People Pleaser a.k.a ο μαλάκας

 (Καλά δεν βγάζω τέλεις φωτό, αλλά πάνω κάτω φαίνονται. Το χέρι είναι εικαστική παρέμβαση.)

Πράξη 1η
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Σκάω μύτη στα ΚΤΕΛ του Κηφισού στη 1 τη νύχτα την Πέμπτη. Βλέπω τον αδερφό μου.Χαμόγελο, αγκαλιά. Ρίχνουμε και ένα γέλιο που η μάνα μου έβαλε στο ίδιο κουτί τα εσώρουχα και τα ψάρια και από αύριο ο κώλος μου θα μυρίζει σαρδέλα.

Την Παρασκευή ήταν η συναυλία. Ντυνόμαστε μέταλλα και στις 7 παρά το απόγευμα είμαστε έξω από το Fuzz. Μια τρύπα χώρος και γέμισε με 650-700 άτομα. Έπαιζαν οι Secret Sphere που κατά τα άλλα ήταν καλοί. Είχαν και άνθρωπο για διακόσμηση. Έναν πληκτρά. Για το μόνο λόγο που είχε πλήκτρα μπροστά του ήταν για να κρατιέται όταν έκανε headbanging. Οι Freedom Call ήρθαν γιατί έχουν drummer τον Zimmermann, που είναι αυτός που παίζει και στους Gamma Ray, αν και δεν εμφανίστηκε και με τα δύο συγκροτήματα. Για Gamma Ray δεν σχολιάζω. Προφανώς, μ'άρεσε. Εξάλλου, γι'αυτό το λόγο πήγα. Έπιασα και πένα του Dirk Schlächter. Ήταν και κάτι άλλες γκόμενες μπροστά με βλέψεις να πιάσουν κάτι, αλλά ήμουν σε τέτοια θέση που αν τολμούσαν και έπιαναν τίποτα θα τις δάγκωνα. Στο τέλος πήρα και μπλουζάκι Gamma Ray: To The Metal(για να θυμόμαστε ότι πήγαμε) και 3 νούμερα μικρότερο από το καλοκαίρι. Τι στο διάολο! 19 κιλά έχασα. Δεν ήθελα να ακούσω άλλη μουσική για το 3ήμερο. Κάτι παραπάνω από την ησυχία θα το χάλαγε. Το καλοκαίρι τώρα Sonisphere festival.

Έμαθα ότι δεν πρέπει να έχεις απαιτήσεις από τους ανθρώπους. Γιατί δεν έχουν καμία υποχρέωση να είναι εντάξει απέναντί σου. Οπότε το να είσαι καλός είναι μια προαιρετική επιλογή που έχεις. Αν δεν σηκώσεις το ξερό σου ας πούμε να πάρεις ένα τηλέφωνο να δηλώσεις ότι υπάρχεις, σε γράφουν στα (γκουχ,γκουχ).

Κανόνισα να δω κάποιον την Κυριακή. Ή μάλλον κανόνισα να του κάνω τη χάρη να πάω στου διαόλου τη μάνα την ίδια μέρα που θα έπρεπε να είμαι σε ετοιμότητα για αναχώρηση(people pleaser). Δεν μπορώ να πω όχι σε κανέναν τελικά (people pleaser). Ταλαιπωρούμαι για να φτάσω και με στήνουν 55 λεπτά(people pleaser). Περιμένω, δείχνω κατανόηση και δεν παραπονιέμαι (peo- μαλάκας). Τελικά βλέπω τον τύπο για 15 λεπτά ενώ είχα κάνει 60 για να πάω εκεί(μαλάκας). Ξέρεις που μπορείς να πας σε μια ώρα; Αθήνα-Κόρινθο!!!Ξεκίνησα από τον Πειραιά 12:37 και ξαναέφτασα πίσω 16:15.Και όλα αυτά για ένα γαμημένο τέταρτο;(μαλάκας).

Στις 17:00 το λεωφορείο φεύγει για Άρτα.Το προλαβαίνω για λίγα δευτερόλεπτα. Ούτε μύγα δεν χωρούσε μέσα.Βγάζω να διαβάσω σήματα. Έχασα και τον αγώνα Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ. Κάθεται σε κάποια φάση ένας συμπαθητικός τύπος δίπλα μου και είχα παρέα ώσπου να φτάσω. Κοιμήθηκα νωρίς.

