Έκτακτο το φορεματάκι σου, χρυσή μου...

Ένα από τα πιο πολύτιμα πράγματα που έχεις αποκτήσει, ψάρι μου, σε αυτόν τον κόσμο είναι το τείχος σου. Δεν αναφέρομαι σε κανένα τσιμεντένιο τείχος. Μονάχα σε κείνο το αόρατο τείχος που ευλαβικά χτίζεις για κλείσεις έξω τους άλλους. Να γίνεις αδιαφανής. Σωστά πράττεις. Σε κάνει ασφαλή και σίγουρο. Δεν κατατρύχεσαι από τρόμο για τους εκτός, αλλά διακατέχεσαι από ένα σύμφυτο και έντονο ένστικτο για επιβίωση.

Στόχος σου είναι το δικό σου τείχος να είναι πιο απροσπέλαστο από των άλλων. Όσο περισσότερο αδιαφανής θα γίνεσαι εσύ σε κείνους, τόσο διαφανέστεροι θα γίνονται εκείνοι σε σένα.

Μέσα από το τείχος έχεις μια μαγική ντουλάπα. Αυτή διαθέτει κουστούμια και μάσκες, με τη βοήθεια των οποίων μπορείς να χρησιμοποιείς και να εκμεταλλεύεσαι τον κόσμο των άλλων. Η ντουλάπα όσο ζεις θα πλουτίζει με φορεσιές καινούριες. Με δυνατότητες άλλες. Με αναλώσιμους χαρακτήρες που θα πλάθεις για να παρουσιάζεις στον κόσμο τους. Στολίδι της συλλογής σου είναι η πανοπλία σου. Από άφθαρτό μέταλλο να τη σφυρηλατίσεις.

Με τα χρόνια θα πρέπει να έχει γίνει ένα με το σώμα σου. Μονάχα εσύ θα ξεχωρίζεις το δέρμα από το μέταλλο. Είναι μεγάλο βάρος, ψάρι μου, το ξέρω, αλλά έτσι πρέπει. Το να είσαι ο εαυτός σου είναι επίπονο. Όπως και το να έχεις τόσες εκφάνσεις.

Κοιτάς τι μέρα είναι έξω και διαλέγεις που θες να πας. Φοράς την κατάλληλη πνευματική κατάσταση και προχωράς.

Κάποιος μου είπε ότι λυπάται αυτή την πλευρά μου. Εγώ άλλες φορές τη λατρεύω, άλλες φορές κουράζομαι. Και δοκίμασα χωρίς αυτό το περίπλοκο προστατευτικό πλέγμα, προσπάθησα αληθινά. Αλλά το να μην έχεις προστασία σε κάνει ευάλωτο ψυχικά και σωματικά. Κάποτε ήμουν καλά. Τώρα κρυώνω και νυστάζω μόνιμα. Η δική μου πανοπλία, βλέπεις, ψάρι μου, είχε ραγίσει.

Όταν τα αντικείμενα συναλλαγής των σχέσεων μεταξύ των δύο κόσμων αποκτήσουν καθορισμένη αξία, τότε ίσως αποφασίσω να εκθέσω ξανά λίγο κομμάτι κρέατος. Ως τότε με γεια μου η καινούρια πανοπλία. Ποτισμένη με σταγόνες σκοτεινιάς. Κι είναι επικίνδυνο πράγμα η σκοτεινιά. Δεν είναι εκδικητικότητα. Πρέπει να την λατρεύεις την κακία σου.

Να μάθεις να μην εκτίθεσαι, να μην δείχνεις ότι νοιάζεσαι, να μην έχεις ελαττώματα. Να μην πέφτεις, να μην δακρύζεις, να μην κάνεις λάθη. Να προσαρμόζεσαι. Σήμερα θα φοράς ένα ροζ φορεματάκι και θα πας για τσάι και συμπάθεια στον πλανήτη των ανθρώπων. Αύριο ένα μαύρο κουστούμι και θα πας να κατακτίσεις τον κόσμο του χρήματος. Δεν είσαι κανείς και είσαι όλοι.

Στον δικό σου κόσμο μπορείς να φορέσεις την πιτζάμα σου, να πάρεις αγκαλιά το μαξιλάρι σου και να απλωθείς. Στον κόσμο των άλλων είσαι οτιδήποτε άλλο εκτός από σένα. Αυτοσχεδίασε, μεγάλο μου ψάρι, συνδύασε ρούχα από την ντουλάπα σου, εκμεταλλεύσου τους όσο κι εκείνοι. Όλοι μάσκες φοράμε. Φρόντισε να κάνεις εντύπωση...

Pink Bubbles Go Ape...

Χρυσόψαρο: Όχι απλά είσαι μπερδεμένος και δεν έχεις σωστή κρίση ακόμα.
Γ: Πότε είχα;
X: Aπό πότε έρωτας και σωστή κρίση πάνε μαζί;
Γ:  Από πότε αυτό που ένιωθα εγώ θεωρείται έρωτας; Ένας ενθουσιασμός κάτω από μεγεθυντικό φακό ήταν.

Και αυτό ήταν ένα χαστούκι για να ξυπνήσω. Από τα πολλά που μου 
δίνει η τύχη και μερικά που δίνω μόνη μου στον εαυτό μου. Μεγεθύνουμε συναισθήματα, σχέσεις. Είναι τεράστιες και ανύπαρκτες σαπουνόφουσκες που φτιάχνουμε μόνοι μας. Το γιατί τις δημιουργούμε, μιας και θα σκάσουν μόλις αιωρηθούν για λίγα δεύτερα, είναι ένα άλλο θέμα που ακόμα δεν έχω απαντήσει. Υπερβολικές χημικές αντιδράσεις του σώματος είναι τα ανθρώπινα συναισθήματα. Και είσαι καταδικασμένος να είσαι δέσμιος. Και να τα βλέπεις πολύ μεγαλύτερα από ότι είναι.

Γ:Θα έπρεπε να έχω καταλάβει και να αποτραβηχτώ. Να μην αφήσω τον εαυτό μου να ζήσει κάτι τόσο άδειο.
X: Ίσως...Αλλά δεν το κρίνουμε εμείς αυτό. Χάνουμε τον έλεγχο.
Γ: Δεν καταλαβαίνω γιατί διαλέγουμε να χάσουμε τον έλεγχο, να αφεθούμε σε καταστάσεις που ξέρουμε ότι δεν θα εξελιχθούν όπως περιμένουμε. Δεν είναι ηλίθιο αυτό;

Δεύτερο χαστούκι. Το όλο θεματάκι είναι σαν επιτραπέζιο. Όταν χάνεις πρέπει να ξαναπαίξεις. Για να κερδίσεις. Και το κέρδος είναι ο πιο εγωϊστικός αυτοσκοπός. Γι' αυτό και τυφλώνει, γι'αυτό και αναπόφευκτα χάνεις. Δεν σκέφτεσαι τη λογική του παιχνιδιού, αλλά την ευθεία.

X: Ελπίζουμε να εξελιχθούν καλά.
Γ: Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία σαν κατσαρίδα. Ποιός μαλάκας μας έκανε να το πιστέψουμε αυτό; Γιατί έχουμε την ανάγκη να πιστέψουμε; Ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν είναι όπως στην Disney, τίποτα δεν έχει happy ending. Οι φωνές στο κεφάλι σου το λένε και διαλέγεις να μην τις ακούσεις.

Γιατί ο άνθρωπος είναι ένα ζώον που επιθυμεί την πίστη. Νομίζω το έχω ξαναπεί αυτό. Η επιβίωση στην αναλγησία του καθημερινού γίγνεσθαι έχει ως βάση το προσκήνυμα σε κάτι ανώτερο και συνήθως ανύπαρκτο. Γιατί μας συμφέρει να μην έχουμε ευθύνη. Ο από μηχανής θεός είναι πάντα πολύ hot τάση.

Τη ζωή τη χτίζουμε στο κεφάλι μας πρώτα. Αυτό που λέμε φαντασία. Και εδώ ξεκινάνε τα προβλήματα. Πλάθεις μαγεία στο κεφάλι σου επειδή έτσι σε συμφέρει και καλά κάνεις εδώ που τα λέμε. Σε αυτό που πλάθεις στο κεφάλι σου μπορεί να περιέχονται και άνθρωποι. Το κακό είναι ότι στην πραγματικότητα δεν ξέρουν το παραμυθάκι σου. Το χειρότερο είναι ότι σε αφήνουν να το συνεχίζεις. Μπλέκεις σε μια κατάσταση μοναδική. Ζεις παραμυθικά, αλλά μόνος σου. Εγκωβίζεσαι, στο τέλος, σε μια ψεύτικη "σχέση" με αληθινό συναίσθημα. Πονάει.

Γ: Νόμιζα ότι η ειλικρίνεια είναι αρετή. Σκατά είναι! Τι κερδίζει ο ειλικρινής σε τέτοιες καταστάσεις; Τη μοναξιά του. Ο κόσμος θέλει ηθοποιούς. Ανθρώπους που δεν νιώθουν και έχουν ασπίδες μπροστά τους. Δεν αφήνουν τίποτα να περάσει μέσα τους. Είναι σωστό αυτό; Να κλείνεις τον εαυτό σου σε ένα κουτί για να μην χαλάσει; Να υποκρίνεσαι σε όλους γιατί κανείς δεν θα σου πει μια καλή κουβέντα; Κι αν σου πει δεν θα είναι ποτέ αυτή που θες. Δεν σε ξέρει κανείς σε αυτό τον κόσμο τελικά. Δεν είναι δίκαιο. Έχω βαρεθεί αυτή τη συνεχόμενη παράσταση και τις κριτικές που θα έρθουν. Έτσι είναι η ζωή;

Χ: Πάντα. Κανείς δεν σε ξέρει πραγματικά. Όσο πιο καλή πανοπλία φτιάξεις τόσο το καλύτερο. Όσο πιο ισχυρότερο τοίχο φτιάξεις απέναντι στους άλλους τόσο το ασφαλέστερο. Λίγοι, μετρημένοι, ίσως και κανείς να μην σε καταλάβει. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να σου φερθεί καλά. Το συμφέρον κυβερνάει.

Να δαγκώνεις ξύλο και να κόβεις το πόδι σου με αλυσοπρίονο. Και να μην αντιδράς. Να μην το δει κανένας. Ούτε να δακρύσει αυθόρμητα το ένα σου μάτι. Και μόνος σου να είσαι. Γιατί θα το ξέρεις εσύ. Να φοράς μάσκα μεταλλική, να μην την βγάζεις ούτε όταν είσαι μόνος σου. Να θυμάσαι μόνο εσύ ποιός είσαι στ' αλήθεια. Δεν σε λυπάται κανείς. Δεν είναι θέμα υποκρισίας. Είναι θέμα επιβίωσης.

Γ: Δεν έχω ζήσει τίποτα. Η ζωή μου έχει ελάχιστα πράγματα να μου προβάλλει και γι'αυτό συνήθως παίζει σε repeat. Έχω κουραστεί γιατί κατάλαβα ότι εδώ θα φάω τα μούτρα μου, θα σηκωθώ, θα χαμογελάσω, θα ξαναπέσω, θα χαμογελάσω. Αλλά το χαμόγελο θα έχει ρωγμές. Φθείρομαι. Είναι δίκαιο; Για μένα; Για σένα; Για τους άλλους; Για αυτούς που μας αγαπάνε;

Χ: Για κανέναν δεν είναι δίκαιο. Αλλά ξέρεις τι κρατάει το χαμόγελο; Γιατί δεν καταρρέεις; Τα πρόσωπα. Στο τέλος της μέρας όσοι και να ψοφίσουν, όσα και να γκρεμιστούν υπάρχουν τα πρόσωπα.

Όσο και να παραπονιέσαι κάποιον έχεις που ξέρει ποιός είναι κάτω από τη μεταλλική μάσκα. Κι ας είναι ένα. Ή έστω η ελπίδα ότι υπάρχει ένα. Πρόσεξε! Η ελπίδα, όχι η αυταπάτη.

Ο νικητής είναι μόνος...

Ο τίτλος είναι κλεμμένος από βιβλίο του Coelho. Αλλά δεν είμαι σε θέση να γεννήσω κάτι καινούριο. Είμαι γυναίκα σήμερα. Ξέρεις από εκείνες που θέλουν να κλάψουν ώσπου να σκάσει το κεφάλι τους και να σπάσουν κάτι από κρύσταλλο. Είναι φαντασμαγορικό. Το έχω δοκιμάσει. Λίγες μέρες του χρόνου έχω αυτή την ιδιότητα. Τις άλλες μέρες είμαι άνθρωπος. Ελπίζω, ψάρι μου να καταλαβαίνεις τη διαφορά.

Ο νικητής δεν είναι καθόλου μόνος. Αυτές είναι οι ηλιθιότητες που πουλάνε οι μέτριοι και οι αποτυχημένοι. Άκου τα λόγια ενός τελειομανή, μεγάλο μου ψάρι. Έχει για παρέα το θρίαμβό του. Ο τελευταίος και καταϊδρωμένος, on the other hand, είναι ο καημένος της υπόθεσης γιατί το μόνο που έχει για "παρέα" είναι η μιζέρια της αποτυχίας του. Αν ο νικητής είναι μόνος, τότε ο αποτυχημένος είναι σίγουρα μόνος. Και εγώ προτιμώ το πρώτο.

Ένα από τα πράγματα που απέτυχα να αποδεχτώ είναι το γεγονός ότι δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Έχεις παίξει ποτέ Sonic the Hedgehog; Το παιχνίδι αυτό έχει πολλά επίπεδα και "δαχτυλίδια" παντού για να μπορείς να συλλέξεις. Το μίσησα γιατί δεν μπορείς ποτέ να πάρεις όλα τα δαχτυλίδια. Ελπίζω να πιάνεις το νόημα, ψάρι μου.

Δεν θα ζω για πάντα. Το σώμα μου θα φθαρεί και θα πεθάνει. Αν ισχύει το Karma και η Samsara, όσα έχω κάνει στη ζωή μου (karma) θα μου εξασφαλίζουν έναν κύκλο ζωής, σύγχυσης και άγνοιας συνδεδεμένο με πόνο και δυστυχία(Samsara). Κάθε ξεχωριστός κύκλος ξεκινάει από το μηδέν. Δεν έχω απεριόριστο χρόνο. Δεν μπορώ να κρατήσω όσα είχα από τον προηγούμενο κύκλο. Και όλα αυτά εφόσον ισχύει το όλο παραμυθάκι των Ινδουιστών.

Συνεπώς δεν μπορώ να τα έχω όλα. Και από όσα έχω διδαχθεί ως τώρα, μπορώ να έχω πολύ λίγα πράγματα ταυτόχρονα. Κάτω από την ίδια μασχάλη δεν χωράνε πολλά καρπούζια. Είναι ένα μεγάλο κυνήγι ανάμεσα σε σένα και στον εαυτό σου αν είσαι αρκετά ευγενής. Σε σένα και τους άλλους αν είσαι αρκετά μικροπρεπής. Σε κάθε περίπτωση είσαι ευάλωτος στην κριτική, είτε του εαυτού σου και εδώ μιλάμε για την πιο επώδυνη μορφή, είτε των άλλων ρίχνοντας αυτοβούλως την αυτοπεποίθησή σου.

Ο φόβος είναι φοβερότατο κίνητρο, ψάρι μου. Μήπως αποτύχεις, μήπως απογοητεύσεις τον εαυτό σου, τους άλλους, μήπως σε αφήσουν μόνο σου. Η καταστροφολογία γύρω από την αποτυχία είναι το μεγαλύτερο κακό και το μεγαλύτερο καλό που βρήκε τον άνθρωπο. Να με φοβάσαι, αγάπη μου... Έτσι πρέπει!

Αν η προσπάθεια ήταν ίσης αξίας με την νίκη τότε η τελευταία δεν θα συνοδευόταν με εύσημα και επιβράβευση. Γιατί να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο ενώ υπάρχει το τέλειο από τη στιγμή που το ίδιο το κοινωνικό σύνολο εκθειάζει το αψεγάδιαστο και κατακερματίζει το αμέσως επόμενο; Η επένδυση στην αξία της προσπάθειας αφορά την ανικανότητα του ανθρώπου να αποδεχτεί την αποτυχία ως κομμάτι της ζωής του. Κι αυτό είναι αμφίβολο αν ξεκινά από το άτομο ή αν έχει παγιωθεί ως στερεότυπο από την τάση της κοινωνίας να προωθεί τον κομφορισμό. Κανένας δεν επιτρέπεται να έχει διαφορετικό σχήμα.

Σε πλημμυρίζει το άγχος για το τι θα σκεφτούν οι άλλοι όταν αποτύχεις. Τι θα φανεί όταν σε δουν να πέφτεις. Ακόμα κι αν δεν σε δει κανείς, θα το ξέρεις εσύ. Δεν αναπνέεις καλά.

(*Art by Jason Hochman)

Ρε μαλάκα!

Μου λείπεις...

Είναι απλό, λογικό, ανθρώπινο.

Έχεις μυρωδιά, ανάμνηση, γεύση.

Οπότε αναζητώ το άγγιγμα, το άκουσμα, την ανάσα.

Μέσα σε στιγμές.

Με κουράζεις...Και αλλάζω.

Είναι απλό, λογικό ανθρώπινο.

Προκαλείς δυσφορία, αγανάκτηση, αηδία.

Οπότε αναζητώ την εκδίκηση, τη διαφυγή, τη λήθη.

 

Και πιο έντονα.

Και πάλι από την αρχή.

Καληνύχτα!

Λάμπες φθορισμού

Έχω αφήσει πίσω υποχρεώσεις. Γιατί μετά από κάτι καλό πρέπει να σου συμβαίνει απαραίτητα κάτι ανασταλτικό; Ίσως για να φανεί περισσότερο το καλό ή για να τσατιστείς λίγο. Το θέμα είναι ότι από τη συναυλία και μετά μου την έπεφτε μια γρίπη. Της έκατσα και εγώ και ησύχασα. Τώρα μοιάζω με marketing scheme της Softex. Γύρω-γύρω χαρτομάντηλα και στη μέση εγώ. Αν και έχω καταναλώσει αρκετές Strepsils συνεχίζω να ακούγομαι σαν λαϊκός αηδός τελευταίας κατηγορίας.

Θα το διαβάσεις το post, το ξέρω, αλλά χέστηκα. Έχω τεκμηριώσει στο κεφάλι μου ότι γράφω για μένα. Εξάλλου φαίνεται από το βαθμό προσωπικής εξομολόγησης που διέπει τις αναρτήσεις μου. Ας αρχίζω ξεκαθαρίζοντας κάποια πράγματα που έχω πει πολλές φορές και σε πολλούς ανθρώπους. Ας τα πω κι εδώ για να είμαι και ξεκάθαρη σε σχέση με ορισμένες απόψεις μου.

1. Τα μυαλά είναι σαν τα ηλεκτρικά κυκλώματα. Έχουν τα βασικά. Μια πηγή, μια αντίσταση και ένα λαμπάκι. Μερικά έχουν ασφάλεια, άλλα όχι. Όταν διοχετεύεις περισσότερο ρεύμα στο κύκλωμα ή θα πέσει η ασφάλεια ή θα καεί το λαμπάκι αντίστοιχα.
2.  Υπάρχουν πολλοί κόσμοι. Οι βασικοί είναι δύο. Ο δικός σου και των άλλων. Δεν είναι ίδιοι, ούτε αναμείξιμοι.

