Είμαι ένα μυθικό πλάσμα. Ένα πλάσμα που ξαπλώνει τα βράδια
σε ένα κρεβάτι από σκέψεις με ένα τσιγάρο στο πλάι, χωρίς κουράγιο να γράψει.
Το πλάσμα σηκώθηκε και έψαχνε αόριστα στο χώρο για κάτι που
δεν ήταν σίγουρο. Σκεφτόταν ότι είχε αφήσει στη μέση την ιστορία του Τάκη, το
άρθρο της εφημερίδας κι ένα καυστικό κείμενο για το blog. Τρωγότανε μόνο του. Έφερε δύο βόλτες
ακόμα, άρπαξε το laptop και
ξάπλωσε στον καναπέ. Η παράξενη ύπαρξη άρχισε να γράφει πυρετωδώς. Πότε-πότε
σταματούσε για 2-3 λεπτά και συνέχιζε να γράφει. Το πλάσμα δυσκολευόταν πολύ.
Ήταν μπερδεμένο. Πολλά χαρτιά, πολλές σκέψεις, πολλά αρχεία ανακατεμένα.
Παλιότερα η μη συγκροτημένη βοηθούσε. Τώρα πλέον έχει σκουριάσει, σαν ένα ζώο
που έζησε πολύ στην αιχμαλωσία και ξέχασε τη διαδικασία του κυνηγιού. Κυνηγάω τις
λέξεις και ξεφεύγουν μέσα από τις νευρικές απολήξεις του εγκεφάλου μου, τις μυϊκές
συσπάσεις της γλώσσας μου.
Στο κεφάλι μου κυκλοφορεί μια ηλίθια ανακατωσούρα, μια
θολούρα αλλόκοτη. Και μέσα από το παραβρασμένο, πολτοποιημένο χυλό του μυαλού
μου βγαίνει απλά μια ακαθόριστη μουτζούρα. Το να σκέφτεσαι πολύ και μάλιστα
τόσο σκόρπια, βλάπτει πολύ περισσότερο από το να μη σκέφτεσαι καθόλου.
Ο παραλογισμός είναι σαν μια καλλιέργεια μυκήτων που
αυξάνεται χωρίς ιδιαίτερο θρεπτικό υλικό. Θα βρει να τραφεί, να γίνει
ενδοσπόρια και θα περιμένει τις κατάλληλες καταστάσεις για να μεγαλώσει.
Άσχετο σχόλιο Νο. 1: Είναι στη φύση των ανθρώπων να
δέχονται πάντα πιο εύκολα το ψέμα. Είναι στη φύση τους ακόμα κι όταν το
καταλαβαίνουν. Γίνονται αποδέκτες διαστρεβλωμένης αλήθειας. Μιας υποκειμενικής
αλήθειας; Και πάνω σ’ αυτή την προθυμία του ανθρώπινου είδους χτίστηκε η
κοινωνία.
Άσχετο σχόλιο Νο. 2: Δεν είμαι σίγουρη αν σ’ αυτή τη ζωή
συγκαταλέγομαι στους πολύ γνωστικούς. Όποιος κοιμάται κάθε βράδυ ήρεμος, κάτι
δεν κατάλαβε καλά. Είναι ανησυχητικό κάποιος να τα έχει βρει τόσο καλά με το
υποσυνείδητό του.
Τι μας ορίζει λογικούς και τι μας ορίζει παράλογους; Ποιος θέτει
τα όρια και με τι κριτήρια τα διαμορφώνει; Κάτι που είναι λογικό για μένα,
είναι λογικό και για σένα; Η λογική βαδίζει χεράκι-χεράκι με την
υποκειμενικότητα και ορίζεται από απρόβλεπτες μεταβλητές όπως: ο άνθρωπος, η
προσωπική «ηθική», το συμφέρον, η γνώση, η εμπειρία, ο φόβος…
Δες προσεκτικά τις παρακάτω φράσεις (Οι φράσεις είναι
τυχαίες και δεν σχετίζονται με το αν αντιπροσωπεύουν τις απόψεις μου ή όχι):
«Η βία συμμορφώνει»
«Τα πάντα εξαγοράζονται»
«Το σεξ είναι απλά μια βιολογική ανάγκη»
«Η εξουσία διαφθείρει»
«Οι άνθρωποι αλλάζουν»
Είμαστε σίγουροι πως οι φράσεις αυτές έχουν ως στόχο να
αναλύσουν μια μορφή έγκυρου επιχειρήματος; Ποιός επιχειρηματολογεί; Υπάρχει
προσωπική λογική και συλλογική λογική. Υπάρχει προσωπική ηθική και συλλογική
ηθική. Υπάρχει προσωπική δικαιοσύνη και συλλογική δικαιοσύνη. Ο καθένας μέσα
του πιστεύει ότι είναι σωστός, είναι «καλός», είναι λογικός. Αν δεν ήταν έτσι,
τότε θα ήταν κάποιος άλλος.
Το πλάσμα βαρέθηκε. Δεν υπάρχει ειρμός. Δεν υπάρχει «λογική».
Δεν έχει σκοπό να επιχειρηματολογήσει.
Άσχετο σχόλιο Νο. 3: Το ν’ αγαπάς δεν είναι τίποτα, το ν’
αγαπιέσαι είναι κάτι. Το ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι είναι το πάν.
Υ.Γ.: Ζητώ επιείκεια. Έχω πάρα πολύ καιρό να γράψω. Δεν
είμαι πάρα πολύ περήφανη για το κείμενο.
Υ.Γ.2: Κι επειδή θέλω να τιμήσω μια φίλη μου. «Άντρας χωρίς
κοιλιά, σπίτι χωρίς μπαλκόνι!»
Καληνύχτα, ψάρια μου.