Πράξη 2η
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Κάποτε μου είπαν ότι για κάθε άνθρωπο υπάρχει κάποιος που θα σε κάνει κακό, αναίσθητο, χαιρέκακο. Οι γυναίκες γίνονται σκύλες και οι άντρες μαλάκες. Και αρχίζω να συγκλίνω προς την πεποίθηση ότι αυτό δεν προκύπτει από τις συνέπειες της συμπεριφοράς ενός ατόμου απέναντί σου. Αν για πολύ καιρό δεν σου φέρονται καλά, σε κάποιο σημείο τείνεις να πεις. "Δε γαμιέται!".

Αγαπάω κόσμο. Είναι ένα σύμφυτο μου ελάττωμα. Και μερικές φορές καταλαβαίνω πόσο πολύ αγαπάω τον αδερφό μου ας πούμε. Και εκείνος το ίδιο. Επίσης καταλαβαίνω ότι μερικές φορές το ξεχνάω αυτό. Ίσως πρέπει να σημειώνω πράγματα σε post it και να τα κολλάω στο κούτελό μου για να μου αποτυπώνονται. Γενικές αλήθειες:

• Δεν μπορούμε να ξέρουμε ταυτόχρονα τη θέση και την ταχύτητα των φωτονίων.

• Δεν υπάρχει ανιδιοτελής καλή πράξη.

• Το αλγεβρικό άθροισμα εσωτερικής ενέργειας και έργου σε ένα σύστημα ισούται με το ποσό θερμότητας που εκλύεται ή απορροφάται.

• Λίγοι άνθρωποι δεν θα αποκομίσουν κάτι από την συναναστροφή τους μαζί σου.

• Η συνολική μάζα και ενέργεια κάθε στιγμή στο σύμπαν είναι σταθερή ή η μάζα που έχει χαθεί ισούται με την ενέργεια.

• Αγαπάω μερικούς ανθρώπους, στους άλλους επιλέγω να είμαι καλή. Είναι επιλογή. Οι άλλοι δεν έχουν υποχρέωση να είναι καλοί μαζί μου.

Που θα φτάσεις, όμως, αν οι άλλοι αρχίσουν να εκμεταλλεύονται τον καλό σου εαυτό και θεωρήσουν δεδομένο ότι πρέπει να προσφέρεις ενώ εκείνοι όχι;

Δεν μιλάω εναντίον κανενός. Απλά είναι μέρες περισυλλογής.Πέρασα πολύ ωραία στην Αθήνα. Για κάποιο λόγο φέρνει γύρω στο κεφάλι μου συνέχεια ένα πράγμα. Μην περνάς το χρόνο σου με άτομα που δεν ενδιαφέρονται να περάσουν τον δικό τους χρόνο μαζί σου. Ή μήπως μην περνάς το χρόνο σου με άτομα που δεν αξίζει να περάσουν τον δικό τους χρόνο μαζί σου;

The Steward of Gondor

Home is behind
The world ahead
And there are many paths to tread
Through shadow
To the edge of night
Until the stars are all alight

Mist and shadow
Cloud and shade
All shall fade
All shall fade...

The Lord of the Rings: The Return of the King

Mama Mia

Την αγαπάω τη μαμά μου εδώ που τα λέμε. Όχι μόνο επειδή είναι μαμά μου υποθέτω. Ας αφήσουμε στην άκρη ότι ώρες-ώρες με κάνει να θέλω να την πνίξω. Σήμερα ήταν από τις μέρες που την συμπαθώ. Σκάει μύτη στο δωμάτιο μου, ενώ εγώ ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι.
"Να σε ρωτήσω. Έχεις γκόμενο;"
Αν δεν ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι θα είχα τσακιστεί από την ξαφνική κρίση απελευθέρωσης της μάνας μου γιατί συνήθως διακατέχεται από ένα πνεύμα πουριτανισμού.Με πιάνει ένα γέλιο και συνέρχομαι.
"Αυτή τη στιγμή το μόνο που έχω είναι διάβασμα"
"Αχα...Καλά...Και με ποιόν μιλάς το βράδυ αργά τηλέφωνο;"
"Συνήθως με το Γιώργο"
"Και τι είναι ο Γιώργος;"
"Gay"
"ιιιιιιιιιιιιιιιι"
ΓΚΝΤΟΥΠ (*ήχος που ισοδυναμεί με την κρούση μεγάλου αντικειμένου με το πάτωμα*)
Ωραία, τώρα θα έχει ησυχία να διαβάσω.

