Αϋπνίες

Έχω παρατηρήσει ότι μου έρχεται να γράψω κάτι καλό είτε όταν κοιμάμαι είτε μέσα σε αυτά τα λίγα υπέροχα δευτερόλεπτα πριν σε πάρει ο ύπνος ο "καλός". Εκείνη τη στιγμή της απόλυτης ευστροφίας κατά το πέρασμα από το συνειδητό της διαύγειας στο υποσυνείδητο του ύπνου έχω δύο επιλογές: ή να κοιμηθώ και να γράψω το πρωί ρισκάροντας να ξεχάσω τι σκέφτηκα ή να σηκωθώ και να το γράψω εκείνη τη στιγμή για να μην το ξεχάσω ρισκάροντας να μην μπορέσω να ξανακοιμηθώ. Το αποτέλεσμα είναι εμφανές. Όχι στα γραπτά μου αφού έτσι κι αλλιώς έχουν υποστεί επεξεργασία μέχρι να δημοσιευθούν, αλλά στη φάτσα μου. Έχω 5 μέρες να κοιμηθώ σαν άνθρωπος! Έχω εκτιμήσει απεριόριστα -πλέον- τις στιγμές απόλυτης σωματικής και διανοητικής χαλάρωσης. Εγώ (!) που κοιμάμαι και βλέπω να λύνω διαφορικές εξισώσεις!

Πιάνω τον εαυτό μου κάτι βράδια που υποσυνείδητα με πιέζω να μην κοιμηθώ για να παρατείνω τις στιγμές πριν τον ύπνο. Ξέρω ότι θα έρθει αυτή η αλλόκοτη κρίση πολυλογίας. Θα πάει τρεις ή και τέσσερις το πρωί:

«Γιατί δεν κοιμάσαι; Έλα, αφού δεν το σκέφτηκες μέχρι τώρα δεν πρόκειται να γίνει τίποτα.»

ΣΚΑΤΑ! Πάλι σηκώθηκα! Αύριο υπόσχομαι να κοιμηθώ. Το πρωί θα γράψω αυτό που σκέφτηκα στο περίπου. Δεν θα είναι το ίδιο. Θα είναι μικρό και λίγο μπροστά στο αρχικό. But, God, I have to get some sleep!

There are times when I’ve wondered

And times when I’ve cried

(Iron Maiden – No Prayer for the Dying)

Έτσι είναι, καλό μου. Να εκφράζεσαι, να τσατίζεσαι, να δημιουργείς. Και πίστεψε με αυτό μπορεί να διαλύσει τον κόσμο. Έχω τις τελευταίες μέρες ακούω μόνο Bob Dylan, Opeth και Pain of Salvation. Δεν βοηθάει…

Αν εγωιστικά υποθέσουμε ότι είμαστε μονάχοι σε τούτο το σύμπαν(διαπλανητικά μιλώντας), υπάρχουν γύρω σου μερικά δισεκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές και ακόμα περισσότερες ψυχές των ζωντανών της γης. Από αυτές τις ασύλληπτα αμέτρητες ανάσες, λίγες –ελάχιστες μονάχα- μπορούν να σου δώσουν ζωή. Η ανάσα τους είναι και δική σου. Όσο εκείνες λιγοστεύουν, εσύ αργοπεθαίνεις. Αν παύσουν, εσύ θα τελειώσεις εν μία νυκτί.

«Μ’ αγαπάς; Είμαι μόνη μου, έτσι δεν είναι; Έχω κανέναν να αγαπάω; Έχω λόγο να το κάνω; Σ’ αγαπάω γιατί σε μισώ…»

Ποιόν έχεις να σε πάρει αγκαλιά όταν απλά κλαις γιατί έτσι σου βγαίνει, χωρίς απαραίτητα να έγινε κάτι; Γιατί απλά άκουσες το «No Prayer for The Dying» από Maiden και σου ‘ρθε. Με σόκαρε όταν μου έκαναν αυτή την ερώτηση γιατί μπήκα σε σκέψεις. Είναι δύσκολο να βρεις έναν άνθρωπο να σε αγαπάει χωρίς όρια, χωρίς προδιαγραφές(Δεν μιλάμε για έρωτα. Αυτές τις γλυκανάλατες μαλακίες δεν τις πιστεύω. Θα αναλύσω σε άλλο άρθρο την ανυπαρξία του έρωτα).

