Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ; Μάλλον μπά-ΖΕΙ...

Αρχικά, είχα σκοπό να αναλωθώ περί πειρασμού…  Ωστόσο, με βάση πρόσφατα ερεθίσματα θεώρησα σκόπιμο να αλλάξω θέμα. Άπτομαι από την άσκηση βίας σε χώρους που κανονικά διακινούνται ελεύθερα ιδέες, ενώ πρόσφατα το μόνο που διακινήθηκε ελεύθερα στο               Πολυτεχνείο Κρήτης ήταν φάπες! Φραστικές, αλλά κυρίως σωματικές επιθέσεις που υποβαθμίζουν το ελληνικό πανεπιστήμιο, αλλοιώνουν την πραγματική σημασία του ασύλου και πλήττουν την έννοια της ελευθερίας του λόγου και της ελεύθερης διακίνησης ιδεών.

Ας ασχοληθούμε λίγο με την λέξη λογοκρισία εννοιολογικά. ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ορίζουμε τον έλεγχο του λόγου και άλλων μορφών ανθρώπινης έκφρασης, παρ’ ότι η τελευταία αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα ως λήψη και παραγωγή πληροφοριών χωρίς περιορισμό. Σε παγκόσμιο επίπεδο κατοχυρώνεται η ελευθερία του λόγου από την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών.

~ Αν δεν πιστεύουμε στην ελευθερία της έκφρασης για τους ανθρώπους που περιφρονούμε, δεν πιστεύουμε σ’ αυτήν καθόλου. ΤΣΟΜΣΚΙ ΝΟΑΜ ~

Το δικαίωμα κριτικής είναι φυσικό και αναγκαίο, ωστόσο, στη δημοκρατική πολιτική τα αποδεκτά όρια του έχουν ευρύτατες και κυρίως ασαφείς διαστάσεις. Είναι τα ηθικά κριτήρια της εκάστοτε κοινωνίας που ορίζουν την ελευθερία  του λόγου. Στην ουσία, είναι η έλλειψη ανεκτικότητας και η αδυναμία να συνδυάσουμε ελευθερία και διαφορετικότητα.

~Η λογοκρισία δείχνει έλλειψη αυτοπεποίθησης μιας κοινωνίας. ΣΤΙΟΥΑΡΤ Π. ~

Για να γίνω πιο συγκεκριμένη θα μιλήσω για μια πιο στενή έννοια:

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι να μπορεί κάποιος να συμμετέχει στο πολιτικό γίγνεσθαι άμεσα. Με προτάσεις, με ψήφο και έλεγχο των εφαρμοστών της πολιτικής. Στην ουσία, ομάδες που σχηματίζουν κοινωνίες έχουν την δυνατότητα της αυτοκυριαρχίας μέσω δημοκρατικών διαδικασιών. Η πολιτική ελευθερία αναφέρεται κυρίως σε προσωπικό επίπεδο, στη δυνατότητα –δηλαδή- του ατόμου να εκφράζεται πολιτικά, αλλά και να προωθεί/εξασκεί την πολιτική της αρεσκείας του.

Αλλά και σε αυτό το επίπεδο βιώνεται ο περιορισμός της ελευθερίας και αυτό για μένα είναι απόρροια φόβου και έλλειψης αυτοπεποίθησης για την όποια ιδεολογία στηρίζει κάποιος.

~ Αν μας αφαιρεθεί η ελευθερία του λόγου τότε θα οδηγηθούμε βουβοί σαν πρόβατα στη σφαγή. ΤΖΟΡΤΖ ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ ~

Παρατηρείται, λοιπόν, μια διάχυτη ανυπακοή, μια άλογη βία σ’ ένα γενικό πλαίσιο κοινωνικής και πολιτικής αντιπαράθεσης που θεωρούσα μέχρι πρόσφατα ότι ήταν προνόμιο μονάχα της κρατικής εξουσίας που ήταν σε θέση να νομιμοποιήσει πολιτικά τη βία μέσα από τις αρχές της. Θλίβομαι που βλέπω πλέον η πολιτική βία να χρησιμοποιείται ως «συμπλήρωμα» στρατηγικής κινημάτων που στηρίζονται στη μαζική-«ταξική» οργάνωση με σαφείς στόχους πολιτικής -και όχι μόνο- εξουσίας. Στην πραγματικότητα, η πολιτική αυτή βία είναι ελεγχόμενη από τον φορέα ή το πρόσωπο που κατευθύνει αυτές τις οργανώσεις.

Έχω πει πολλές φορές ότι δεν είμαι εδώ για να παίξω το ρόλο του απόλυτου κριτή. Απλά, παραθέτω τη γνώμη μου. Θεωρώ ότι ενέργειες βίας στερούνται ουσιαστικά μιας συνεκτικής και ρεαλιστικής στρατηγικής εξουσίας αφού, οι δράσεις τέτοιου τύπου –που έχουν γίνει πλέον μέρος της καθημερινότητας- αποβλέπουν περισσότερο στην πολιτική επιβίωση και ισχυροποίηση δήθεν κινημάτων μέσα από την προβολή της ανυπακοής και της διαφορετικότητας παρά στην ουσιαστική αλλαγή της κοινωνίας. Ωστόσο, πιστεύω ότι η βία από αυτή την πλευρά περισσότερο συντηρεί και αναπαράγει το καθεστώς που υποτίθεται ότι αμφισβητεί, αφού καταδικάζει πράξεις άλλων φορέων εκτός των δικών του. Ιδεολογικός κατακερματισμός!

Εξάλλου, η πολιτική άνοδος ακραίων καθεστώτων στηρίχθηκε σε προγενέστερη απαξίωση και στον ευτελισμό κάθε ηθικού θεσμού. Θέλω να γίνει κατανοητό πως για μένα η σχέση των φοιτητών με την δημοκρατία θα πρέπει να επιβεβαιώνεται καθημερινά όχι μόνο ως υστερικό βίωμα αλλά κυρίως ως τρέχουσα κοινωνική και πολιτική πράξη.

Αποφέρω τιμή σε εκείνους που έκαναν τον εαυτό τους λίπασμα για το άνθισμα μιας ελευθερίας που δεν εξαργύρωσαν ποτέ. Αν και αναρωτιέμαι αν την εξαργύρωσε ποτέ κανείς…