Dear Santa, please define "Good"

My Dear Santa,
Όπως όλοι είπα κι εγώ φέτος να σου γράψω κάτι. Τα περσινά Χριστούγεννα, όπως θα παρατήρησες κι εσύ, με έκλασες στα (γκουχ...), -τέλος πάντων- που δεν έχω στην τελική. Επειδή είμαι ανώτερος άνθρωπος είπα να σε συγχωρήσω και να σου ζητήσω κάτι, ώστε να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας. Αν και το ζώδιο μου λέει ότι αυτό το μήνα τα πράγματα θα μου πάνε σχετικά καλά, άμα βάλεις και εσύ ένα χεράκι λέω να περάσω καλύτερα από τις άλλες χρονιές που αν και ήμουν πολύ καλό παιδάκι, επέμενες να με φτύνεις κανονικότατα.
Ξέρω ότι λόγω του κράχ και την οικονομικής κρίσης έχεις χάσει και συ πολλά στο χρηματιστήριο και δεν θέλω να σε φορτώνω με περιττά έξοδα. Πάντως αν σου περισσεύει κανα ψιλό, θέλω να βγάλω ένα δίπλωμα οδήγησης οπότε να ξέρεις ότι με βολεύουν τα μετρητά. Αν πάλι έχεις πρόβλημα με τα χρήματα, και δεν θέλω και να λες ότι σε φέρνω σε δύσκολη θέση, μπορείς να μου φέρεις κάτι που δεν είναι υλικό. Θεωρώ αυτονόητο τη χαρά και την ευτυχία γιατί αμά μου φέρεις δώρο και έχεις μια μούρη μέχρι το πάτωμα, θα μου το γκαντεμιάσεις και θα το χάσω. Φέτος, λοιπόν, τα Χριστούγεννα θέλω έναν γκόμενο. Ξέρω, όμως, ότι μερικές φορές πας να τη βγεις λάδι με κάτι φτηνά δώρα του κώλου, όπως όταν ήμουν μικρή, οπότε έχω ορισμένες απαιτήσεις ως προς τα χαρακτηριστικά του.
Θέλω να είναι έξυπνος, όμορφος, ευρηματικός, συζητήσιμος, ετοιμόλογος, φιλόζωος, δυναμικός, ανεξάρτητος, αποστομωτικός, γλυκός, τρελός, απρόβλεπτος, γοητευτικός, κοινωνικός, λογικός, μονογαμικός, καθαρός και καλός στο sex. Θα ήθελα επίσης να έχει χιούμορ, γούστο, λέγειν, πειθώ, μόρφωση και ωραίο χαμόγελο. Ακόμη, σου ζητώ να μην είναι γκρινιάρης, να μην έχει ψυχολογικά προβλήματα, να μην έχει ροπή προς εθιστικές ουσίες και κυρίως να με καταλαβαίνει όταν έχω περίοδο. Δεν θα ήθελα να είναι δήθεν, ψεύτης, βίαιος, τεμπέλης. Και τέλος, να μην είναι μαλάκας!!
Ξέρω πως είναι σχετικά νωρίς για να στο ζητήσω αλλά καταλαβαίνω πως ζητάω κάτι το λιγουλάκι δύσκολο, οπότε έχεις διορία ως την Πρωτοχρονιά και όχι τα Χριστούγεννα, φέτος. Θέλω επίσης να λάβεις υπόψη σου ότι σου έστειλα νωρίς το γράμμα μου ώστε να πάρω αριθμό προτεραιότητας. Μην μου κάνεις καμιά πουστιά και δώσεις όλα τα καλά αλλού. Επειδή, όμως, είμαι καλόβολος άνθρωπος ξανασκέψου το θέμα με τα μετρητά! ;)

Kisses,
Your always good girl(το τονίζω always good)
Χρυσόψαρο

Λίγο πριν την τρέλα!

«Πες ότι συναντάς έναν τρελό, που ισχυρίζεται πως είναι ψάρι, αλλά και πως όλοι μας είμαστε ψάρια, θα κάτσεις να τσακωθείς μαζί του; Θα γδυθείς για να του δείξεις πως δεν έχεις πτερύγια; θα του πεις καταπρόσωπο αυτό που σκέφτεσαι; Γιά πες μου!...»