Κι ύστερα συνειδητοποίησα ότι έχω ανθρώπους που δεν πρόκειται να αποκτήσει κανείς. Καταστάσεις στη ζωή μου που είναι μοναδικές. «Μαγικές» τις λέω εγώ. Και δεν λέγονται ούτε αδέρφια, ούτε φίλοι. Είναι κάτι που χαρακτηρίζεται μόνο με το όνομα του καθενός. Γιατί δεν υπάρχει κανείς άλλος τέτοιος στον κόσμο. Οι ψυχές μου…

Φοβάμαι τους ανθρώπους, το αίμα, τη μοναξιά, το άψυχο, το άγνωστο. Έχει σημασία πως θα με φωνάζεις; Μπορείς να με φωνάζεις Ειρήνη, αλλά θα προτιμούσα να με λες:

~ Χρυσόψαρο ~

Υ.Γ.: Λατρεύω τους στίχους από το «The Call of Ktulu – Metallica» :)

Περί ψυχής

Κάθε που μια σάρκα πλάθεται, η ψυχή ποτίζεται πριν γίνει ένα με το σώμα. Ξεπλένεται στο ποτάμι του νερού της γης, βαθιά μέσα στα δάση των θεών. Εκεί που θεοί γεννιούνται και θεοί πεθαίνουν. Και στο ποτάμι αυτό ταξιδεύουν η Σοφία, Η Χαρά, η Κακία, η Γνώση... Δεν ταξιδεύουν ειρηνικά. Κι όταν μια ψυχή – άπλαθη ακόμα – πλησιάζει, εκείνες χτυπιούνται, κομματιάζονται.

Μια ψυχή, θα τα έχει όλα. Και πάντα όπως πρέπει. Τα πάντα ανάλογα. Και όσο η ψυχή πλάθεται ολάκερη μοναχή της, αυτές μεγαλώνουν. Και πρώτα απ' όλα η Γνώση. Μα η Γνώση κουβαλάει πόνο οξύ, που θρυμματίζει σωθικά και τρώει κεφάλια. Χειρότερο από τη Γνώση, η ψυχή θα δει μονάχα την ερημιά. Αυτή που σε παρατάει να φαγωθείς μοναχός σου, που δεν σε λυπάται, σε γονατίζει, σε διψάει.

Η μάνα πηγή πονάει τα παιδιά της. Παρακαλάει η ψυχή να ποτιστεί με τα Καλά. Κι αν κάποιο από τα παιδιά της χυθεί και ξαμοληθεί από την ποδιά της, εκείνη σπαράζει ώσπου να γυρίσει να συγχωρεθεί.

Τα παιδιά κάνουν τα λάθη που τους αναλογούν. Και η μάνα συγχωράει για να προχωράνε εκείνα ανάλαφρα. Μα το βάρος της πράξης δεν μπορεί να το κουβαλήσει η μάνα. Στο τέλος η ψυχή – έχει δεν έχει – πρέπει να μάθει το αλλόκοτο. Nα κάνει το χρέος...

Άγνωστα Νερά

Τι έγινε; Το διαλύσατε χωρίς εμένα; Είχα καιρό να γράψω. Πολύ τρέξιμο για να γραφτείς σε σχολή που είναι μακριά από την πόλη σου. Πολλές ώρες ταξίδι, ταλαιπωρία, αϋπνία και απίστευτη βρώμα και "απλυσιά" αν πας με μέσα μαζικής μεταφοράς. Είτε πας με λεωφορείο, τρένο, αεροπλάνο ή πλοίο, δεν το γλιτώνεις να σου πιαστεί ο κώλος τόσες ώρες στο κάθισμα.

