίων που ψηφίζουμε.

4.       ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΒΓΕΙ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ. ΚΟΙΤΑΩ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΙ ΜΕ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΒΡΩΜΙΚΑ.

Η φράση αυτή εκφράζει την πολιτική ασθένεια των ημερών: ο άκρατος φιλελευθερισμός. Ίσως ακούγεται φασιστικό ή ακραίο με τον τρόπο που το τοποθετώ. Πες το σταρχιδισμό αν θέλεις. Ωστόσο, παρουσιάζει το ατομικό και ίδιον συμφέρον ως υπέρτατο αγαθό. Είναι η δικαιολογία που προφασίζεσαι. Να τελειώνεις, να ρίξεις μια μαύρη πέτρα πίσω σου και να μην ασχοληθείς ποτέ. Είναι μια αδιέξοδη σκέψη και πράξη στην καθημερινότητα. Καθένας κοιτάει το Εγώ του και την ατομική του ευμάρεια αδιαφορώντας για το γενικό καλό και το σύνολο. Καλώς ή κακώς –όμως- όλα μας επηρεάζουν. Θα τα βρούμε μπροστά μας. Θα αποφεύγεις μια μάχη για ένα προσωπικό θέμα που αργά ή γρήγορα θα αναγκαστείς να δώσεις έτσι κι αλλιώς μόνο που τότε θα είναι πολύ αργά και το αποτέλεσμα θα έχει ήδη κριθεί.

Αρκετές φορές, φοιτητές μετά από μακροχρόνιες καταλήψεις πηγαίνουν μαζικά να ψηφίσουν, όχι την καλύτερη (όσο ευδόκιμος κι αν είναι αυτός ο όρος) παράταξη, αλλά αυτή που τους εκφράζει το συμφέρον –στην προκειμένη περίπτωση την παράταξη που είναι κατά της κατάληψης. Δεν πάσχω από «καταληψολαγνεία», αλλά ούτε και φοβάμαι την κατάληψη –μην παρεξηγηθώ. Ωστόσο, θεωρώ ότι τα πράγματα πάντα έχουν ΛΟΓΟ και ΜΕΤΡΟ.

Ο Περικλής στην αρχαία Αθήνα έλεγε: «Ο απολίτικος άνθρωπος είναι άχρηστος». Και, όντας, έτσι είναι με μια μικρή διαφοροποίηση: δεν είναι απλά άχρηστος, είναι και επικίνδυνος. Γιατί μπροστά στο ατομικό συμφέρον είναι ικανός να πατήσει επί πτωμάτων, να γίνει ηθικός αυτουργός μιας ανείπωτης παρακμής στα ελληνικά πανεπιστήμια και να συνεχίζει να παραμένει βουβός κοιτώντας το τομάρι του.

Η προσπάθεια για αλλαγή είναι υποχρέωση ώστε αλληλέγγυα να επιτευχθούν συλλογικοί στόχοι της πολυτεχνειακής –στην περίπτωσή μου- κοινότητας.

5.       ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΚΑΛΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΙ ΕΤΣΙ.

Είσαι υποκριτικός και ψευδής, φίλε μου. Η αυθόρμητη απάντηση μου είναι: Βγάλε το σκασμό και μην ξανατολμήσεις να κάνεις κριτική για τίποτα. Γιατί το πρόβλημα στην πραγματικότητα δεν είναι οι άλλοι, είσαι ΕΣΥ!

Υ.Γ.: Στο Πολυτεχνείο Κρήτης φάνηκε φέτος ότι εκείνοι που έτρεξαν(;!) και αγωνίστηκαν(;!) όλοι τη χρονιά δικαιώθηκαν. Πέντε στα πέντε τμήματα πήρε η Π.Α.Σ.Π. εκ των οποίων δύο αυτοδύναμα.

We settle for less

Χτες το βράδυ άρχισα να αναρωτιέμαι ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ανθρώπους κάνουμε σχέση. Πως τους επιλέγουμε; Πως μας επιλέγουν εκείνοι; Με ποιά κριτήρια ξεχωρίζουμε ανθρώπους και για ποιό σκοπό;

Ας αρχίσω με κάτι απλό και σημαντικό: Δεν πιστεύω στον ερώτα. Είναι υπερεκτιμημένος. Όλα είναι πρακτική και χρησιμότητα. Με βάση αυτό, θέλουμε οι άλλοι να είναι τέλειοι και οι άλλοι έχουν την απαίτηση από μας να είμαστε τέλειοι απέναντί τους. Αλλά για να είμαστε ρεαλιστές, κανείς δεν είναι ακριβώς όπως θέλουμε. Κανείς δεν πληρεί όλες τις προδιαγραφές μας. Συμπερασματικά, βολευόμαστε με ότι μας κάτσει. Και τανάπαλιν. Μην αυταπατάσαι ότι είσαι η πρώτη επιλογή κάποιου. Είσαι ότι προθυμοποιείται να ικανοποιήσει τις ανάγκες του.

