Αϋπνίες

Έχω παρατηρήσει ότι μου έρχεται να γράψω κάτι καλό είτε όταν κοιμάμαι είτε μέσα σε αυτά τα λίγα υπέροχα δευτερόλεπτα πριν σε πάρει ο ύπνος ο "καλός". Εκείνη τη στιγμή της απόλυτης ευστροφίας κατά το πέρασμα από το συνειδητό της διαύγειας στο υποσυνείδητο του ύπνου έχω δύο επιλογές: ή να κοιμηθώ και να γράψω το πρωί ρισκάροντας να ξεχάσω τι σκέφτηκα ή να σηκωθώ και να το γράψω εκείνη τη στιγμή για να μην το ξεχάσω ρισκάροντας να μην μπορέσω να ξανακοιμηθώ. Το αποτέλεσμα είναι εμφανές. Όχι στα γραπτά μου αφού έτσι κι αλλιώς έχουν υποστεί επεξεργασία μέχρι να δημοσιευθούν, αλλά στη φάτσα μου. Έχω 5 μέρες να κοιμηθώ σαν άνθρωπος! Έχω εκτιμήσει απεριόριστα -πλέον- τις στιγμές απόλυτης σωματικής και διανοητικής χαλάρωσης. Εγώ (!) που κοιμάμαι και βλέπω να λύνω διαφορικές εξισώσεις!

Πιάνω τον εαυτό μου κάτι βράδια που υποσυνείδητα με πιέζω να μην κοιμηθώ για να παρατείνω τις στιγμές πριν τον ύπνο. Ξέρω ότι θα έρθει αυτή η αλλόκοτη κρίση πολυλογίας. Θα πάει τρεις ή και τέσσερις το πρωί:

«Γιατί δεν κοιμάσαι; Έλα, αφού δεν το σκέφτηκες μέχρι τώρα δεν πρόκειται να γίνει τίποτα.»

ΣΚΑΤΑ! Πάλι σηκώθηκα! Αύριο υπόσχομαι να κοιμηθώ. Το πρωί θα γράψω αυτό που σκέφτηκα στο περίπου. Δεν θα είναι το ίδιο. Θα είναι μικρό και λίγο μπροστά στο αρχικό. But, God, I have to get some sleep!

There are times when I’ve wondered

And times when I’ve cried

(Iron Maiden – No Prayer for the Dying)

Έτσι είναι, καλό μου. Να εκφράζεσαι, να τσατίζεσαι, να δημιουργείς. Και πίστεψε με αυτό μπορεί να διαλύσει τον κόσμο. Έχω τις τελευταίες μέρες ακούω μόνο Bob Dylan, Opeth και Pain of Salvation. Δεν βοηθάει…

Αν εγωιστικά υποθέσουμε ότι είμαστε μονάχοι σε τούτο το σύμπαν(διαπλανητικά μιλώντας), υπάρχουν γύρω σου μερικά δισεκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές και ακόμα περισσότερες ψυχές των ζωντανών της γης. Από αυτές τις ασύλληπτα αμέτρητες ανάσες, λίγες –ελάχιστες μονάχα- μπορούν να σου δώσουν ζωή. Η ανάσα τους είναι και δική σου. Όσο εκείνες λιγοστεύουν, εσύ αργοπεθαίνεις. Αν παύσουν, εσύ θα τελειώσεις εν μία νυκτί.

«Μ’ αγαπάς; Είμαι μόνη μου, έτσι δεν είναι; Έχω κανέναν να αγαπάω; Έχω λόγο να το κάνω; Σ’ αγαπάω γιατί σε μισώ…»

Ποιόν έχεις να σε πάρει αγκαλιά όταν απλά κλαις γιατί έτσι σου βγαίνει, χωρίς απαραίτητα να έγινε κάτι; Γιατί απλά άκουσες το «No Prayer for The Dying» από Maiden και σου ‘ρθε. Με σόκαρε όταν μου έκαναν αυτή την ερώτηση γιατί μπήκα σε σκέψεις. Είναι δύσκολο να βρεις έναν άνθρωπο να σε αγαπάει χωρίς όρια, χωρίς προδιαγραφές(Δεν μιλάμε για έρωτα. Αυτές τις γλυκανάλατες μαλακίες δεν τις πιστεύω. Θα αναλύσω σε άλλο άρθρο την ανυπαρξία του έρωτα).

Κι ύστερα συνειδητοποίησα ότι έχω ανθρώπους που δεν πρόκειται να αποκτήσει κανείς. Καταστάσεις στη ζωή μου που είναι μοναδικές. «Μαγικές» τις λέω εγώ. Και δεν λέγονται ούτε αδέρφια, ούτε φίλοι. Είναι κάτι που χαρακτηρίζεται μόνο με το όνομα του καθενός. Γιατί δεν υπάρχει κανείς άλλος τέτοιος στον κόσμο. Οι ψυχές μου…

Φοβάμαι τους ανθρώπους, το αίμα, τη μοναξιά, το άψυχο, το άγνωστο. Έχει σημασία πως θα με φωνάζεις; Μπορείς να με φωνάζεις Ειρήνη, αλλά θα προτιμούσα να με λες:

~ Χρυσόψαρο ~

Υ.Γ.: Λατρεύω τους στίχους από το «The Call of Ktulu – Metallica» :)