Επίσης ανακάλυψα την γελοιότητα των ΚΤΕΛ. Ξέρεις, χρυσό μου, ότι για να πας Άρτα-Αθήνα με φοιτητικό (4,5 ώρες ταξίδι) πληρώνεις 21 ευρώ, ενώ Πειραιάς-Χανιά (8 ώρες ταξίδι) πληρώνεις 16 ευρώ; Πόσο ηλίθιο μπορεί να είναι αυτό; Ένας φίλος πήγε Φρανκφούρτη ένα διήμερο και πλήρωσε όσα πληρώνω εγώ να πάω Αθήνα από Φιλιππιάδα και να γυρίσω. Και με αυτοκίνητο να πας, σου κόβουν τον κώλο στα διόδια. Τόσες φορές που πέρασα τη γέφυρα Ρίο-Αντίρριο με το αυτοκίνητο φέτος, με τα 12 ευρώ κάθε φορά, συνολικά αγόραζα βάρκα και θα μπορούσα να μετακινηθώ μόνη μου πέρα-δώθε.

Και που λες, πήγα δύο μέρες στα Χανιά. Φοβερή πόλη. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Κρήτης και πρωτεύουσα του ομώνυμου νομού. Τα κτήρια έχουν απίστευτη αρχιτεκτονική, ειδικά προς την παλιά πόλη και η περιοχή έχει μεγάλο πολιτιστικό ενδιαφέρον. Αναμειγνύεται περίτεχνα το σύγχρονο, το Βενετικό, το Τούρκικο και το παραδοσιακό στοιχείο, δημιουργώντας μια μοναδική και ελκυστική εικόνα.

Αυτό που πρέπει να προσέχεις στα Χανιά είναι να έχεις πάνω σου πάντα Liposan γιατί από τον αέρα παίζει να αφυδατωθείς τόσο πολύ που στο τέλος θα γίνεις σκόνη. Και το σημαντικότερο, να προσέχεις και ως οδηγός και ως πεζός. Δεν αστειεύονται αυτοί! Θα σε πατήσουν, αλήθεια! Το πρώτο που θα ακούσεις είναι φρεναρίσματα και κόρνες και το παράξενο είναι ότι οι κάτοικοι έχουν τόσο πολύ συνηθίσει το φαινόμενο που δεν τους κάνει αίσθηση πλέον η επικινδυνότητα του γεγονότος. Παρ' όλα αυτά, οι άνθρωποι είναι πολύ φιλικοί και η αγορά της πόλης δεν είναι ακριβή. Σας συνιστώ να πάτε... Αλλά με αεροπλάνο. Είναι πολλές 8 ώρες μέσω θαλάσσης. Αν πάτε με πλοίο, σας προτείνω το "Έλυρος". Σαν πεντάστερο πλωτό ξενοδοχείο είναι.

Έμειναν μόνοι τους οι γονείς μου. Φύγανε τα παιδιά τους να πάρουν το δρόμο τους και τους κακοφάνηκε που άδειασε το σπίτι. "Άσε παιδί μου, φύγατε εσείς και δεν έχω τι να κάνω. Τσακώνομαι με τη μάνα σου να περάσει η ώρα. Δεν την μπορώ τόση ησυχία στο σπίτι". Κι ας τα έλεγε αυτά ο πατέρας μου χαριτολογώντας. Του κόστισε που δεν έχει ένα από τα παιδιά του στο σπίτι. Και τον σκουζμό που έκανε ο πατέρας μου που θα φύγω τον περίμενα. Είναι ευαίσθητος άνθρωπος ο πατέρας μου. Ας τσατίζεται εύκολα με τα μικροπράγματα. Από πικρία το κάνει. Πιο δυνατή είναι η μάνα μου από τον πατέρα μου. Δεν την είδα να κλαίει ακόμα. Της έφερα τσικουδιά και ρακόμελο για να πάνε κάτω οι πίκρες. Της υποσχέθηκα ότι θα παντρευτώ στην Άρτα και ότι δεν θα μείνω για πάντα στα "ξένα", γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να ησυχάσει.

Μισώ τις μεταβατικές περιόδους στη ζωή μου. Όχι το τέλος μιας εποχής, ούτε την αρχή μιας νέας. Δεν φοβάμαι την αλλαγή. Το μόνο που φοβάμαι είναι το άγνωστο. Γιατί συνήθισα να τα ξέρω όλα, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται αυτό. Δεν μου αρέσει να μην ξέρω πως να λειτουργήσω. Δεν μου αρέσει να ψάχνω. Μου αρέσει να βρίσκω, να γνωρίζω.

Μπορεί να μην έρθουν όλα όπως τα θέλεις, αλλά τίποτα δεν θα γίνει για κακό.