Αrs Μoriendi ~ η "τέχνη του θνήσκειν" ~

Συνήθως για να αναλύσω κάτι πρέπει να έχω κάποιο εξωτερικό ερέθισμα. Η έντονη συναισθηματική φόρτιση με σπρώχνει στην πολυλογία. Παρ' όλα αυτά περνάω μια περίοδο συναισθηματικής στασιμότητας, γι' αυτό και δεν γράφω τόσο συχνά.

Θα ξεκινήσω με μια απλή ερώτηση. Πόσους θάνατους είδες; Πρόσεξέ με λιγάκι εδώ. Δεν ρωτάω πόσους νεκρούς είδες, ούτε σε πόσες κηδείες παρευρέθηκες. Ποιόν είδες να σβήνει; Τι έκανες για να τον σώσεις;

Φορούσες μαύρα; Γιατί; Δάκρυσες ποτέ ώσπου άρχισαν να πονάνε τα νεύρα του κορμιού σου;

Είσαι μόνος σου.Βγήκες από το πλημμυρισμένο δωμάτιο να καπνίσεις. Εσύ που ώρες πριν ήσουν φανατικός αντικαπνιστής.Σου κόβονται τα πόδια σαν να έτρεχες χιλιόμετρα κι ας καθόσουν σε μια καρέκλα όλη μέρα. Θες να κοιμηθείς απίστευτα ή να ξυπνήσεις μια και καλή. Δεν μπορείς να αποφασίσεις.

Να ξέρεις πως δεν υπάρχει προσευχή για τους μελλοθάνατους.

Τι θρηνούμε όταν κάποιος "φεύγει"; Δεν μου αρέσει η λέξη "πεθαίνει". Μερικές φορές σκαλώνω σε λέξεις. Ξεχωρίζω μερικές που θεωρώ όμορφες, άλλες σπάνιες, άλλες ενδιαφέρουσες, μερικές άσχημες ή αντιπαθητικές. Η λέξη "πεθαίνω" είναι αντιπαθητική. "Θάνατος" είναι ενδιαφέρουσα. Το "φεύγω" χωνεύεται εύκολα.

Τι λέγαμε; Α,ναι! Όταν κάποιος "φεύγει", θρηνούμε το τέλος μιας εποχής. Ενός κομματιού του εαυτού μας. Δεν θρηνείς ποτέ πρόσωπα. Τουλάχιστον όχι άμεσα. Θρηνείς καταστάσεις. Αυτό που προκαλούσε κάποιος για σένα. Τη συναισθηματική φόρτιση. Θρηνείς αυτά που δεν πρόλαβες να ζήσεις μαζί με εκείνον που έχασες ή όσα δεν είχες την ευκαιρία να πεις.

Τι θα έκανες αν έχανες κάποιον δικό σου; ΔΙΚΟ ΣΟΥ! Όχι, λάθος. Ποτέ δεν ήμουν τόσο αισιόδοξη. Αναδιατυπώνω. Τι έκανες όταν έχασες κάποιον δικό σου; Αν προσέξεις, υπάρχουν άνθρωποι που είναι πραγματικά σοκαρισμένοι στην ιδέα του θανάτου. Και από αυτό μπορείς να βγάλεις δύο συμπεράσματα: αυτοί οι άνθρωποι είτε ξέρουν πάρα πολλά για το θάνατο είτε πολύ λίγα.

Το ξέρω ότι ξεκίνησα κάπως απότομα και ίσως πεσιμιστικά. But life has its ups and downs and we just have to learn how to live with it. Πένθος, που λέτε, είναι η βίωση της απουσίας των καταστάσεων. Είναι η χειρότερη πλευρά αυτής της παύσης της λειτουργίας ενός οργανισμού. Αυτοί που μένουν πίσω. Ο φόβος των ζωντανών για το γεγονός του θανάτου στηρίζεται στην άγνοια του βασανιστικού "περάσματος" από τη ζωή στην ανυπαρξία.

Οι αρχαίοι Έλληνες, ίσως για να απομακρύνουν το φόβο από τον Θάνατο, θεοποίησαν και προσωποποίησαν το θάνατο. Τον θεωρήσαν δίδυμο αδερφό του Ύπνου και δικαιολογημένα αφού τον συνέδεσαν με μια μονιμότερη κατάσταση του τελευταίου. Και είναι πολύ γλυκό και αθώο να δώσεις στο θάνατο το όνομα του αιώνιου θανάτου. Και καλά θα κάνεις, αν το πράξεις αυτό. Γιατί όπως είπε και ο αρχαίος φιλόσοφος Επίκουρος: "όσο ζει ένας άνθρωπος, ο θάνατος δεν υπάρχει και όταν υπάρχει ο θάνατος, ο άνθρωπος αυτός δε ζει πια".

"Σε ποιόν θάνατο πήγες; Περνούσε αεράκι από 'κεί;"  

~Μάρκος Μέσκος~

Υ.Γ.: Ο πίνακας του Jacques-Louis David ονομάζεται: "The death of Marat".