«...Αν του έλεγες την αλήθεια και μόνο την αλήθεια, αυτό δηλαδή που σκέφτεσαι για κείνον, σημαίνει πως δέχεσαι να πιάσεις σοβαρή κουβέντα μ' έναν τρελό, και άρα είσαι κι εσύ τρελός. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τον κόσμο που μας περιβάλλει. Αν επέμενες να του πεις την αλήθεια καταπρόσωπο, θα σήμαινε πως τον παίρνεις στα σοβαρά. Και το να παίρνεις στα σοβαρά κάτι τόσο ασόβαρο, σημαίνει πως έχεις χάσει όλη τη σοβαρότητα σου. Εγώ όμως πρέπει να πω ψέματα, για να μην πάρω στα σοβαρά τους τρελούς και να μην τρελαθώ κι ο ίδιος.»

~ Κωμικοί Έρωτες
Milan Kundera ~

Οι αναμνήσεις του συρταριού...

Με έχεις κάνει να νοσταλγώ τη μυρωδιά σου. Θυμάμαι πως ήταν εκείνο το καλοκαίρι που με είχες αγκαλιά. Δεν με ένοιαζε η ζέστη, παρά μόνο το μπλουζάκι σου που μύριζε ήπιο μαλακτικό και το δέρμα σου που για μένα μύριζε παράδεισος. Ήθελα να με φιλάς συνέχεια λες και ήμασταν σιαμαία, σε σημείο εμετικό για τους γύρω να μας βλέπουν έτσι μόνιμα κολλημένους και ερεθιστικό για το σαγόνι μου που κόντευε να πάθει έγκαυμα πρώτου βαθμού από την εντριβή με το μούσι που διατηρούσες τότε. Δεν ξέρω γιατί ακόμα νοσταλγώ ώρες-ώρες την παρουσία σου. Μου λείπει το χαμόγελο που είχες και με έκανε να λιώνω σαν παγωτό βερίκοκο. Μου λείπει ο τρόπος που με φιλούσες και ένιωθα σαν να με έστελνες στο νησί "Φράουλα-Βανίλια". Μου λείπει ο τρόπος που με κρατούσες και ένιωθα σαν να μην πατούσα πλεόν στη γη. Ω, είχες ένα μοναδικό ταλέντο! Δεν έχω ιδέα τι ήταν. Η παρουσία σου στο χώρο με έκανε να μην μπορώ να σκέφτομαι σωστά, λογικά, αποτελεσματικά.
Ήταν Δεκέμβρης ή Γενάρης και ήμασταν αγκαλιά στον καναπέ του σαλονιού σου. Είχα οικειοποιηθεί το μπλουζάκι που φορούσες το καλοκαίρι και σε παρακολουθούσα καθώς με κοιτούσες στα μάτια λες και με έβγαζες φωτοτυπία.
- "Τι θα κάνουμε απόψε;"
- "Μα, εγώ κάτι κάνω...Σε κοιτάω!"
Με κάτι τέτοια με έκανες να χαμογελάω σαν χαζό για κάμποση ώρα και να σου συγχωρώ κάτι βλακείες που έλεγες σε ανύποπτο χρόνο. Αν και δεν μιλούσαμε πολύ. Σε αντίθεση με μένα, ήσουν ένα πνεύμα που μιλούσες με την γλώσσα του σώματος. Προτιμούσες να με παρακολουθείς να σκιτσάρω, να με μυρίζεις, να με ακούς όταν μιλάω. Παρατηρούσες λεπτομέρειες σε μένα που ούτε εγώ δεν είχα προσέξει και ένιωθα ευάλωτη, διαφανής, αλλά ασφαλής. Ήμουν το μικρό σου τότε. Ήσουν 23 και ήμουν 16, αλλά δεν πείραζε ούτε εσένα ούτε εμένα.
Είναι πολύ κλισέ να πω πως όλα τα ωραία τελειώνουν κάποτε. Θα πω πως πλέον σταμάτησα να φοράω το μπλουζάκι σου. Δεν το πέταξα, ούτε και κανένα από τα δώρα που μου πήρες. Ακόμα κι εκείνα τα χαζά/lovestruck αρκουδάκια. Στην αρχή έσπασα μπουκάλια με την κολόνια σου μαστουρώνοντας με την μυρωδιά, μέσα σε ένα κύκλο από δικά σου πράγματα. Έπαιρνα τη δόση μου. Όταν, ύστερα, ξεθύμανα και η κολόνια σου εξατμίστηκε από το σεντόνι μου, άλλαξα σεντόνια, έβαλα τα πράγματα σου στο κάτω-κάτω συρτάρι της ντουλάπας και συνέχισα.

