Pink Bubbles Go Ape...

Χρυσόψαρο: Όχι απλά είσαι μπερδεμένος και δεν έχεις σωστή κρίση ακόμα.
Γ: Πότε είχα;
X: Aπό πότε έρωτας και σωστή κρίση πάνε μαζί;
Γ:  Από πότε αυτό που ένιωθα εγώ θεωρείται έρωτας; Ένας ενθουσιασμός κάτω από μεγεθυντικό φακό ήταν.

Και αυτό ήταν ένα χαστούκι για να ξυπνήσω. Από τα πολλά που μου 
δίνει η τύχη και μερικά που δίνω μόνη μου στον εαυτό μου. Μεγεθύνουμε συναισθήματα, σχέσεις. Είναι τεράστιες και ανύπαρκτες σαπουνόφουσκες που φτιάχνουμε μόνοι μας. Το γιατί τις δημιουργούμε, μιας και θα σκάσουν μόλις αιωρηθούν για λίγα δεύτερα, είναι ένα άλλο θέμα που ακόμα δεν έχω απαντήσει. Υπερβολικές χημικές αντιδράσεις του σώματος είναι τα ανθρώπινα συναισθήματα. Και είσαι καταδικασμένος να είσαι δέσμιος. Και να τα βλέπεις πολύ μεγαλύτερα από ότι είναι.

Γ:Θα έπρεπε να έχω καταλάβει και να αποτραβηχτώ. Να μην αφήσω τον εαυτό μου να ζήσει κάτι τόσο άδειο.
X: Ίσως...Αλλά δεν το κρίνουμε εμείς αυτό. Χάνουμε τον έλεγχο.
Γ: Δεν καταλαβαίνω γιατί διαλέγουμε να χάσουμε τον έλεγχο, να αφεθούμε σε καταστάσεις που ξέρουμε ότι δεν θα εξελιχθούν όπως περιμένουμε. Δεν είναι ηλίθιο αυτό;

Δεύτερο χαστούκι. Το όλο θεματάκι είναι σαν επιτραπέζιο. Όταν χάνεις πρέπει να ξαναπαίξεις. Για να κερδίσεις. Και το κέρδος είναι ο πιο εγωϊστικός αυτοσκοπός. Γι' αυτό και τυφλώνει, γι'αυτό και αναπόφευκτα χάνεις. Δεν σκέφτεσαι τη λογική του παιχνιδιού, αλλά την ευθεία.

X: Ελπίζουμε να εξελιχθούν καλά.
Γ: Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία σαν κατσαρίδα. Ποιός μαλάκας μας έκανε να το πιστέψουμε αυτό; Γιατί έχουμε την ανάγκη να πιστέψουμε; Ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν είναι όπως στην Disney, τίποτα δεν έχει happy ending. Οι φωνές στο κεφάλι σου το λένε και διαλέγεις να μην τις ακούσεις.

Γιατί ο άνθρωπος είναι ένα ζώον που επιθυμεί την πίστη. Νομίζω το έχω ξαναπεί αυτό. Η επιβίωση στην αναλγησία του καθημερινού γίγνεσθαι έχει ως βάση το προσκήνυμα σε κάτι ανώτερο και συνήθως ανύπαρκτο. Γιατί μας συμφέρει να μην έχουμε ευθύνη. Ο από μηχανής θεός είναι πάντα πολύ hot τάση.

Τη ζωή τη χτίζουμε στο κεφάλι μας πρώτα. Αυτό που λέμε φαντασία. Και εδώ ξεκινάνε τα προβλήματα. Πλάθεις μαγεία στο κεφάλι σου επειδή έτσι σε συμφέρει και καλά κάνεις εδώ που τα λέμε. Σε αυτό που πλάθεις στο κεφάλι σου μπορεί να περιέχονται και άνθρωποι. Το κακό είναι ότι στην πραγματικότητα δεν ξέρουν το παραμυθάκι σου. Το χειρότερο είναι ότι σε αφήνουν να το συνεχίζεις. Μπλέκεις σε μια κατάσταση μοναδική. Ζεις παραμυθικά, αλλά μόνος σου. Εγκωβίζεσαι, στο τέλος, σε μια ψεύτικη "σχέση" με αληθινό συναίσθημα. Πονάει.

Γ: Νόμιζα ότι η ειλικρίνεια είναι αρετή. Σκατά είναι! Τι κερδίζει ο ειλικρινής σε τέτοιες καταστάσεις; Τη μοναξιά του. Ο κόσμος θέλει ηθοποιούς. Ανθρώπους που δεν νιώθουν και έχουν ασπίδες μπροστά τους. Δεν αφήνουν τίποτα να περάσει μέσα τους. Είναι σωστό αυτό; Να κλείνεις τον εαυτό σου σε ένα κουτί για να μην χαλάσει; Να υποκρίνεσαι σε όλους γιατί κανείς δεν θα σου πει μια καλή κουβέντα; Κι αν σου πει δεν θα είναι ποτέ αυτή που θες. Δεν σε ξέρει κανείς σε αυτό τον κόσμο τελικά. Δεν είναι δίκαιο. Έχω βαρεθεί αυτή τη συνεχόμενη παράσταση και τις κριτικές που θα έρθουν. Έτσι είναι η ζωή;

Χ: Πάντα. Κανείς δεν σε ξέρει πραγματικά. Όσο πιο καλή πανοπλία φτιάξεις τόσο το καλύτερο. Όσο πιο ισχυρότερο τοίχο φτιάξεις απέναντι στους άλλους τόσο το ασφαλέστερο. Λίγοι, μετρημένοι, ίσως και κανείς να μην σε καταλάβει. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να σου φερθεί καλά. Το συμφέρον κυβερνάει.

Να δαγκώνεις ξύλο και να κόβεις το πόδι σου με αλυσοπρίονο. Και να μην αντιδράς. Να μην το δει κανένας. Ούτε να δακρύσει αυθόρμητα το ένα σου μάτι. Και μόνος σου να είσαι. Γιατί θα το ξέρεις εσύ. Να φοράς μάσκα μεταλλική, να μην την βγάζεις ούτε όταν είσαι μόνος σου. Να θυμάσαι μόνο εσύ ποιός είσαι στ' αλήθεια. Δεν σε λυπάται κανείς. Δεν είναι θέμα υποκρισίας. Είναι θέμα επιβίωσης.

Γ: Δεν έχω ζήσει τίποτα. Η ζωή μου έχει ελάχιστα πράγματα να μου προβάλλει και γι'αυτό συνήθως παίζει σε repeat. Έχω κουραστεί γιατί κατάλαβα ότι εδώ θα φάω τα μούτρα μου, θα σηκωθώ, θα χαμογελάσω, θα ξαναπέσω, θα χαμογελάσω. Αλλά το χαμόγελο θα έχει ρωγμές. Φθείρομαι. Είναι δίκαιο; Για μένα; Για σένα; Για τους άλλους; Για αυτούς που μας αγαπάνε;

Χ: Για κανέναν δεν είναι δίκαιο. Αλλά ξέρεις τι κρατάει το χαμόγελο; Γιατί δεν καταρρέεις; Τα πρόσωπα. Στο τέλος της μέρας όσοι και να ψοφίσουν, όσα και να γκρεμιστούν υπάρχουν τα πρόσωπα.

Όσο και να παραπονιέσαι κάποιον έχεις που ξέρει ποιός είναι κάτω από τη μεταλλική μάσκα. Κι ας είναι ένα. Ή έστω η ελπίδα ότι υπάρχει ένα. Πρόσεξε! Η ελπίδα, όχι η αυταπάτη.