Και το νερό της χύθηκε. Και το χρυσόψαρο αργοπεθαίνει γιατί χάθηκε ο μύθος του. Τα βράγχιά του είναι τεντωμένα μήπως και μπορέσει να πάρει οξυγόνο, αλλά πεθαίνει γιατί το οξυγόνο ήταν ο μύθος του. Σας έχω πει γιατί με λένε Χρυσόψαρο;
Υπάρχει μια γνωστή παρανόηση ότι τα χρυσόψαρα έχουν τη μικρότερη μνήμη απ' όλα τα ζωντανά. Λένε, λοιπόν, ότι αυτά τα πλάσματα θυμούνται για μονάχα 3 δευτερόλεπτα. Κάτι που, προφανώς, δεν ισχύει. Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, η μνήμη αυτών των χαριτωμένων ψαριών φτάνει ως τους 3 μήνες. Πλέον τα πρωτεία ως τα ζώα με τη μικρότερη μνήμη έχουν τα χάμστερ, καθώς έχουν ανάπτυγμα μνήμης μερικές ώρες.
Μπερδεμένη κι εγώ από αυτή την αδικαιολόγητη παρανόηση και θεωρώντας τον εαυτό μου πλέον αρκετά ηλίθιο ώστε να μην το ψάξω περισσότερο, είχα βγάλει το εξής συμπέρασμα: Τα χρυσόψαρα είναι τα πιο ευτυχισμένα ζωντανά του πλανήτη, γιατί θυμούνται για μονάχα 3 δευτερόλεπτα.
Έχω έναν πολύ μικρό κόσμο. Το ξέρω. Άλλοι ζουν έντονα, άλλοι κοσμοπολίτικα, άλλοι είναι ανεξάρτητοι, ζωντανοί. Και αναρωτιέμαι ώρες - ώρες τι έχει να πει ένα κορίτσι που μένει σε ένα μπλε σπίτι στην άκρη ενός χωριού. Δεν θα δει ποτέ τη δύση του ηλίου στο Μαρακές, το πιο μακρινό ταξίδι που θα κάνει θα είναι ως την Αλεξανδρούπολη(όχι ότι έχω κανέναν εκεί πέρα, αλλά λέμε τώρα).
Δεν κάνω ταξίδια, δεν έχω μια απίστευτα cool εργασία, δεν είμαι τρελό party animal. Είμαι απλά ένα χρυσόψαρο που δεν θέλει να θυμάται γιατί πονάει. Είμαι τρελή ως εκεί που φτάνει και κυνηγάω όνειρα από ζάχαρη παρακαλώντας να μην βρέξει.
Η επιλεκτική μνήμη δεν υπάρχει. Αναρωτιέμαι αν αξίζει να θυμάσαι και τα κακά μαζί με τα καλά. Άλλες φορές ζηλεύω όσους δεν θυμούνται, άλλες πάλι τους λυπάμαι. Και κάθε μέρα κρυώνω ακόμα περισσότερο.
Μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν έχω συστηθεί κατάλληλα ως τώρα.
Το όνομά μου είναι Χρυσόψαρο, ενηλικιώθηκα το φετινό Οκτώβριο και πάσχω από χρόνια μυϊκή κεφαλαλγία επειδή τυχαίνει να σκέφτομαι. Είμαι μικρή μπροστά σε σένα που ζεις μεγάλα πράγματα, μεγάλο μου ψάρι που με διαβάζεις, το ξέρω αυτό. Η "μικροαστική" και "ρηχή" ζωούλα μου δεν σου προκαλεί ενδιαφέρον.
Και συνεχίζω να σκέφτομαι παρ' ότι μου χορηγούνται χάπια που και γάιδαρος κοιμάται άμα τα πιεί. Τι είναι ευτυχία για σένα, μεγάλο μου ψάρι; Η άγνοια είναι ευτυχία, μήπως; Η αλήθεια σε πονάει και το ψέμα σε αυταπατά. Ανοιγόκλεισε τα μάτια να δεις πως η έντονη ζωή σου είναι τόσο μικροπρεπής τελικά.
Και πάλι σε σένα το έφερα, ενώ είχα αποφασίσει να βάλω εμένα στο μικροσκόπιο σήμερα. Δεν συμφώνησα ποτέ με τη ρήση του Nietzsche: "Δεν περιμένω να με καταλάβετε. Ή θα με αγαπήσετε ή θα με μισήσετε". Απλά γιατί οι άλλοι έχουν την επιλογή να αδιαφορήσουν για την ύπαρξή μου. Μάλλον είμαι μαζί με τον Πίνδαρο που είπε πως: "Καλύτερα να σε φθονούν παρά να σε λυπούνται".
Αν αποφάσισες να συνεχίσεις να διαβάζεις, ψάρι μου, τότε σημαίνει πως αυτά που έχω να σου πω εγώ, ένα μικρό χρυσοψαράκι του ωκεανού για σένα, έχουν κάποια βάση. Δεν έχω σκοπό να γκρεμίσω τον κόσμο σου. Έτσι κι αλλιώς θα καταρρεύσει μοναχός του αργά η γρήγορα.