No one lights a lamp in order to hide it behind the door

 Ας αρχίσω με τα τυπικά και βαρετά. Να ζητήσω συγμώμη που εχω να γράψω καιρό στο blog μου. Με τις προπονήσεις κάθε μέρα και τις εξετάσεις για το στρατό δεν είχα χρόνο. Το θετικό είναι ότι πέρασα όλες τις εξετάσεις, ακόμα και τις αθλητικές. Αν η σχολή δεν ανέβει πολύ, από Οκτώβριο παρουσιάζομαι. Αεροπορία. Να ζητήσω, επίσης, συγνώμη για το μπερδεμένο post που ακολουθεί. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ καλά. Υπόσχομαι το επόμενο να είναι πιο φυσιολογικό.

Η αλήθεια είναι η εξής: Όλα σκοπό έχουν. Όλα δρόμο τραβάνε. Όλα γραμμές αφήνουν πίσω τους. Κανείς δεν ανάβει μια λάμπα για να την κρύψει πίσω από μια πόρτα. Σκοπός είναι να δεις. Να φωτίσεις. Κάθε μικρή συγκυρία πυροδοτεί μια σειρά από "ατυχή" ή και "τυχερά" γεγονότα που οδηγούν σ'ένα αποτέλεσμα που μόνο εκείνα ξέρουν. Λέει και ο λαός: "Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο". Αν και ποτέ δεν στήριξα κάτι που λένε οι πολλοί. Ας πούμε ότι με τρομάζει η απροσωπία της μάζας.

Τι ουσία θα είχε αν αποκτούσες ένα παλτό καλοκαιριάτικα; Γιατί να αγοράσεις ένα πλοίο ενώ ζεις στο βουνό; Τι σκοπό έχεις να δωρίσεις ένα ραφιόφωνο σε έναν κωφό;

Μάθε να ιεραρχείς. Να βάζεις σκοπό. Να δίνεις αξίες.
Μάθε να μην έχεις ανάγκη να στηρίζεσαι σε ανθρώπους. Στηρίξου σε σένα.

Αγωνίσου για όσα θέλεις, αλλά παράλληλα και για όσα "πρέπει". Και είναι κάποια "πρέπει" που τα νιώθεις, τα αντιλαμβάνεσαι, τα χωνεύεις. Και ξέρεις ότι δεν σε αναγκάζει κανείς.

Μικρή μου είπαν: "Μάθε να δέχεσαι". Μα αν όλοι είχαν αφομοιώσει την έννοια του να είσαι πάντα δεκτικός, ποιός θα ήταν εκείνος που θα αγωνιζόταν για την αλλαγή; Και για ποιό λόγο, εδώ που τα λέμε; Δείξε μου έναν που να μάχεται για κάτι που δεν πιστεύει. Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος τόσο υποκριτής. Και το λέω ως άτομο που έχει μια άνεση με το να ψεύδεται.

"No one lights a lamp in order to hide it behind the door."

 Κάπου το διάβασα πριν καιρό και μου έκανε εντύπωση. Κάθε αντικείμενο έχει μια χρησιμότητα. Κάθε άνθρωπος ένα βασικό στόχο. Δεν έχει ουσία να μην κυνηγάς αυτό που θέλεις. Αυτό με δίδαξε αυτή η χρονιά. Ακόμα κι αν δεν πετύχεις -που πολύ αμφιβάλλω-, δεν θα σου χρεώσει κανείς την αποτυχία. Ούτε καν ο εαυτός σου. Μιλάω από πείρα...

Sonisphere Festival Athens 2010: Όπως το είδα εγώ

Όπως υποσχέθηκα, σας παραθέτω έναν μικρό απολογισμό του πρώτου Sonisphere Festival στην Ελλάδα. Μας τίμησαν για πρώτη φορά όλοι μαζί, οι Big Four. Το φεστιβάλ ήταν απίστευτο και η διοργάνωση άψογη! Η βροχή όχι μόνο δεν προκάλεσε την ακύρωση της συναυλίας, αλλά βοήθησε κιόλας να μην βράσουμε από τη ζέστη.

Ως προς την ποιότητα των καλλιτεχνών, -πέραν από τους Stone Sour που τους θεώρησα σχετικά αδιάφορους και αγενέστατους, αφού αν και ο τραγουδιστής είναι ο Corey Taylor των Slipknot δεν είπε ούτε μια κουβέντα για τον προσφάτως θανόντα μπασίστα τους, Paul Gray- το φεστιβάλ ήταν ασύλληπτο. Είναι, βέβαια, κατανοητό πως δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναδούμε όλους μαζί τους Big Four. Ήταν μοναδική εμπειρία.

Έφτασα κατά τη μία το μεσημέρι. Μου έκανε εντύπωση που είχε αρκετό κόσμο από τόσο νωρίς. Τους Suicidal Angels δεν τους πρόλαβα, οπότε και δεν μπορώ να εκθέσω άποψη. Ύστερα εμφανίστηκαν στη μικρή σκηνή οι Bullet for my Valentine, οι οποίοι ήταν αξιοσέβαστοι. Είπαν και το "Tears don't Fall" που μ'αρέσει.

