Μια παράξενη τύπισσα

Μια περίεργη τύπισσα περπατάει μοναχή της. Ένα ασπρόμαυρο καρό μαντήλι στα μαλλιά ανεμίζει από τον αέρα. Τινάζει ένα ξεχειλωμένο μπλουζάκι Zeppelin. Ένα τρίφυλλο στο χέρι, λίγη στάχτη στα σταράκια και μια παράξενη θολούρα στο κεφάλι. Πίσσα νύχτα και κοιτάει τη θάλασσα. Κάτι περιμένει.


Γουστάρει που όλοι κοιμούνται. Δεν την πειράζει που είναι μόνη της. Αλλά κάτι περιμένει... Είναι ωραία η θολούρα με τη θάλασσα. Παίζει να μην ξέρει ούτε αυτή τι στα σκατά περιμένει. Μια ελευθερία αλλόκοτη, μια αγκαλιά, κάποιον να αράξει δίπλα της χωρίς να μιλάει.


Φταίνε όλα και δεν φταίει τίποτα. Δακρύζει, μα δεν πειράζει. Στεγνώνουν τα δάκρυά της από τον ζεστό αέρα. Είναι ωραίο να κλαις πότε-πότε ακόμα και χωρίς λόγο. Να ξεθυμαίνεις... Έχεις κλάψει ποτέ ενώ γελάς ταυτόχρονα; Δεν είναι υπέροχη αίσθηση; Ή παράξενη; Ένα μπερδεμένο συναίσθημα που δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις αν αξίζει γέλιο ή δάκρυ.


Έχει αράξει το κορμί της σε ένα παγκάκι ψηλά και κοιτάει τη θάλασσα. Κάνει αφόρητη ζέστη. Σκέφτεται ότι θα προτιμούσε να μην είχε φορέσει το τζιν της. Αναπνέει βαρυά σαν κάτι να την πιέζει στο στήθος. Το παθαίνει συχνά τελευταία. Θέλει να ζήσει ειλικρινά, νιώθει χορτασμένη και πεινασμένη ταυτόχρονα. Ονειρεύεται το βάθος.


Μπάζει από παντού, ρε φίλε. Το βλέπεις; Είναι το βάρος του κόσμου που την πλακώνει. Την πειράζει που έχει απομακρυνθεί, μα δεν είναι πια αστείο να κάνει ότι πιστεύει τους ανθρώπους που κάνουν ότι την αγαπάνε.


Μια περιέργη τύπισσα... Σηκώνεται και περπατάει με το βλέμμα καρφωμένο στη θάλασσα. Μόνο στάχτη, μόνο ελευθερία αλλόκοτη, μόνο αέρας στο καρό μαντήλι.


Η ανθρωπιά είναι που λείπει από αυτό τον κόσμο. Ζεσταίνεται από τα μέσα της, δεν αντέχει το κρύο που είναι εκεί έξω. Είναι Ιούλιος...


Καλό μήνα!