And in order to give some credit to my mother.

Έσπασε η γυάλα...

Και το νερό της χύθηκε. Και το χρυσόψαρο αργοπεθαίνει γιατί χάθηκε ο μύθος του. Τα βράγχιά του είναι τεντωμένα μήπως και μπορέσει να πάρει οξυγόνο, αλλά πεθαίνει γιατί το οξυγόνο ήταν ο μύθος του. Σας έχω πει γιατί με λένε Χρυσόψαρο;

Υπάρχει μια γνωστή παρανόηση ότι τα χρυσόψαρα έχουν τη μικρότερη μνήμη απ' όλα τα ζωντανά. Λένε, λοιπόν, ότι αυτά τα πλάσματα θυμούνται για μονάχα 3 δευτερόλεπτα. Κάτι που, προφανώς, δεν ισχύει. Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, η μνήμη αυτών των χαριτωμένων ψαριών φτάνει ως τους 3 μήνες. Πλέον τα πρωτεία ως τα ζώα με τη μικρότερη μνήμη έχουν τα χάμστερ, καθώς έχουν ανάπτυγμα μνήμης μερικές ώρες.

Μπερδεμένη κι εγώ από αυτή την αδικαιολόγητη παρανόηση και θεωρώντας τον εαυτό μου πλέον αρκετά ηλίθιο ώστε να μην το ψάξω περισσότερο, είχα βγάλει το εξής συμπέρασμα: Τα χρυσόψαρα είναι τα πιο ευτυχισμένα ζωντανά του πλανήτη, γιατί θυμούνται για μονάχα 3 δευτερόλεπτα.

Έχω έναν πολύ μικρό κόσμο. Το ξέρω. Άλλοι ζουν έντονα, άλλοι κοσμοπολίτικα, άλλοι είναι ανεξάρτητοι, ζωντανοί. Και αναρωτιέμαι ώρες - ώρες τι έχει να πει ένα κορίτσι που μένει σε ένα μπλε σπίτι στην άκρη ενός χωριού. Δεν θα δει ποτέ τη δύση του ηλίου στο Μαρακές, το πιο μακρινό ταξίδι που θα κάνει θα είναι ως την Αλεξανδρούπολη(όχι ότι έχω κανέναν εκεί πέρα, αλλά λέμε τώρα).

Δεν κάνω ταξίδια, δεν έχω μια απίστευτα cool εργασία, δεν είμαι τρελό party animal. Είμαι απλά ένα χρυσόψαρο που δεν θέλει να θυμάται γιατί πονάει. Είμαι τρελή ως εκεί που φτάνει και κυνηγάω όνειρα από ζάχαρη παρακαλώντας να μην βρέξει.

Η επιλεκτική μνήμη δεν υπάρχει. Αναρωτιέμαι αν αξίζει να θυμάσαι και τα κακά μαζί με τα καλά. Άλλες φορές ζηλεύω όσους δεν θυμούνται, άλλες πάλι τους λυπάμαι. Και κάθε μέρα κρυώνω ακόμα περισσότερο.

Μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν έχω συστηθεί κατάλληλα ως τώρα.

Το όνομά μου είναι Χρυσόψαρο, ενηλικιώθηκα το φετινό Οκτώβριο και πάσχω από χρόνια μυϊκή κεφαλαλγία επειδή τυχαίνει να σκέφτομαι. Είμαι μικρή μπροστά σε σένα που ζεις μεγάλα πράγματα, μεγάλο μου ψάρι που με διαβάζεις, το ξέρω αυτό. Η "μικροαστική" και "ρηχή" ζωούλα μου δεν σου προκαλεί ενδιαφέρον.

Και συνεχίζω να σκέφτομαι παρ' ότι μου χορηγούνται χάπια που και γάιδαρος κοιμάται άμα τα πιεί. Τι είναι ευτυχία για σένα, μεγάλο μου ψάρι; Η άγνοια είναι ευτυχία, μήπως; Η αλήθεια σε πονάει και το ψέμα σε αυταπατά. Ανοιγόκλεισε τα μάτια να δεις πως η έντονη ζωή σου είναι τόσο μικροπρεπής τελικά.