Κάθε γυναίκα ψάχνει έναν μελαχρινό 2 μέτρα με λίγα γένια, κοιλιακούς φέτες, απίστευτες γωνίες, να φοράει γυαλάκια όταν διαβάζει, να είναι γλυκός και έξυπνος αλλά και πρόστυχος και μοναδικός στο σεξ.

Κάθε άντρας ψάχνει μια 1,80 αψεγάδιαστη γκόμενα με μακριά μαλλιά (το χρώμα δεν τους πολυχαλάει γιατί βάφεται), μακριά πόδια, τέλειο στήθος που κοιτάει τον ουρανό και καθόλου κυτταρίτιδα. Να είναι γλυκιά αλλά όχι εύκολη και καθόλου κολιτσίδα. Να είναι έξυπνη, αλλά όχι όσο εκείνος και τέλος να κάνει μοναδικό στοματικό.

1. Είναι αδύνατο να βρεις τέτοιο άτομο χωρίς βοήθεια της κλωνοποίησης και της τεχνητής επιλογής χρήσιμων γονιδίων.

2. Ακόμα κι αν βρεθεί αυτό το τέλειο άτομο θα βρεις κάτι που σου λείπει. Μια προϋπόθεση που δεν είχες σκεφτεί ότι είχες την απαίτηση να έχει ο άλλος.

Οι σχέσεις έιναι συμβιβασμός. Συμβιβάζεσαι να ανέχεσαι την ύπαρξη του άλλου, όπως κι εκείνος τη δική σου. Κι όλο αυτό καταβάθος έχουμε ανάγκη την ψευδαίσθηση της επιβεβαίωσης ότι αρέσουμε. Είναι αξιοσημείωτο τι μπορεί η "επιθυμία" να αναγκάσει τους ηλίθιους ανθρώπους να κάνουν.

Αν ήμασταν ευτυχισμένοι χωρίς βοήθεια άλλων ανθρώπων θα είχαμε αυτοματοποιήσει ακόμα κι αυτή τη διαδικασία. Όπως το έτοιμο φαγητό, θα ικανοποιούμασταν χωρίς παράπονο από τις ανάλογες ηλεκτρικές συσκευές.

Η ηλιθιότητα είναι ότι κολλάμε με αυτούς τους ανθρώπους που στην τελική δεν μας εξυπηρετούν και και ψάχνουμε να τους αντικαταστήσουμε με άλλους ανθρώπους που επίσης δεν μας εξυπηρετούν. Είναι σαν να πηγαίνεις στο ίδιο άθλιο πιτογυράδικο και ενώ ξέρεις ότι το φαί είναι σκατά, να συνεχίσεις να πηγαίνεις να τρως εκεί και να παραπονιέσαι κιόλας. Μην αναρωτιέσαι πότε και που θα βρεις το τέλειο, γιατί απλά δεν υπάρχει. Οπότε βολέψου. Αλλά προσοχή: ΜΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΊΖΕΣΑΙ για κανέναν ξεφτίλα. Είπαμε συμβιβασμός, αλλά μην το χέσουμε κιόλας.

Υ.Γ.: Deep down you' re a girl.

Deep down I' m a gay man.

We're damaged.

Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

~ Saint Valentine ~

Δεν θα το πω. Ναι, το ξέρω ότι είναι 14 Φλεβάρη και όλοι λένε ότι είναι η μέρα των ερωτευμένων, αλλά let's face it οι περισσότεροι θα περάσουν την μέρα μόνοι τους και θα πεισθούν ότι είναι κάτι σημαντικό επειδή οι υπόλοιποι το κάνετε να φαίνεται έτσι. Είναι σαν το "προνόμιο θέσης". Όσοι έχουν κάτι -έστω και ευτελές- τη συγκεκριμένη μέρα (ακόμα κι αν τον υπόλοιπο χρόνο τους τρώει η ψείρα) εκτιμούν αυτό το αντικείμενο επειδή δεν το έχουν οι άλλοι. Σαν να λέμε "ζήλια ψώρα"! Εγώ είμαι τυχερός για μια νύχτα κι εσύ δεν είσαι!! Είναι ηλίθιο πως καταντήσαμε η ευτυχία μας να εξαρτάται από το πόσο δυστυχισμένοι είναι οι άλλοι. Σταματήστε επιτέλους να λέτε σε όποιον βλέπετε: "χρόνια πολλά". Οι μόνοι που γιορτάζουν σήμερα είναι αυτοί που βαφτίστηκαν Βαλεντίνοι και ένας φίλος μου που έχει γενέθλια.

Γιατί να έχει σημασία αν μείνεις σπίτι την συγκεκριμένη μέρα και δεν έχει αν μείνεις μέσα οποιαδήποτε άλλη μέρα; Ξέρεις πόσα βράδυα έχω μείνει σπίτι με μια σακουλάρα πατατάκια και μια χαμηλής ποιότητας ταινία περιμένοντας να νυστάξω; Είναι λυπηρό -το ξέρω- αλλά γιατί πρέπει να στενοχωριέμαι γι'αυτό μόνο μια μέρα το χρόνο;

Πάω στοίχημα ότι σήμερα το βράδυ θα τη βγάλω παρέα με τις σημειώσεις Οικολογίας γιατί πάνω από όλα έχουμε και εξεταστική... Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι ακόμα πιστεύουν στον έρωτα. Είναι μια απλή σύμβαση μεταξύ ανθρώπων, ώστε να διατηρούν την ψευδαίσθηση ότι δεν είναι μόνοι τους.

Ο τρόπος που επιλέγουμε να "διασκεδάσουμε" σήμερα είναι ατυχής και ανακριβής. Ο Άγιος Βαλεντίνος ήταν ρωμαίος παπάς του τρίτου αιώνα που λιθοβολήθηκε και αποκεφαλίστηκε. Τι ρομαντικό! Μαρτυρά την αγάπη που έχουμε σαν είδος στα κεφάλια των άλλων. Ακόμα κι αν αυτά δεν είναι πλέον συνδεδεμένα με το υπόλοιπο σώμα! Δεν θα ήταν πιο συγκινητικό αντί για δείπνο με κεριά να παρακολουθούσατε τον βίαιο θάνατο ενός ιερωμένου; Πάντως, όπως και να έχει η ημέρα αυτή δεν είχε καμία σχέση με ρομαντισμούς και ο χαρακτήρας αυτός υιοθετήθηκε πολύ αργότερα.

Για να αποδείξω πόσο ευτελίσαμε την λέξη "έρωτας" που ακόμα και σαν άκουσμα με χαλάει στ' αυτί, έκανα ένα μικρό πείραμα. Search στον εξωτερικό σκληρό με την λέξη "love". Results: 1,227 αρχεία και 25 φάκελοι. Την παραχρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη και μάλιστα χωρίς λόγο! Δεν αισθανόμαστε ερωτευμένοι. Θέλουμε να πιστεύουμε οτι είμαστε γιατί δημιουργείται η ψευδαίσθηση της συναισθηματικής ασφάλειας. Είναι απότοκο της εξέλιξης των ανώτερων θηλαστικών. Τα τελευταία ζουν σε ομάδες για ασφάλεια και υποστήριξη.

Θα πω και κάτι τετριμμένο. Οι μόνοι που χαίρονται είναι οι εταιρίες προφυλακτικών γιατί πουλάνε όσο δεν πούλησαν όλο τον υπόλοιπο χρόνο σε ένα βράδυ. Παλιότερα, ως πιο συντηριτική κοινωνία ίσως έβγαζε κανά ψιλό και η Lacta, αλλά ξεπεράσαμε αυτό το στάδιο και μπαίνουμε κατευθείαν στο ψητό: "Χρόνια πολλά! Ορίστε ένα κουτάκι DUO!" -.- Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι απλά μια κοινωνικοπολιτιστική νόρμα που δημιουργήθηκε για καθαρά οικονομικούς λόγους και επικλήθηκε στο συναίσθημα για να εξασφαλισθεί η επιτυχία του. Είναι ένα απλό παράδειγμα επιτυχημένου μάρκετινγκ. The whole thing is forced festive.

Δυο καπνισμένες κάννες

Θέλω μια μέρα να χτυπήσει η πόρτα και να μην σε περιμένω.