Δεν θα σε κουράσω πολύ ακόμα. Ο καθένας έχει ένα πλαίσιο δράσης. Μικρό ή μεγάλο, δεν έχει σημασία. Αποκτά βιώματα και τα μοιράζεται. Πέφτει και ξανασηκώνεται. Γιατί έτσι πρέπει. Έτσι τον έμαθαν, έτσι έμαθε μόνος του. Το αν σε βλέπουν οι άλλοι να πέφτεις και πόσο συχνά είναι άλλο κεφάλαιο.
Δεν βρήκα αν είναι καλό να θυμάσαι. Ωστόσο, ο Αριστοτέλης, για τον οποίο έχω κάποιο σεβασμό, έχει πει κάτι με το οποίο συμφωνώ απόλυτα: " ο άνθρωπος είναι ζώον, το οποίο επιθυμεί τη γνώση". Βέβαια κι αυτό ως το σημείο που τον συμφέρει. Από κει και πέρα μετατρέπεται σε ένα ζώο που επιθυμεί την πίστη. Όμως ο Nietzsche αντικρούωντας εξηγεί πως: "μια απλή βόλτα σε ένα ψυχιατρικό άσυλο μας δείχνει πως η πίστη σε κάτι δεν αποδεικνύει τίποτα". Πολύ αναφέρομαι στον Nietzsche, κάτι που δεν μ' αρέσει γιατί δεν τον συμπαθώ ιδιαίτερα. Σε μπέρδεψα, μεγάλο μου ψάρι, γι' αυτό και δεν σε κουράζω άλλο...
Μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν έχω συστηθεί κατάλληλα ως τώρα.
Το όνομά μου είναι Χρυσόψαρο, ενηλικιώθηκα το φετινό Οκτώβριο και πάσχω από χρόνια μυϊκή κεφαλαλγία επειδή τυχαίνει να σκέφτομαι. Είμαι μικρή μπροστά σε σένα που ζεις μεγάλα πράγματα, μεγάλο μου ψάρι που με διαβάζεις, το ξέρω αυτό. Η "μικροαστική" και "ρηχή" ζωούλα μου δεν σου προκαλεί ενδιαφέρον.
Και συνεχίζω να σκέφτομαι παρ' ότι μου χορηγούνται χάπια που και γάιδαρος κοιμάται άμα τα πιεί. Τι είναι ευτυχία για σένα, μεγάλο μου ψάρι; Η άγνοια είναι ευτυχία, μήπως; Η αλήθεια σε πονάει και το ψέμα σε αυταπατά. Ανοιγόκλεισε τα μάτια να δεις πως η έντονη ζωή σου είναι τόσο μικροπρεπής τελικά.
Και πάλι σε σένα το έφερα, ενώ είχα αποφασίσει να βάλω εμένα στο μικροσκόπιο σήμερα. Δεν συμφώνησα ποτέ με τη ρήση του Nietzsche: "Δεν περιμένω να με καταλάβετε. Ή θα με αγαπήσετε ή θα με μισήσετε". Απλά γιατί οι άλλοι έχουν την επιλογή να αδιαφορήσουν για την ύπαρξή μου. Μάλλον είμαι μαζί με τον Πίνδαρο που είπε πως: "Καλύτερα να σε φθονούν παρά να σε λυπούνται".
Αν αποφάσισες να συνεχίσεις να διαβάζεις, ψάρι μου, τότε σημαίνει πως αυτά που έχω να σου πω εγώ, ένα μικρό χρυσοψαράκι του ωκεανού για σένα, έχουν κάποια βάση. Δεν έχω σκοπό να γκρεμίσω τον κόσμο σου. Έτσι κι αλλιώς θα καταρρεύσει μοναχός του αργά η γρήγορα.
Δεν θα σε κουράσω πολύ ακόμα. Ο καθένας έχει ένα πλαίσιο δράσης. Μικρό ή μεγάλο, δεν έχει σημασία. Αποκτά βιώματα και τα μοιράζεται. Πέφτει και ξανασηκώνεται. Γιατί έτσι πρέπει. Έτσι τον έμαθαν, έτσι έμαθε μόνος του. Το αν σε βλέπουν οι άλλοι να πέφτεις και πόσο συχνά είναι άλλο κεφάλαιο.
Δεν βρήκα αν είναι καλό να θυμάσαι. Ωστόσο, ο Αριστοτέλης, για τον οποίο έχω κάποιο σεβασμό, έχει πει κάτι με το οποίο συμφωνώ απόλυτα: " ο άνθρωπος είναι ζώον, το οποίο επιθυμεί τη γνώση". Βέβαια κι αυτό ως το σημείο που τον συμφέρει. Από κει και πέρα μετατρέπεται σε ένα ζώο που επιθυμεί την πίστη. Όμως ο Nietzsche αντικρούωντας εξηγεί πως: "μια απλή βόλτα σε ένα ψυχιατρικό άσυλο μας δείχνει πως η πίστη σε κάτι δεν αποδεικνύει τίποτα". Πολύ αναφέρομαι στον Nietzsche, κάτι που δεν μ' αρέσει γιατί δεν τον συμπαθώ ιδιαίτερα. Σε μπέρδεψα, μεγάλο μου ψάρι, γι' αυτό και δεν σε κουράζω άλλο...
Καληνύχτα!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου