Αrs Μoriendi ~ η "τέχνη του θνήσκειν" ~

Συνήθως για να αναλύσω κάτι πρέπει να έχω κάποιο εξωτερικό ερέθισμα. Η έντονη συναισθηματική φόρτιση με σπρώχνει στην πολυλογία. Παρ' όλα αυτά περνάω μια περίοδο συναισθηματικής στασιμότητας, γι' αυτό και δεν γράφω τόσο συχνά.

Θα ξεκινήσω με μια απλή ερώτηση. Πόσους θάνατους είδες; Πρόσεξέ με λιγάκι εδώ. Δεν ρωτάω πόσους νεκρούς είδες, ούτε σε πόσες κηδείες παρευρέθηκες. Ποιόν είδες να σβήνει; Τι έκανες για να τον σώσεις;

Φορούσες μαύρα; Γιατί; Δάκρυσες ποτέ ώσπου άρχισαν να πονάνε τα νεύρα του κορμιού σου;

Είσαι μόνος σου.Βγήκες από το πλημμυρισμένο δωμάτιο να καπνίσεις. Εσύ που ώρες πριν ήσουν φανατικός αντικαπνιστής.Σου κόβονται τα πόδια σαν να έτρεχες χιλιόμετρα κι ας καθόσουν σε μια καρέκλα όλη μέρα. Θες να κοιμηθείς απίστευτα ή να ξυπνήσεις μια και καλή. Δεν μπορείς να αποφασίσεις.

Να ξέρεις πως δεν υπάρχει προσευχή για τους μελλοθάνατους.

Τι θρηνούμε όταν κάποιος "φεύγει"; Δεν μου αρέσει η λέξη "πεθαίνει". Μερικές φορές σκαλώνω σε λέξεις. Ξεχωρίζω μερικές που θεωρώ όμορφες, άλλες σπάνιες, άλλες ενδιαφέρουσες, μερικές άσχημες ή αντιπαθητικές. Η λέξη "πεθαίνω" είναι αντιπαθητική. "Θάνατος" είναι ενδιαφέρουσα. Το "φεύγω" χωνεύεται εύκολα.

Τι λέγαμε; Α,ναι! Όταν κάποιος "φεύγει", θρηνούμε το τέλος μιας εποχής. Ενός κομματιού του εαυτού μας. Δεν θρηνείς ποτέ πρόσωπα. Τουλάχιστον όχι άμεσα. Θρηνείς καταστάσεις. Αυτό που προκαλούσε κάποιος για σένα. Τη συναισθηματική φόρτιση. Θρηνείς αυτά που δεν πρόλαβες να ζήσεις μαζί με εκείνον που έχασες ή όσα δεν είχες την ευκαιρία να πεις.

Τι θα έκανες αν έχανες κάποιον δικό σου; ΔΙΚΟ ΣΟΥ! Όχι, λάθος. Ποτέ δεν ήμουν τόσο αισιόδοξη. Αναδιατυπώνω. Τι έκανες όταν έχασες κάποιον δικό σου; Αν προσέξεις, υπάρχουν άνθρωποι που είναι πραγματικά σοκαρισμένοι στην ιδέα του θανάτου. Και από αυτό μπορείς να βγάλεις δύο συμπεράσματα: αυτοί οι άνθρωποι είτε ξέρουν πάρα πολλά για το θάνατο είτε πολύ λίγα.

Το ξέρω ότι ξεκίνησα κάπως απότομα και ίσως πεσιμιστικά. But life has its ups and downs and we just have to learn how to live with it. Πένθος, που λέτε, είναι η βίωση της απουσίας των καταστάσεων. Είναι η χειρότερη πλευρά αυτής της παύσης της λειτουργίας ενός οργανισμού. Αυτοί που μένουν πίσω. Ο φόβος των ζωντανών για το γεγονός του θανάτου στηρίζεται στην άγνοια του βασανιστικού "περάσματος" από τη ζωή στην ανυπαρξία.

Οι αρχαίοι Έλληνες, ίσως για να απομακρύνουν το φόβο από τον Θάνατο, θεοποίησαν και προσωποποίησαν το θάνατο. Τον θεωρήσαν δίδυμο αδερφό του Ύπνου και δικαιολογημένα αφού τον συνέδεσαν με μια μονιμότερη κατάσταση του τελευταίου. Και είναι πολύ γλυκό και αθώο να δώσεις στο θάνατο το όνομα του αιώνιου θανάτου. Και καλά θα κάνεις, αν το πράξεις αυτό. Γιατί όπως είπε και ο αρχαίος φιλόσοφος Επίκουρος: "όσο ζει ένας άνθρωπος, ο θάνατος δεν υπάρχει και όταν υπάρχει ο θάνατος, ο άνθρωπος αυτός δε ζει πια".

"Σε ποιόν θάνατο πήγες; Περνούσε αεράκι από 'κεί;"  

~Μάρκος Μέσκος~

Υ.Γ.: Ο πίνακας του Jacques-Louis David ονομάζεται: "The death of Marat".