Και πάλι σε σένα το έφερα, ενώ είχα αποφασίσει να βάλω εμένα στο μικροσκόπιο σήμερα. Δεν συμφώνησα ποτέ με τη ρήση του Nietzsche: "Δεν περιμένω να με καταλάβετε. Ή θα με αγαπήσετε ή θα με μισήσετε". Απλά γιατί οι άλλοι έχουν την επιλογή να αδιαφορήσουν για την ύπαρξή μου. Μάλλον είμαι μαζί με τον Πίνδαρο που είπε πως: "Καλύτερα να σε φθονούν παρά να σε λυπούνται".

Αν αποφάσισες να συνεχίσεις να διαβάζεις, ψάρι μου, τότε σημαίνει πως αυτά που έχω να σου πω εγώ, ένα μικρό χρυσοψαράκι του ωκεανού για σένα, έχουν κάποια βάση. Δεν έχω σκοπό να γκρεμίσω τον κόσμο σου. Έτσι κι αλλιώς θα καταρρεύσει μοναχός του αργά η γρήγορα.

Δεν θα σε κουράσω πολύ ακόμα. Ο καθένας έχει ένα πλαίσιο δράσης. Μικρό ή μεγάλο, δεν έχει σημασία. Αποκτά βιώματα και τα μοιράζεται. Πέφτει και ξανασηκώνεται. Γιατί έτσι πρέπει. Έτσι τον έμαθαν, έτσι έμαθε μόνος του. Το αν σε βλέπουν οι άλλοι να πέφτεις και πόσο συχνά είναι άλλο κεφάλαιο.

Δεν βρήκα αν είναι καλό να θυμάσαι. Ωστόσο, ο Αριστοτέλης, για τον οποίο έχω κάποιο σεβασμό, έχει πει κάτι με το οποίο συμφωνώ απόλυτα: " ο άνθρωπος είναι ζώον, το οποίο επιθυμεί τη γνώση". Βέβαια κι αυτό ως το σημείο που τον συμφέρει. Από κει και πέρα μετατρέπεται σε ένα ζώο που επιθυμεί την πίστη. Όμως ο Nietzsche αντικρούωντας εξηγεί πως: "μια απλή βόλτα σε ένα ψυχιατρικό άσυλο μας δείχνει πως η πίστη σε κάτι δεν αποδεικνύει τίποτα". Πολύ αναφέρομαι στον Nietzsche, κάτι που δεν μ' αρέσει γιατί δεν τον συμπαθώ ιδιαίτερα. Σε μπέρδεψα, μεγάλο μου ψάρι, γι' αυτό και δεν σε κουράζω άλλο...

Καληνύχτα!

Μη με ξεχάσεις...

Δεν έχω σκοπό να μιλήσω πολύ εγώ σήμερα. Δεν έχει ουσία, εξάλλου. Η σημερινή μου παρουσία  θα λειτουργήσει ως μια μικρή εισήγηση.

Οι άνθρωποι δίνουν και παίρνουν. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν αυτό είναι καλό ή κακό. Δίνουν ψυχικά κυρίως. Αυτό είναι το σημαντικό και το επίπονο. Μέσα από αυτή την περίεργη διαδικασία ορισμένοι βγαίνουν κερδισμένοι γιατί καταλήγουν να έχουν πάρει πιο πολλά από όσα έχουν δώσει, ενώ άλλοι βγαίνουν χαμένοι γιατί αποδεικνύεται ότι έδωσαν πολλά περισσότερα από όσα πήραν. Η πουστιά έγκειται στο εξής: δεν μπορείς να κρίνεις από πριν που είναι η γραμμή του κέρδους και της απώλειας. Όσες φορές κι αν χάσεις/κερδίσεις, θες άλλον ένα γύρο παιχνιδιού και η ροή των πραγμάτων δεν τελειώνει ποτέ.

Ακολουθεί, λοιπόν, το παρακάτω κείμενο που έγραψε ένα πολύ δικό μου άτομο,(I do not claim ownership whatsoever)το οποίο μόλις διάβασα αναρωτήθηκα πως μερικές φορές μπλέκουμε κάπως πολύ παράξενα σε καταστάσεις που δεν περιμέναμε με τίποτα.