Και τώρα, ψάρι μου, θέλω να συγκεντρωθείς. Το θέμα είναι το εξής. Πολλοί μπερδεύονται με τους κόσμους και κάνουν επισκέψεις από 'δω κι από 'κει και χάνονται. Δεν θυμούνται που βρίσκονται. Λένε τα λάθος πράγματα. Και οι άλλοι γύρω τους καίνε ασφάλειες και λαμπάκια. Άλλα συστήματα. Άλλοι πάλι δεν έχουν την ικανότητα να διαχωρίσουν τους κόσμους τους ή τουλάχιστον να κάνουν επισκέψεις σε άλλους. Αυτά τα λαμπάκια καίγονται πιο εύκολα από τα υπόλοιπα.

Δεν το παίζω μεγάλη ένταση ρεύματος. Οι απόψεις που έχεις για το πως κινείται το σύμπαν διαφέρουν τόσο πολύ από τις απόψεις των άλλων που αν τις παραθέσεις στα σοβαρά ακριβώς όπως τις πιστεύεις, χωρίς να τις ομορφύνεις λίγο για να ακουστεί ευπρεπώς θα προκαλέσει δύο πράγματα. Μια πεσμένη ασφάλεια και ένα καμμένο λαμπάκι.

Μην μπλέξεις ποτέ,ψάρι μου, εφόσον μπορείς να ξεχωρίσεις τα πράγματα τα δικά σου... Μην τα μπλέξεις ποτέ με τους άλλους! Οι κόσμοι δεν συναντιούνται.  Είναι σαν όμοιοι πόλοι μαγνήτη. Θα απωθούνται για πάντα. Αυτό που θα καταφέρεις, αν τους αναμείξεις είναι ένα μεγάλο μπέρδεμα στο κεφάλι σου. Εκτός του ότι ίσως μπερδέψεις κι άλλους, θα ξεκινήσεις να αμφισβητείς τον εαυτό σου για το πόσα αντιληπτά νοήματα είσαι ικανός να περάσεις στους άλλους. Ίσως στενοχωρηθείς για το γεγονός ότι ο κόσμος των άλλων δεν είναι για σένα. Πολλά ίσως, πολλοί πονοκέφαλοι. Μέσα σου έχεις κάτι μαγικό. Λίγοι, πολύ λίγοι καταλαβαίνουν. Σε αυτούς θα δείξεις τον δικό σου κόσμο. Όλα τα υπόλοιπα είναι σε ένα κουτάκι. Και ειλικρινά δεν σε νοιάζει τι συμβαίνει σε αυτό. Μπορείς να επισκέπτεσαι το κουτάκι που και που, μπορείς να καλοπερνάς. Αλλά λατρεύεις τις αλήθειες σου.

Σκέψου. Στην πραγματικότητα ποιοί είδαν κομμάτια του εαυτού σου και δεν αντέδρασαν περίεργα; Κι εσύ, ψάρι μου, ξέρεις πως το κουτάκι δεν πρόκειται να σε δει όπως είσαι και να μην αντιδράσει προσπαθώντας να κάνει διορθώσεις. Οπότε το προλαβαίνεις και το fixάρεις εσύ. Σκέψου το πιο απλό και χαζό παράδειγμα. Είναι μερικά πράγματα που δεν θα ήθελες να ξέρει ο γκόμενος/α σου για σένα. Να μην σε δει να τα κάνεις. Είναι σαν να λέμε τα keep for my single self stuff. Το κουτάκι δεν θέλει να παρεκκλίνεις, δεν θέλει να έχεις ελαττώματα. Αλλά εδώ που τα λέμε δεν σου καίγεται καρφάκι γι' αυτό. Γιατί η αλήθεια σου είναι άλλη. Αγαπάς και εκτιμάς τους ανθρώπους που βλέπουν τον κόσμο σου, απαντάνε και συμβαδίζουν με τις αλήθειες σου, έχουν το ίδιο μήκος κύματος με σένα.

Και να διασκεδάζεις, ψάρι μου. Να εκμεταλλεύεσαι το κουτί. Ακόμα και τους ανθρώπους μέσα σε αυτό, γιατί και εκείνοι το ίδιο θα κάνουν. Έτσι απλά.

Καλό σου μήνα, ψάρι μου

* (Η φωτογραφία είναι από γνωστή ταινία)