Οι
άνθρωποι -σε όλη τους τη ζωή- αναζητούν καινούρια πράγματα, αλλά παραμένουν
ίδιοι. Όταν βλέπεις τα ίδια πρόσωπα, καταλήγουν να γίνονται κομμάτι της ζωής
σου. Κι όταν γίνουν κομμάτι της ζωής σου, επιδιώκουν να την αλλάξουν. Αν δεν
ανταποκρίνεσαι στις προσδοκίες τους, κλωτσάνε. Αυτό συμβαίνει, γιατί όλοι
πιστεύουν πως ξέρουν πως να ζήσουν τη δική σου ζωή καλύτερα. Δεν έχουν ιδέα,
όμως, πως πρέπει να ζήσουν τη δική τους ζωή.
Η
απόσταση μεταξύ του «θέλω να ζήσω καλύτερα» και του «πρέπει να ζήσω με ένα
συγκεκριμένο τρόπο» απέχουν όσο η προσωπική βούληση απέχει με την υποταγή. Όσο
απέχει το όνειρο με την πραγματικότητα. Η απόσταση αυτή εξαρτάται από το πόσο
θα βολευτείς, πόσο πολύ τρέμεις το άλμα κενού που χωρίζει τις δύο πλευρές.
Από μια
απλή συνεπαγωγή, αντιλαμβάνεσαι ότι όσο περισσότερο βολεύεσαι τόσο περισσότερο
ανέχεσαι. Ανέχεσαι το ψέμα, τη βία του κόσμου, την έλλειψη ελέγχου στη ζωή σου,
την καταπίεση του «πρέπει» που μονάχα αυξάνεται με το χρόνο. Και φοβάσαι!
Τρέμεις την αποτυχία, την κρίση, την απόρριψη. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι
φοβάσαι για πράγματα που δεν ήθελες να κάνεις εξ’ αρχής, τη ζωή του «πρέπει».
Καταπίνεις το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της κοινωνίας. Την υποβάθμιση της
προσωπικότητάς σου, του εαυτού σου σαν ολότητα.
Ο φόβος
είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της κοινωνίας. Αυτός οδηγεί είτε σε δράση είτε σε
αδράνεια. Ο προσωπικός παράγοντας είναι αυτός που θα καθορίσει σε ποιό από τα
δύο θα οδηγηθείς.
Θα ζεις
μια ζωή τρομοκρατημένος και καταπιεσμένος στην ασφάλεια του κοινωνικού συνόλου,
αλλά θα είσαι για πάντα αβέβαιος για το ποιός πραγματικά είσαι ή θα ζήσεις μια
ζωή βέβαιος για τον εαυτό σου και ευχαριστημένος με τις επιλογές σου στην
απομόνωση. Έχεις –φυσικά- την επιλογή να ζήσεις μοιρασμένος σε δύο ζωές. Κάθε
μία μισή με τα χαρακτηριστικά -βέβαια- που σε συμφέρουν, αλλά ποτισμένες και οι
δύο με ανειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό σου και τους άλλους και με φόβο μήπως
σε ανακαλύψουν.
Ανάγοντας
τα παραπάνω στην ιστορία, δεν μπορεί κανείς παρά να αντιληφθεί τη
διαχρονικότητα όσων παρέθεσα. Κανένας δεν σου χρωστάει και δεν χρωστάς σε
κανέναν. Όλα είναι επιλογές που κάνεις μόνος σου. Μοναχός σου επιλέγεις την
υποταγή, την ελεύθερη βούληση, το ρίσκο, το βόλεμα, την αλήθεια, το ψέμα. Πάντα
θα έχεις τον έλεγχο να κάνεις την επιλογή. Επιλέγεις να ζεις υποταγμένος ή
ελεύθερος. Μεγάλο ψέμα η μοίρα!
Η
ομορφιά του κόσμου δεν χάνεται, όπως και η ασχήμια του. Μπορείς να παρατηρείς
και τα δύο αναπόσπαστος από το όνειρό σου, τη θέλησή σου, την προσωπική ιστορία
που θες να χαράξεις. Ωστόσο, για κάποιο λόγο παρασέρνεσαι, μαθαίνεις να ζεις
χωρίς φιλοδοξίες ή τις καταπίνεις στην πορεία.
Βλέπω
έναν κόσμο με απρόσωπα όντα χωρίς μορφή, με άβουλα έρμαια των ισχυρών. Πόσο
δύσκολο είναι να κάνεις επιλογές; Να πεις όχι ή ναι, να πεις θέλω ή δεν θέλω,
να πεις αντέχω ή καταρρέω; Είναι αδύνατον να είσαι πάντα ευχαριστημένος και εσύ
και οι άλλοι ταυτόχρονα. Πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό και να αποφασίσεις τι
θες εσύ να κάνεις.
Δεν είπα
ότι δεν χρειάζεται το «πρέπει» στη ζωή, αλλά αφού το «θέλω» έχει μέτρο αναλόγως
και το «πρέπει» έχει ανάγκη το μέτρο. Είναι αυτό που μου έλεγε ο πατέρας μου σε μένα και τον αδερφό μου: «Να
αντιλαμβάνεστε την αξία του μέτρου! Να μην παθιάζεστε, να μην "πωρώνεστε"...».
Σημειώνω ότι το δικαίωμα σου στην προσωπική και ελεύθερη βούληση σταματά εκεί
που αρχίσει το δικαίωμα του άλλου. Η υπερβολή για μένα είναι αποδεκτή μόνο σαν
γεωμετρικός τόπος των σημείων ενός επιπέδου, των οποίων η διαφορά των
αποστάσεων από δύο δοθέντα σημεία είναι σταθερή.