Στην εκτίμηση μου ανέβηκαν ακόμα περισσότερο οι Anthrax, αφού τίμησαν τον μάγο της μουσικής Ronnie James Dio τραγουδώντας το "Heaven and Hell". Ο Joey Belladonna είναι πάντα φωνάρα. Είδαμε και ιπτάμενα παππούτσια. Όπως παρακολουθούσα ήσυχα-ήσυχα(λέμε τώρα!!)βλέπω κάτι τύπους να βγάζουν τα παπούτσια τους και να τα πετάνε γύρω-γύρω στον κόσμο. Ήθελα να 'ξερα, αυτοί πως έφυγαν μετά με μόνο ένα παπούτσι; Γιατί να το ξαναβρήκαν αποκλείεται. Εδώ έχανες άνθρωπο με τόσο κόσμο και δεν τον ξαναέβρισκες.

Slayer δεν έχω να πω και τόσα πολλά. Κυρίως γιατί είχα συγκεντρωθεί στο ξύλο που έπεφτε. Σας έχω πει ότι λατρεύω τον Dave Lombardo; Ο τύπος παίζει απίστευτα drums!! Όχι σαν μερικούς-μερικούς που μοιάζουν να βαράνε τα ταψιά της μάνας μου! Ονόματα δεν λέμε και υπολήψεις δεν θίγουμε. (Lars Ulrich. Ναι, δεν τον συμπαθώ. Θα ευχόμουν καλύτερα να είχε επιλέξει να γίνει κηπουρός.) Επιστρέφοντας στο θέμα, οι Slayer αποθεώθηκαν και μας αποχαιρέτησαν με το "Raining Blood".

Οι Megadeth βγήκαν στη μικρή σκηνή. Θεωρώ κάπως παράξενο που οι Stone Sour τραγούδησαν σε μεγάλο stage, ενώ οι Megadeth σε μικρό. Επίσης, θεωρώ παράξενο που όλοι είχαν μόνο μία ώρα πάνω στη σκηνή -εκτός ,βέβαια, από τους headliners Metallica. Βέβαια, αυτά είναι θέματα της διοργάνωσης και δεν μπορώ να πω τίποτα. Να σας πω την αλήθεια, ίσως ο frontman, Dave Mustaine, να μην άντεχε πάνω από μία ώρα, καθότι δεν είναι και μεγάλη φωνή και από ότι είδα σταμάτησε καμία 10αρια φορές για νερό και ανάσα. Ωστόσο, θεωρώ ότι η εμφάνιση τους ήταν αξιοπρεπέστατη και πραγματικά ήμουν τυχερή που είδα μια από τις μεγαλύτερες μπάντες στο χώρο της thrash.

Στις 21.30 υποτίθεται ότι θα έβγαιναν οι Metallica. Μας έστησαν για ένα τεταρτάκι ώσπου να ακούσουμε το intro από το The Ecstasy of Gold. Περιττό να πω ότι μετά από αυτό κατέβασα την ταινία: The Good, The Bad and the Ugly. Ένα τεράστιο video wall έδειχνε σκηνές και ύστερα άρχισε να σίεται η γη -όπως ακριβώς υποσχόταν και το όνομα του πάρκου(Terra Vibe=δόνηση της γης)- με το "Creeping Death". Μας έλουσε η βροχή αμέσως μετά, αλλά οι περισσότεροι φτιάχτηκαν περισσότερο με αυτή την εξέλιξη. Τίμησαν το αγαπημένο μου "For Whom The Bell Tolls". Το όλο setlist ήταν όπως ακριβώς το περίμενα. Ανατριχίλα! Φωτιές στη σκηνή μας ζέσταναν κιόλας μετά τη βροχή. Μεγαλειώδες! Εδώ θα ήθελα να τονίσω το support που είχε το συγκρότημα από τη διοργάνωση και αυτό φάνηκε.

Στο σημείο αυτό, είναι άξιο να αναφερθεί το ευχαριστώ μου στους καλλιτέχνες για την μοναδική εμπειρία που πρόσφεραν. Ακόμα και στη μεταλλαγμένη νυφίτσα τον Ulrich που δεν συμπαθώ τη φάτσα του.

Έφαγα ξύλο, αχρήστευσα τα ρούχα που φορούσα από τη λάσπη, ανέχτηκα την σκόνη, τη βρώμα και την ιδρωτίλα από τον κόσμο. Την επόμενη μέρα δεν μπορούσα να γυρίσω το λαιμό μου, δεν μπορούσα να περπατήσω και η γη ξανάκουσε τη φωνή μου μετά από δύο μέρες. Κι, όμως, δεν μετανιώνω για όλα αυτά, ούτε λυπάμαι τα χρήματα του εισητηρίου -το οποίο, βέβαια, κράτησα για να θυμάμαι. Αυτό που έζησα ήταν απίστευτο!

Καληνύχτα σας...