Sonisphere Festival Athens 2010: Όπως το είδα εγώ

Όπως υποσχέθηκα, σας παραθέτω έναν μικρό απολογισμό του πρώτου Sonisphere Festival στην Ελλάδα. Μας τίμησαν για πρώτη φορά όλοι μαζί, οι Big Four. Το φεστιβάλ ήταν απίστευτο και η διοργάνωση άψογη! Η βροχή όχι μόνο δεν προκάλεσε την ακύρωση της συναυλίας, αλλά βοήθησε κιόλας να μην βράσουμε από τη ζέστη.

Ως προς την ποιότητα των καλλιτεχνών, -πέραν από τους Stone Sour που τους θεώρησα σχετικά αδιάφορους και αγενέστατους, αφού αν και ο τραγουδιστής είναι ο Corey Taylor των Slipknot δεν είπε ούτε μια κουβέντα για τον προσφάτως θανόντα μπασίστα τους, Paul Gray- το φεστιβάλ ήταν ασύλληπτο. Είναι, βέβαια, κατανοητό πως δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναδούμε όλους μαζί τους Big Four. Ήταν μοναδική εμπειρία.

Έφτασα κατά τη μία το μεσημέρι. Μου έκανε εντύπωση που είχε αρκετό κόσμο από τόσο νωρίς. Τους Suicidal Angels δεν τους πρόλαβα, οπότε και δεν μπορώ να εκθέσω άποψη. Ύστερα εμφανίστηκαν στη μικρή σκηνή οι Bullet for my Valentine, οι οποίοι ήταν αξιοσέβαστοι. Είπαν και το "Tears don't Fall" που μ'αρέσει.

Στην εκτίμηση μου ανέβηκαν ακόμα περισσότερο οι Anthrax, αφού τίμησαν τον μάγο της μουσικής Ronnie James Dio τραγουδώντας το "Heaven and Hell". Ο Joey Belladonna είναι πάντα φωνάρα. Είδαμε και ιπτάμενα παππούτσια. Όπως παρακολουθούσα ήσυχα-ήσυχα(λέμε τώρα!!)βλέπω κάτι τύπους να βγάζουν τα παπούτσια τους και να τα πετάνε γύρω-γύρω στον κόσμο. Ήθελα να 'ξερα, αυτοί πως έφυγαν μετά με μόνο ένα παπούτσι; Γιατί να το ξαναβρήκαν αποκλείεται. Εδώ έχανες άνθρωπο με τόσο κόσμο και δεν τον ξαναέβρισκες.

Slayer δεν έχω να πω και τόσα πολλά. Κυρίως γιατί είχα συγκεντρωθεί στο ξύλο που έπεφτε. Σας έχω πει ότι λατρεύω τον Dave Lombardo; Ο τύπος παίζει απίστευτα drums!! Όχι σαν μερικούς-μερικούς που μοιάζουν να βαράνε τα ταψιά της μάνας μου! Ονόματα δεν λέμε και υπολήψεις δεν θίγουμε. (Lars Ulrich. Ναι, δεν τον συμπαθώ. Θα ευχόμουν καλύτερα να είχε επιλέξει να γίνει κηπουρός.) Επιστρέφοντας στο θέμα, οι Slayer αποθεώθηκαν και μας αποχαιρέτησαν με το "Raining Blood".

Οι Megadeth βγήκαν στη μικρή σκηνή. Θεωρώ κάπως παράξενο που οι Stone Sour τραγούδησαν σε μεγάλο stage, ενώ οι Megadeth σε μικρό. Επίσης, θεωρώ παράξενο που όλοι είχαν μόνο μία ώρα πάνω στη σκηνή -εκτός ,βέβαια, από τους headliners Metallica. Βέβαια, αυτά είναι θέματα της διοργάνωσης και δεν μπορώ να πω τίποτα. Να σας πω την αλήθεια, ίσως ο frontman, Dave Mustaine, να μην άντεχε πάνω από μία ώρα, καθότι δεν είναι και μεγάλη φωνή και από ότι είδα σταμάτησε καμία 10αρια φορές για νερό και ανάσα. Ωστόσο, θεωρώ ότι η εμφάνιση τους ήταν αξιοπρεπέστατη και πραγματικά ήμουν τυχερή που είδα μια από τις μεγαλύτερες μπάντες στο χώρο της thrash.

Στις 21.30 υποτίθεται ότι θα έβγαιναν οι Metallica. Μας έστησαν για ένα τεταρτάκι ώσπου να ακούσουμε το intro από το The Ecstasy of Gold. Περιττό να πω ότι μετά από αυτό κατέβασα την ταινία: The Good, The Bad and the Ugly. Ένα τεράστιο video wall έδειχνε σκηνές και ύστερα άρχισε να σίεται η γη -όπως ακριβώς υποσχόταν και το όνομα του πάρκου(Terra Vibe=δόνηση της γης)- με το "Creeping Death". Μας έλουσε η βροχή αμέσως μετά, αλλά οι περισσότεροι φτιάχτηκαν περισσότερο με αυτή την εξέλιξη. Τίμησαν το αγαπημένο μου "For Whom The Bell Tolls". Το όλο setlist ήταν όπως ακριβώς το περίμενα. Ανατριχίλα! Φωτιές στη σκηνή μας ζέσταναν κιόλας μετά τη βροχή. Μεγαλειώδες! Εδώ θα ήθελα να τονίσω το support που είχε το συγκρότημα από τη διοργάνωση και αυτό φάνηκε.

Στο σημείο αυτό, είναι άξιο να αναφερθεί το ευχαριστώ μου στους καλλιτέχνες για την μοναδική εμπειρία που πρόσφεραν. Ακόμα και στη μεταλλαγμένη νυφίτσα τον Ulrich που δεν συμπαθώ τη φάτσα του.

Έφαγα ξύλο, αχρήστευσα τα ρούχα που φορούσα από τη λάσπη, ανέχτηκα την σκόνη, τη βρώμα και την ιδρωτίλα από τον κόσμο. Την επόμενη μέρα δεν μπορούσα να γυρίσω το λαιμό μου, δεν μπορούσα να περπατήσω και η γη ξανάκουσε τη φωνή μου μετά από δύο μέρες. Κι, όμως, δεν μετανιώνω για όλα αυτά, ούτε λυπάμαι τα χρήματα του εισητηρίου -το οποίο, βέβαια, κράτησα για να θυμάμαι. Αυτό που έζησα ήταν απίστευτο!

Καληνύχτα σας...