Να διαβάζω για τη σχολή με ένα αναμμένο τσιγάρο δίπλα μου και να μην έχεις περάσει από το μυαλό μου για ώρες.

Θέλω να χτυπήσει η πόρτα και να βγω από το λήθαργό μου.

Θέλω να φοράω την καρό πιτζάμα του σπιτιού, να έχω μπερδέψει τα μαλλιά μου με ένα τελειωμένο στιλό κι ακόμα κι αν η φάτσα μου μοιάζει με ληγμένη κονσέρβα από το διάβασμα και την αϋπνία, να μην σε νοιάζει.

Θέλω να έρθεις μια φορά για μένα.

Έχει γίνει το δωμάτιο Άουσβιτς από τους καπνούς.

Μια φορά θέλω να με θες χωρίς λόγο.

Δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να με θες όταν σε θέλω ή αν θέλω να με θες όταν δεν σε θέλω.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι δύο καπνισμένες κάννες είναι τα αυτιά μου από τα νεύρα που απέκτισα από τότε που σε γνώρισα και από τα τσιγάρα που έχω καταναλώσει.

Το μυαλό μου έχει καταντήσει ένα χυμένο καζάνι και όλα όσα είχα μέσα σωστά μαγειρεμένα έγιναν νερωμένος χυλός που ποτίζει πια το γκαζόν.

Κάποτε είχα αυτοσυγκράτηση και αξιοπρέπεια. Τώρα απλά έχω τύψεις.

Έφτασες ποτέ στο σημείο να νιώθεις τόσο ενοχλητικός ώστε να προκαλείς δυσαρέσκεια ακόμα και στον ίδιο σου τον εαυτό;

Με κουράζεις, καρδιά μου...

Σφίγγω τα δόντια μου όταν κοιμάμαι και ξυπνάω με πονοκέφαλο.
Σφίγγω τα μάτια όταν δακρύζω γιατί τα ανοίγω και δεν υπάρχει κανείς.

Φοβάμαι όταν γλιστράει το χέρι που με κρατάει.

Φοβάμαι τη σιωπή.

Αν φοβάμαι κάτι σε αυτό τον κόσμο πάνω από όλα είναι τη στιγμή που θα μείνω μόνη μου.

Πρόσεξε! Δεν φοβάμαι ΜΗΠΩΣ και μείνω μόνη μου. Φοβάμαι ΟΤΑΝ θα μείνω μόνη μου.

Στη ζωή μου πρόλαβα να δω και να ζήσω πολλά. Με δάγκωσαν και δάγκωσα. Και φοβάμαι... Φοβάμαι να μιλήσω, να πράξω, να συμπαθήσω, να αγαπήσω, να συναναστραφώ, να ζητήσω.

Κάνε ότι θέλεις σε αυτόν τον κόσμο γιατί είναι δικαίωμα σου στο κάτω-κάτω. Αλλά μην αφήσεις κάνεναν να εκμεταλλευτεί το πόσο χώμα μπορείς να γίνεις. Ο πόνος είναι δικός σου και όταν η πόρτα κλείνει τον κλειδώνεις σπίτι και φεύγεις. Έχω κλάψει πολύ περισσότερες φορές από όσες μπορείς να φανταστείς. Αλλά δεν πρόκειται ποτέ να δεις, να αντιληφθείς, να καταλάβεις, να νιώσεις καμία από αυτές. Γιατί απλά δεν πρόκειται πότε να σου δώσω αυτή τη χαρά...

Οι δυο καπνισμένες κάννες είναι τα αυτιά μου. Γιατί είμαι άνθρωπος και νευριάζω, ξεσπάω, κλαίω, αντιδράω. Αλλά δεν θα επιβεβαιώσω τον εγωισμό σου αφήνοντάς σε να δεις πόσο μπορείς να με επηρεάσεις...

Υ.Γ.: Ελίπζω να πρηστείς και να σκάσεις, να σε πατήσει τρένο όπως τους υπόλοιπους ψωρόμαγκες, να κολλήσεις σύφιλη και γονοκοκκική ουρηθρήτιδα και να σε μάσει κόψιμο όταν δεν μπορείς να χέσεις...Τι έλεγα; Είμαι ανώτερος άνθρωπος και ποτέ δεν θα σου δώσω τη χαρά να καταλάβεις πόσο πολύ μπορείς να με τσατίσεις! :D