Stray

Παραλία Καλαθά, Χανιά
photo by Χρυσόψαρο

Συγγραφική αυθυποβολή: Έχω τόσο καιρό να γράψω και άλλο τόσο καιρό να σκεφτώ κάτι που αξίζει να ειπωθεί. Ανησυχώ για τη λεξιλογική μου υποβάθμιση. Έχω παρατήσει τον εαυτό μου πνευματικά και σωματικά. Έχω νεύρα. Έχω τόσο καιρό να γράψω που μέχρι και άτομα που δεν είχα ιδέα ότι με διαβάζουν, με ρώτησαν αν έχω πάθει κάτι και δεν έχω ανεβάσει κείμενο. Για να είμαι ειλικρινής- για μια πολύ μεγάλη περίοδο, δεν μου ερχόταν να γράψω τίποτα. Και επειδή είμαι και άνθρωπος που λειτουργεί με βάση τα ερεθίσματα, δεν μπορώ να πω ότι έτυχε κάτι που θα με ξυπνήσει το βράδυ –όπως γίνεται συνήθως- να με τραβήξει μέχρι το γραφείο σε μια κόλλα χαρτί ή στο laptop. Είχα μόνο δύο μισογραμμένα κείμενα. Ένα έγραψα πάνω σε μια χαρτοπετσέτα από ένα ρακάδικο που είχα βρεθεί και αποφάσισα να απομονωθώ και το άλλο βρίσκεται ακόμα σε μια σακούλα με τα πράγματα που είχα για να μην βαριέμαι με το γύψο τα Χριστούγεννα όταν έβγαλα το γόνατο.

Αυτοί οι μήνες απουσίας είναι ένα διάστημα αρκετά μεγάλο. Στο κεφάλι μου μοιάζουν με ένα παρελθόν τόσο κοντινό, σαν μια μεγάλη κι ατέλειωτη μέρα που τελείωσε επιτέλους χθες. Από το τελευταίο μου άρθρο πέρασαν 8 μήνες. Έκανα το γόνατο μου κιμά (μαγνητική μου είχε περισσότερα ευρήματα και από αρχαιολογικές ανασκαφές της Αιγύπτου), χάλασα μισή περιουσία σε γιατρούς, έκατσα δύο μήνες ακινησία, έμεινα με πατερίτσες  άλλον ενάμισυ, έχασα μια εξεταστική και μισό εξάμηνο, εξευτελίστηκα σαν προσωπικότητα, πήρα 18 κιλά, έμαθα να κάνω ενέσεις στον εαυτό μου, ξύρισα το κεφάλι μια μέρα που έβγαζα γούστα, τσακώθηκα με κάμποσο κόσμο, ήρθα πιο κοντά με κάμποσο άλλο κόσμο και τέλος, έπαθα και μια τενοντίτιδα στον καρπό. Είχα χρόνο, δούλεψα μεθοδικά γι’αυτό και γίνανε τόσα πολλά. Στη ζωή μου έχω κάνει λίγο-πολύ αρκετές μαλακίες και προκάλεσα στον εαυτό μου αντιστοίχως αρκετά ατυχήματα μερικά από τα οποία ήταν και σοβαρά. Τόσο άχρηστη, ανίκανη, ανύμπορη και κουρασμένη ταυτόχρονα δεν έχω ξανανιώσει.

Που λες, ψάρι μου, έχω νεύρα. Πάρα πολλά νεύρα. Με πιέζω. Πολύ με πιέζω. Με πιέζω να μιλάω, να συναναστρέφομαι με κόσμο, να βγαίνω έξω, να διαβάσω, να απασχοληθώ για οποιονδήποτε ζωντανό οργανισμό. Πιέζω τον εαυτό μου να γράψει ακόμα και το κείμενο που διαβάζεις, ψάρι μου. Η ικανότητα για αυθυποβολή είναι μεγάλο πράγμα. Το μόνο που με βοηθάει στα διαρκή και ατέρμονα νεύρα είναι οι καταχρήσεις. Ψυχικές και σωματικές. Μερικές φορές είναι άδικο για μένα, άλλες φορές είναι άδικο για τους άλλους. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι δεν ξεσπάω σε κανέναν και τίποτα, οπότε και τα νεύρα συσσωρεύονται. Σαν αποτέλεσμα, έχω μόνιμα υπερένταση.