Τελικά δεν πρέπει να ανακατεύω παλιά συρτάρια...

Και όταν οι λέξεις φθαρούν τελικά

Για κάποιο λόγο θέλω να ορμήξω στο διπλανό δωμάτιο και να πάρω αγκαλιά τον μπαμπά μου. Όχι, δεν τον λέω πατέρα σήμερα. Σήμερα είναι ο μπαμπάς μου. Αν η ζωή είναι το πολυτιμότερο πράγμα για σας στον κόσμο, τότε εγώ θα μπορούσα να σκοτώσω ή να χαρίσω τη δική μου για να κρατήσω αυτό που για μένα μετράει και οι πιο πολλοί το λένε οικογένεια. Μα πυρηνική, μα πατριαρχική, μα μονογονεϊκή. Ότι τύπο έχει ο καθένας, όπως μπορεί να το αντιληφθεί. Εγώ αυτό θέλω. (Τι τετριμμένο θέμα, Θεέ μου) Θέλω τους δικούς μου. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να το αντέξει η ύπαρξη μου αν πάθαιναν κάτι οι δικοί μου.

Τι εννοούμε όταν λέμε "οι δικοί μου"; Δεν είναι ιδιοκτησία οι άνθρωποι, μα είναι κομμάτια του εαυτού μας που αν φθαρούν έστω και λίγο δεν θα είμαστε ποτέ ίδιοι, ολόκληροι. Και δεν είναι η Βιολογία που μας δένει, το κοινό DNA και η κληρονομικότητα. Είναι η αίσθηση του ότι δεν είμαστε μόνοι, η συλλογικότητα, η αγάπη, η εμπιστοσύνη.
Συνειδητοποιώ, επίσης, ξαφνικά ότι ελευθερίες και αξίες, έννοιες όπως η αγάπη, είναι λέξεις που αν και δύσκολες σαν όροι και σημασίες, χρησιμοποιούνται τόσο συχνά που σαν νόημα έχουν φθαρεί και μειωθεί με αποτέλεσμα να μην έχουν την ίδια αξία όταν τις αναφέρω με αυτό που πραγματικά θέλω να πω. Η φθορά των λέξεων δεν συμβαίνει μόνο στο ελληνικό λεξιλόγιο και βασίζεται κυρίως στη συνήθεια των ανθρώπων να χρησιμοποιούν πομπώδης φράσεις για να φορτίσουν συναισθηματικά τον κόσμο τους.. Ίσως γιατί υπάρχει μια τέτοια ανάγκη, από την άποψη ότι οι άνθρωποι δεν αισθάνονται τόσο έντονα πια και προκειμένου να επανορθώσουν στον εαυτό τους και τους άλλους -από τύψεις ορισμένες φορές- γεμίζουν τις στιγμές με λέξεις με την ελπίδα να νιώσουν κάτι ενώ το λένε. Η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως,ε; Είναι δύσκολο να δηλώσεις αληθινό συναίσθημα και ψυχολογική κατάσταση με λόγια όταν αυτά έχουν τόσο αλλοιωθεί με τη χρήση.
Οικογένεια για μένα είναι εκείνοι που δεν θα σε ξεγράψουν ποτέ ακόμα κι αν η κοινωνία, ο κόσμος όλος, σε έχει για καμένο χαρτί. Δεν ξέρω πως κατέληξα να έχω τόσο καλή γνώμη για την οικογένεια ακόμα κι αν η δική μου δεν ανταποκρίνεται σε κανένα κοινωνιολογικό πρότυπο παρά σε εκείνα τα τυπικά του ληξιαρχείου. Ίσως επειδή δεν έχει σχέση το τι θέλω να ισχύει με το τι ισχύει πραγματικά. Όπως και να έχει υπερασπίζομαι με ότι έχω και δεν έχω αυτό που θεωρώ πολύτιμο, την ακεραιότητα μου ψυχολογικά. Και αισθάνομαι ολόκληρη όταν είμαι με τον αδερφό μου, αισθάνομαι ολόκληρη όταν δεν είμαι μόνη μου.