"Σήμερα ήρθες πάλι... Καθόμουν στην άκρη του κρεβατιού μου.Κοιτούσα το πάτωμα.Ένιωσα τα χέρια σου στην πλάτη μου. Το ρίγος μετά από κάθε σου άγγιγμα.Την γλυκιά ζαλάδα που ένιωθα μετά απο κάθε σου φιλί.Τις στιγμές που ήμασταν αγκαλιά και σκεφτόμουν ότι είμαι τόσο τυχερός που ήσουν δικός μου. Όλος δικός μου... Ένα δώρο που καθυστέρησε κάποια χρόνια.

Νομίζεις ότι ξέχασα την γεύση του δέρματος σου;Την γεύση του λαιμού σου;Τον τρόπο που έτρεμες όταν σε ακουμπούσα;Όχι!Είναι όλα εδώ.Με στοιχειώνουν...Κάθε φορά που είμαι μόνος μου.Κάθε φορά που κρυώνω.Κάθε φορά που χρειάζομαι την ζεστασιά μιας αγκαλιάς και δεν είναι κανείς εκεί.Έχω άτομα στην ζωή μου που με αγαπάνε.Έχω φίλους καλούς.Δεν είμαι αχάριστος.Απλά θέλω εσένα...Γιατί με έκανες να νιώσω πράγματα που δεν ήξερα ότι μπορούσα.Δεν γνώριζα ότι υπάρχει κάτι τόσο όμορφο και μπορώ να το ζήσω.Κάτι που να το νιώθω τόσο σωστό...

Ήξερα από την αρχή την κατάληξη που θα είχαμε.Αυτό,όμως,δεν με εμπόδισε να κάνω όνειρα για εμάς.Ήμασταν τόσο διαφορετικοί!Δεν τα βρίσκαμε σε τίποτα σχεδόν... Το περίεργο μου γούστο σου έκανε εντύπωση.Το δικό σου μου προκαλούσε αναγούλα.Όπως και άλλα πράγματα δικά σου...Δεν το σκεφτόμουν όμως.Γιατί ήσουν εκεί.Και ήσουν δικός μου...Ένας άνθρωπος που με κοίταξε διαφορετικά.Ένας άνθρωπος που δεν κοίταξε αλλού,αλλά συνέχισε να με κοιτά στα μάτια και να χαμογελά.

Ήσουν τα πάντα για μένα,το γνωρίζεις αυτό;Σου είχα πει πως νιώθω από νωρίς.Φοβήθηκες μη μου κάνεις κακό.Άρχισα να πέφτω...Ένα ταξίδι με γνωστό τέλος.Δεν έχω καταφέρει να σηκωθώ από τότε.Κάθε φορά που προσπαθώ να πατήσω στα πόδια μου κάτι συμβαίνει και με προδίδουν.Μου υπενθυμίζουν πόσο αδύναμος είμαι.Και γι'αυτό φταίω εγώ!Που φρόντισα να σου δείξω από την αρχή πόσο σε νοιάζομαι,που αποφάσισα να ρισκάρω για πρώτη φορά και να εκτεθώ χωρίς να σκεφτώ τις συνέπειες.Δεν σε κατηγορώ για τίποτα.Κι αν το κάνω είναι για τα μάτια των δικών μου.Γιατί με αγαπάνε και δεν θέλουν να με βλέπουν να είμαι χώμα για σένα, γιατί ίσως χαρούν αν σε βρίσω η αν μιλήσω άσχημα για σένα.Αλλά πονάει, κάθε φορά... Κάθε φορά που προσπαθώ να σε ρίξω στα μάτια τους.Η προσπάθεια μου να βρω σωστές λέξεις που θα πείσουν το κοινό μου.

Δεν έπαιξα σωστά.Γνωρίζω ότι έχασα.Και μάλιστα με μεγάλη διαφορά!Καθώς για σένα ήμουν απλά άλλο ένα παιχνιδάκι. Για μένα,όμως, ήσουν τα πάντα...Με θυμάσαι ακόμα;Σε παρακαλώ, αν με θυμάσαι μη με ξεχάσεις.Και αν σε δω ποτέ ξανά, και χαμογελάσω, θα είναι γιατί πραγματοποιήθηκε μια ευχή μου.Κι αν δεις τα μάτια μου υγρά μην τρομάξεις.Έτσι είναι από τότε που έφυγες.Έτοιμα να ξεσπάσουν.Να δείξουν τι πραγματικά νιώθω μέσα μου και προσπαθώ να κρύβω όσο καλύτερα μπορώ.