·        Μην περιμένετε συγκρότηση από αυτό το κείμενο. Τουλάχιστον, όχι μέχρι να καταλάβω τι μου φταίει.

·        Δεν είμαι κοινωνική. Απλά καλή ηθοποιός (ποιώ+ήθος). Σαν συλλογισμός στέκει. Ποιεί τα ήθη ένας άνθρωπος που ψεύδεται καλά. Και ψεύδεται καλά όποιος είναι ικανός να πείσει το «είναι» του πως κάτι είναι αληθινό. Αν τοποθετηθώ πιο σωστά: Απλά υποκρίνομαι καλά (υπό+κρίνω). Πάλι αρνητική σημασία έχει. Οι λέξεις αλλοιώνονται με το χρόνο. Τι μπορεί να περιμένει κανείς από τι έννοιες;

·        Με πιάνουν λεξιλογικές ανησυχίες σε άσχετες στιγμές. Όλα τα κείμενά μου έχουν γραφτεί σε άκυρα μέρη. Όλα σχεδόν είναι χειρόγραφα.

·        Είναι μερικά πράγματα που δεν κόβονται. Το τσιγάρο, η ντροπή, οι «κοινωνικές σχέσεις» με ΠΑΣΠίτες, το φαϊ, το σεξ, η κρεπάλη. Μου έχει μείνει μόνο ενδεικτικά το τσιγάρο.

·        Και πάλι πιέζω. Πιέζω το χρόνο να περάσει, τον εαυτό μου να διαβάσει, τους άλλους να μου φτιάξουν τη διάθεση, τον εαυτό μου να γράψει κείμενο, πιέζω το στυλό στο χαρτί και τα δάχτυλά μου.

·        Ήμουν ένας άνθρωπος που μιλούσε και σκεφτόταν πολύ. Πλέον δεν μιλάω σχεδόν καθόλου και σκέφτομαι ακόμα περισσότερο. Ήμουν ένας άνθρωπος που είχε πάντα πολλά να πει. Πλέον δεν μ’ απασχολεί να πω τίποτα. Ήμουν ένας άνθρωπος που έβγαινε πολύ. Πλέον στα 10 πρώτα λεπτά στον ήλιο, έπαθα ηλίαση.

·        Όταν έχεις υπερένταση, περνούν από μπροστά σου αριθμοί, γράμματα, λέξεις ολόκληρες, ονόματα, τηλέφωνα, έννοιες, εικόνες, συζητήσεις ολόκληρες. Όχι σαν ταινία, μόνο σαν τρομακτικά τεράστια αντικείμενα που έρχονται απότομα προς το μέρος σου να σε φάνε.

·        Συνειδητοποιώ ότι πληκτρολογώ πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο γράφω.

Νευριάζω χειρότερα, αφού τα κείμενα που γράφω σε κομμάτια χαρτί, τα χάνω την ίδια μέρα. Έχω δοκιμάσει να με ηχογραφώ μια και είναι απίθανο να χάσω αρχείο, αλλά ντρέπομαι να μιλάω μόνη μου σαν τη Jeanne d'Arc σε ένα μικρόφωνο. Θα το σκεφτώ σοβαρά να το κάνω κι αυτό κάποια στιγμή. Από βδομάδα, αποφάσισα ότι θα μιλήσουμε για τη ντροπή και το θράσος. Καληνύχτα και καλώς σας βρήκα ξανά.

Υ.Γ.: Τελείωσε η εξεταστική και τη Δευτέρα φεύγω από Χανιά. Αλλάζουνε τα πράγματα...