Μη με μισήσεις...Θα είμαι εδώ...
Ελπίζω όχι για πολύ, γιατί η μία κολλητή μου θα με βρίσει και η άλλη (το Χρυσόψαρο) θα μου πει ότι αξίζω πολλά περισσότερα από σένα και πρέπει να προχωρήσω.
Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο..Ξέρω όμως τι νιώθω.
Και το ρολόι δείχνει 5 το πρωί, σε μια ώρα θα χτυπήσει το ξυπνητήρι και θα πρέπει να βγω εκεί έξω και να υποκριθώ πάλι.Να κάνω πως δεν με νοιάζει και να κρύψω καλά τον εαυτό μου.

Και αφού δεν μπορώ να έχω τίποτα από αυτά που ζητάει η καρδιά μου,θα βάλω απαλούς διαλόγους να ακούγονται και θα κοιμηθώ ήσυχος.Γιατί κάθε φορά που κλείνω τα μάτια είσαι δίπλα μου και ξαπλώνουμε μαζί αγκαλιά.Γιατί είσαι εκεί, και με πιάνεις κάθε φορά που πέφτω και όλα είναι όμορφα ξανά...

Είμαι ερωτευμένος μαζί σου ακόμα, από την πρώτη στιγμή που τα χείλη μας ενώθηκαν.Να το θυμάσαι..."

Νομίζω επιβάλλεται να ανέβει και ένα από τα αγαπημένα του songs.

Μπερδεύομαι

Δεν είμαι καλή στο να βάζω τίτλους... Μπερδεύομαι. Και φαίνεται από λεπτομέρειες. Όπως ο τίτλος του blog μου ή το ότι κάνω μισή ώρα να βρώ τίτλο για μια ανάρτηση. Αλλά και από άλλα μεγαλύτερα πράγματα. Το ότι δεν μπορώ να ορίσω τι είναι ορισμένοι άνθρωποι στη ζωή μου με λέξεις, ενώ μέσα μου ίσως ξέρω να το περιγράψω. Περιφραστικά τουλάχιστον.

Δεν μου αρέσει να βάζω τίτλους, εδώ που τα λέμε. Να ορίσω μια κατάσταση. Γιατί έτσι κάνεις τον άλλο/την κατάσταση/το θέμα τελεσίδικο. Είναι όμορφο τα πράγματα να είναι αυτοβούλως εξελίξιμα, και όχι αυστηρώς ελεγχόμενα από μένα. Βέβαια, όλα αυτά έχουν κάποια όρια στο κεφάλι μου. Θέλω να κινούνται τα πράγματα μόνα τους, αλλά όταν τα δω και πάνε σε κάποια κατεύθυνση που δεν μου αρέσει, φροντίζω να τη διορθώνω.

Η ζωή είναι μια γραμμή από κουτάκια. Κάθε κουτάκι έχει και μια πτυχή της ζωής σου που τη βλέπεις να ξεδιπλώνται και ελέγχεις την εξέλιξή της. Αν σ' αρέσει αυτό που βλέπεις, το κρατάς χωρίς να επέμβεις. Αν όχι μπαίνεις μπροστά και το βάζεις στη θέση του.

Υ.Γ.1: Απαλλάχτηκα από την άχρηστη εφαρμογή που λέγεται facebook. Που προσφέρει στο μέσο χρήστη δύο πράγματα. Ατελείωτα cookies στον υπολογιστή και μηδενικό ουσιαστικό ελεύθερο χρόνο.

Υ.Γ.2:  Έφτιαξα τη βλακεία που είχα κάνει και δεν μπορούσε κανείς να κάνει σχόλιο στο blog μου...Ξέρετε, από τους χιλιάδες θαυμαστές μου...

Υ.Γ.3: Πήρα εισητήριο για Gamma Ray, αλλά αποφάσισα να διαβάσω πιο πολύ για τις πανελλαδικές... Όλα θα πάνε καλά. Έτσι λέω.

Καλό σας μήνα!